Η νέα στήλη της Athens Voice παρουσιάζει τα λημέρια των συγγραφέων μας – πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Μετά από είκοσι τρία χρόνια μετακόμισα στο πατρικό μου σπίτι. Eδώ που μεγάλωσα. Άφησα πίσω μου ένα σπίτι στο οποίο έγραψα πάνω από δεκάξι μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα, άρθρα, κριτικές, μεταφράσεις. Έτσι αυτή η «εξομολόγηση» με βρίσκει καθώς προσπαθώ να στήσω το νέο μου γραφείο, εξού και ο άστατος χώρος που φαίνεται στη φωτογραφία. Απολογούμαι, συνήθως είμαι ταχτικός.
Το καινούργιο δωμάτιο συγγραφής είναι η πρώην τραπεζαρία του σπιτιού την οποία μετέτρεψα σε γραφείο και βιβλιοθήκη, πιστεύοντας, επί ματαίω, ότι θα χωρούσε όλα μου τα βιβλία και τα κόμικς. Εδώ φυσικά ήρθε ο φίλος μου, ο Γκριφού, ο ήρωας του Ταρντί, βασισμένος στα κείμενα του Μανσέτ, ο οποίος με συνοδεύει από τα δεκαοχτώ μου σε κάθε δωμάτιό μου, από τα φοιτητικά χρόνια της Ιταλίας. Μαζί του κι άλλα αντικείμενα φετίχ: ένας ξύλινος δράκος, αυτοκινητάκια, αγαλματίδια, η δάδα που κέρδισα τερματίζοντας σ’ έναν αγώνα υπεραπόστασης κι άλλα αμέτρητα μικροαντικείμενα που με συνοδεύουν στο μέρος που γράφω. Διάλεξα το συγκεκριμένο δωμάτιο αποκλειστικά για το μέγεθός του, αν και πάντα πίστευα ότι ο καλύτερος χώρος για να συγκεντρωθεί και να γράψει κανείς είναι ένα μικρό, τυφλό και άδειο δωματιάκι. Ένα γραφείο, μία καρέκλα κι ένας υπολογιστής. Για να μην αποσπάται η προσοχή σου συνεχώς από βιβλία, κόμικς ή μικροαντικείμενα, όπως ακριβώς συμβαίνει σε μένα. Θέλεις να ασχοληθείς με οτιδήποτε εκτός από το να προχωρήσεις το βιβλίο σου. Οι συγγραφείς θα με καταλάβουν απόλυτα.
Στην καινούργια έδρα δεν έχω βρει ακόμα συγγραφική ρουτίνα, αν και πιστεύω ότι είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της συγγραφής. Να, η ιδανική ρουτίνα μου που σπάνια τηρείται για χίλιους δυο λόγους: ξύπνημα στις οχτώ, μετά το σύντομο πρωινό φουλ γράψιμο στον υπολογιστή. Πρώτη γραφή, ακατέργαστη, να πέσουν οι σκέψεις στο χαρτί, δηλαδή στην οθόνη. Διάλειμμα στις δέκα και μισή, τύπωμα ό,τι γράφτηκε και μια βόλτα για διόρθωση με κόκκινο πενάκι. Επιστροφή στο γραφείο και πέρασμα των διορθώσεων. Μεσημέρι φαγητό και λίγος ύπνος. Δουλειά ξανά το απόγευμα μέχρι, το πολύ, στις εφτά όταν τελειώνουν όλα.
Γράφω αρκετά και στο χέρι με πένα ή με πενάκια pilot V5. Είναι πάντα οι πρώτες γραφές, οι ιδέες, κάποιες σκηνές που με γοητεύουν και θέλω να τις αναπτύξω μέχρι να γίνουν διήγημα ή ακόμα και μυθιστόρημα. Αυτό μπορεί να γίνει οπουδήποτε, και έξω από το σπίτι, σε κάποιο καφέ ή ακόμα και στον δρόμο περπατώντας. Η έμπνευση έρχεται ξαφνικά και δεν πρέπει να χαθεί. Γραφομηχανή δεν πρόλαβα, ευτυχώς για τους γύρω μου λόγω θορύβου.
Οι συνήθειες της γραφής δημιουργήθηκαν μόνες τους, φαντάζομαι κάθε συγγραφέας θα έχει τις δικές του, και ο καθένας τα μυστικά του. Το γράψιμο στο χέρι πάντως είναι αγαπημένο μέρος όλης αυτής της διαδικασίας και δεν πρόκειται να το καταργήσω ποτέ, όπως και τα σύνεργα της γραφής: τα πενάκια, τα μολύβια, τις πένες, αλλά και τα χαρτιά, τους συνδετήρες, ακόμα και τα ντοσιέ των αρχείων.
Μιλήσαμε με τον συγγραφέα για το νέο του βιβλίο με τίτλο, το τρίτο και τελευταίο μέρος της «Τριλογίας των Φάρων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
17°
