Διαβάσαμε την καινούργια ποιητική συλλογή της Μυρσίνης Γκανά «Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ» (εκδ. Μελάνι)
Μια ιστορία με ποιήματα – με αρχή, μέση και τέλος. Για τις μικρές ώρες της νύχτας και για την αυγή, για τον ουρανό και για τη χλόη, για τα δέντρα, τα κλαράκια, τα ωδικά πουλιά, για την ελπίδα και το σκοτάδι, για όσα είναι ἐκεί και όσα λείπουν. Για τον έρωτα: όταν ανθίζει, όταν φυλλορροεί, όταν γίνεται βέλος που πληγώνει, κι όταν τελειώνει.
«Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ»είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής της Μυρσίνης Γκανά (εκδ. Μελάνι). Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ –[πέρα από σένα], σκέφτεται κανείς–, ο τίτλος φανερώνει όσα κρύβει· και υπαινίσσεται τον δρόμο για όποιον μπει στον έρωτα, στροβιλιστεί, και βγει. Κι αν στο μεγαλύτερο μέρος περιγράφεται η απουσία, η δίνη, ο στροβιλισμός, η επιλογή του τίτλου, που είναι και στίχος, δείχνει μια νίκη.
Είναι σπάνιο συναίσθημα αυτός ο έρωτας, η ένταση της καταιγίδας που μπορεί να φέρει, δεν θα το ζήσουμε πολλές φορές, μα αυτά τα ποιήματα τον ζωντανεύουν, μιλούν για την αίσθηση «έτσι να αρχίζει ο κόσμος, μ’ ένα σου ναι και με το γέλιο μου», ή για το να πηγαίνεις «σε μια χώρα άγνωστη, απέραντη, σε καιρό πολέμου», ή για τις στιγμές που «ποιος σκέφτηκε να πει μικρές τις ώρες αυτές που τις περνάς κάτω από σκεπάσματα βαριά», ή για «ένα τραγούδι σιγανό για δυο φωνές, πες το παράπονο ή κι εμβατήριο πένθιμο για όσα δεν έγιναν ποτέ». Σε αντικριστές σελίδες που συνομιλούν: ένα ποίημα μεγαλύτερης έκτασης, διάτρητο ψυχικά, διαμπερές, με εικόνες οικείες ευφάνταστα φτιαγμένες, με ερωτηματικά κι εκμυστηρεύσεις· και απέναντι μικρά τρίστιχα χαϊκού, ένα τη φορά, πιο γήινα αυτά και πιο σοφά, χωρίς επίθετα, μόνο ρήματα, ουσιαστικά κι αντωνυμίες, τόσο όσο [πέρασα μπόρα, στείλε την αγάπη σου να με σκεπάσει], χωρίς συναισθηματισμούς αλλά ούτε και ψυχρότητα – με τον τρόπο που η φύση γεννιέται, πεθαίνει, ξαναγεννιέται.
Μια ιστορία με δύο μέρη, που την προχωρούν άτυπα, τη χωρίζουν στο πριν και το μετά· και στη μέση μια λευκή σελίδα. Μια μικρή ιστορία με αρχή, και τέλος.
Το ομώνυμο ποίημα από την ποιητική συλλογή «Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ»
Η ποίηση, όταν λειτουργεί, έχει αυτή τη δύναμη να γεννάει πράγματα μόνο με το ταίριασμα των λέξεων και τη φαντασία των εικόνων, πνευματώδης, απρόσμενα απλή, ανακουφίζει χωρίς να εξηγεί, μόνο δείχνει, χτίζει, γκρεμίζει, αδειάζει και γεμίζει. Κι εδώ έχουμε μια ποίηση συναισθηματική μα στέρεα, χαμηλόφωνη και μαζί στεντόρεια, με διαύγεια και μια δική της φωνή, που συνομιλεί με τις φωνές όσων έχουν ποθήσει, πονέσει, ελπίσει, διαψευστεί, αγαπήσει – ποιος αλήθεια δεν έχει περάσει από εκεί;
Κι έχει ενδιαφέρον, που στο τέλος του τέλους, σαν επίλογος και σαν επιλογή, οι τρεις καταληκτικοί στίχοι δείχνουν στον ανοιχτό ορίζοντα, στο φως... Κι έπειτα, καθώς τελειώνει το βιβλίο και το κλείνεις, έρχεται στα μάτια σου –ξανά– ο τίτλος του εξωφύλλου σαν υπενθύμιση: «ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ».
* Η Μυρσίνη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτιστική Διαχείριση στις Βρυξέλλες. Εργάζεται ως μεταφράστρια. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Τα πέρα μέρη» (εκδ. Μελάνι) τιμήθηκε με το βραβείο κοινού Public και με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου στην Ποίηση του περιοδικού Αναγνώστης.
Τι συμβαίνει όταν το κράτος μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην οικονομία, στη ζωή, στις επιλογές μας; Πότε η προστασία γίνεται έλεγχος; Και πότε ο έλεγχος γίνεται ανελευθερία;
9°
