«Η Δίκη» του Κάφκα: Κατεδαφιστικές κριτικές στο Goodreads

Έξαλλες «κριτικές» κλασικών, εγνωσμένης αξίας, πραγματικά μεγάλων και διαχρονικών μυθιστορημάτων, από αναγνώστεςστο Goodreads. Σταχυολογούμε ένα ελάχιστο μόνο δείγμα από όσα μπορεί να διαβάσει κανείς αν ανατρέξει στις φαρμακερές κριτικές με ένα αστεράκι. Τις μεταφέρουμε σχεδόν αυτούσιες, μεταφρασμένες από τα αγγλικά. Εμάς μάς έκαναν να χαμογελάσουμε. Σήμερα, η «Δίκη» του Κάφκα, που έχει εκδοθεί πολλές φορές στη γλώσσα μας, από διάφορους εκδοτικούς οίκους. Διαβάστε τη στη σειρά Ξένη Κλασική Βιβλιοθήκη των Εκδόσεων Μίνωας (2019, μετάφραση Γιώτα Λαγουδάκου).

                                                             ● ● ●

● Μέχρι εκεί προς το τέλος, καλά τα πήγαινε. Εκεί όμως τα κατέστρεψε όλα. Βασικά, ένα από τα δύο συνέβη: ή δεν είχε ιδέα τι τέλος να δώσει, ή το πήγαινε για σίκουελ. Αλλά μετά πέθανε.
● ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ, ΜΩΡΕ;!
● Το πιο εξοντωτικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου. Και έχω βγάλει διαβολοβδομάδα στους NavySeals. Και λέγοντας εξοντωτικό, εννοώ το διάβασμα του μισού βιβλίου. Το άλλο μισό το παράτησα.
● Τα φαιά κύτταρα του εγκεφάλου μου κάηκαν. Ακόμη τα νιώθω να σκάνε με μικρές-μικρές εκρήξεις.
● Εντάξει, ανοησία ήταν, αλλά τουλάχιστον πολύ καλύτερο από το άλλο δικό του, εκείνο με την κατσαρίδα.
● Το βιβλίο δεν έχει να πει τίποτε στην πραγματικότητα (εκτός από κάτι ανοησίες που έλεγαν παλιά οι emo), αλλά όχι, κύριε, επιβάλλεται να σου αρέσει γιατί είναι ο Κάφκα, και γιατί πρόκειται περί αριστουργήματος, και γιατί είναι φιλοσοφικό, και βαθύ, και δεν συμμαζεύεται. ΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.
● Απόλυτο χάσιμο χρόνου. Ο Μαξ Μπροντ έπρεπε να ακούσει τον κολλητό του και να το κάψει. Άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς…
● Λογικά το έχουν βάλει υποχρεωτικό στα σχολεία για να μας αποβλακώσουν ως έθνος. Και μάλλον τα κατάφεραν.
● Ήμουν πολύ άρρωστος όταν το πήρα να το διαβάσω, δεν κατάλαβα Χριστό, και είπα ότι έφταιγαν τα χάπια. Μετά έκανα τη βλακεία και το ξανάπιασα. Λοιπόν, δεν έφταιγαν τα χάπια, έφταιγε ο Κάφκα. Καμία ουσία, μηδέν εις το πηλίκον.
● Χίλια σόρι για το σπόιλερ, αλλά δίκη ΔΕΝ γίνεται, και στο τέλος ο πρωταγωνιστής πεθαίνει με κάτι λάμψεις, ένα φως, δεν κατάλαβα.
● Ξέρω εφήβους που έχουν επίσης κάτι μηδενιστικές φαντασιώσεις, αλλά είτε τις γράφουν στο ημερολόγιο, είτε κάνουν βιντεάκια με μουσική υπόκρουση Cure. Όχι όμως βιβλίο, φίλε Φραντς, όχι και βιβλίο. Νισάφι.
● Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει και η μετάφραση. Όμως διάβασα κάπου ότι θεωρείται κορυφαία. Οπότε δεν ξέρω τι να πω. Μπορεί αν το έβαζαν στο Google translator να έβγαζε περισσότερο νόημα. Αλλά τώρα τίποτα: μηδέν από μηδέν, μηδέν.
● Είμαι τόσο μπερδεμένος, όσο ο πρωταγωνιστής. Αλλά τουλάχιστον αυτός συγχωρέθηκε και έπαψε να σκέφτεται τι θέλει να πει ο ποιητής.
● Από τα βιβλία που τα διαβάζεις για να πεις ότι τα διάβασες, και για να κοκορεύεσαι σταμπαρ. Προτιμώ να μάθω να κάνω τίποτα κόλπα με χαρτιά αν θέλω να εντυπωσιάσω κάποιον, όχι να πω ότι μου άρεσε η «Δίκη». Δεν είμαστε και χαζοί.
● Ο πιο υπερτιμημένος πεζογράφος στην ιστορία της Δυτικής γραμματείας. Ανύπαρκτη πλοκή, χαρακτήρες που δεν εξελίσσονται, διάλογοι τρελών που δεν βγάζουν νόημα. Εντάξει, έτσι μπορώ να γράψω κι εγώ.
● Παιδιά, αυτά δεν είναι βιβλία, είναι σκέψεις στα άλμπουμ που έγραφαν τα κοριτσάκια τη δεκαετία τού ’60. Να σοβαρευτούμε λιγάκι.
● Πρέπει να ντρέπεσαι, κύριε Κάφκα.
● Ο Κάφκα λέει πόσο κακό πράγμα είναι η διαφθορά και η γραφειοκρατία. Ποπό! Τι μου λέτε; Ανατρίχιασα.
● Αν είναι αυτό το καλύτερό του βιβλίο, αναρωτιέμαι τι μέρος του λόγου είναι το χειρότερό του.
● Είναι τόσο κακό, που ΔΕΝ γίνεται καλό. Παραμένει κακό μέχρι το τέλος. Ποιο τέλος; Έλα μου ντε!
● Είναι το πιο καφκικό βιβλίο του κόσμου. Και, ναι, το μόνο σοβαρό πράγμα που μας κληροδότησε ο κύριος Κάφκα είναι αυτό το επίθετο: «καφκικός». Όλες οι ΧΙΛΙΑΔΕΣ άλλες λέξεις που έγραψε είναι για τ’ ανάθεμα.
● Το καλύτερο βιβλίο για μαθήματα δημιουργικής γραφής: «Πώς είναι γραμμένη η “Δίκη”; Ε, να μη γράφετε έτσι, να γράφετε αλλιώς».
● Στο μεταξύ, ο Κ. είναι εκατό τα εκατό ένοχος, κι ας το παίζει μωρή παρθένα. Αλλά δεν γίνεται δίκη! Κι αυτό είναι το πιο αστείο σε ΟΛΟ το βιβλίο. Σαν ένα b-movieπου βγήκε παλιά, το «Wild Surfers 2». Το πιο αστείο στο «Wild Surfers 2» ήταν ότι… δεν υπήρξε ποτέ νούμερο 1!
● Ξέρετε γιατί είναι κλασικό; Θα σας πω εγώ γιατί είναι κλασικό. Γιατί το διάβασαν κάποιοι και δεν κατάλαβαν γρυ. Και λένε, «Ας το διαβάσουν και οι επόμενοι μπας και πιάσουν το νόημα». Και οι επόμενοι, που επίσης δεν κατάλαβαν το παραμικρό, είπαν να δώσουν την καυτή πατάτα στους μεθεπόμενους. Και ούτω καθεξής. Σου λέει, «Άσε με, χριστιανέ μου, που θα κάθομαι να εξηγώ τα ανεξήγητα».
● Θέλω έναν, ΕΝΑΝ, να βγει και να πει για ποιον καταραμένο λόγο αυτό το βιβλιαράκι θεωρείται κλασικό. Δηλαδή, αλήθεια τώρα: τι είναι κλασικό για εσάς; Γιατί αυτό ΔΕΝ είναι. Είναι μια αρλούμπα. Σκηνές επί σκηνών που δεν συνδέονται με τίποτα μεταξύ τους, κάτι διάλογοι τού στιλ, «Άλλα λέει η θεια μου, άλλ’ ακούν τ’ αυτιά μου», παραλογισμός στο φουλ, ένα τέλος που… δεν είναι τέλος — και… και αυτά. Μιλάμε για κλασική σάχλα, λυπάμαι πολύ αλλά έπρεπε να το πει κάποιος.
● Εντάξει, πρόκειται για μεγάλη πατάτα. Αν δεν ήταν τόσο αντιπαθητικός ο πρωταγωνιστής, θα ήταν ίσως αστείο. Αλλά είναι ΤΡΟΜΕΡΑ αντιπαθητικός. Μάλιστα, κανονικά έπρεπε να γράψει κάποιος και τη συνέχεια, όπου θα τον δικάζουν και θα τον χώνουν μέσα ισόβια.