Έψαχνα να διαβάσω για τη Συρία, έπεσα πάνω στο Αφγανιστάν. Ρόμπιν Τζένκινς: «Χάρις και εξιλέωση» (μετ. Κρ. Γλυνιαδάκη, Πόλις). Ένα μυθιστόρημα από τα χρόνια του ’60, με ψυχολογικές και πολιτικές διαστάσεις και συναρπαστική πλοκή, λες και διαβάζεις Λε Καρέ ή Γκράχαμ Γκριν στα καλύτερά τους. Η περιπέτεια ενός Σκοτσέζου, πρώην διπλωμάτη στην Καμπούλ, καθώς αναζητά τα ίχνη ενός εξαφανισμένου ζεύγους συμπατριωτών του. Και μαζί, το πορτρέτο μιας χώρας κι ενός πρωτόγονου λαού, στις συμπληγάδες της βίας, της φτώχειας και των ξένων συμφερόντων.
Όσο είπαμε Ελ. Βενιζέλου την Πανεπιστημίου, άλλο τόσο θα πούμε την πλατεία Θησείου πλατεία Ζακλίν ντε Ρομιγί. Τα δοκίμια, όμως, αυτής της σπουδαίας γυναίκας θα ’πρεπε να τα ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά...
Από τον Πατάκη κυκλοφόρησε το «Τι πιστεύω» της Ρομιγί, επίσης εμπνευσμένο από την αρχαιοελληνική κληρονομιά. Γραμμένο στον απόηχο του Μάη του ’68 και δημοσιευμένο μετά το θάνατο της Γαλλίδας ακαδημαϊκού (1913-2010), ανατέμνει τις ραγδαίες αλλαγές του σύγχρονου κόσμου ομνύοντας στην ελευθερία και την ανθρωπιά.
Για τη νεοελληνική πρακτική των μετονομασιών, σας παραπέμπω στο νέο βιβλίο του Μάρκαρη «Η Αθήνα της μιας διαδρομής» (Γαβριηλίδης) – τη σχολιάζει πολύ καυστικά. Ακολουθώντας τη διαδρομή του ΗΣΑΠ Πειραιάς-Κηφισιά, ο «πατέρας» του αστυνόμου Χαρίτου δίνει σε κάθε στάση ένα ζουμερό οδηγό πατριδογνωσίας, που γεφυρώνει το σήμερα με το παρελθόν. Κι αν υποκύψει στις πιέσεις των Γερμανών αναγνωστών του, ίσως γράψει κι έναν οδηγό γαστριμαργικό!
Εν αναμονή του Νόμπελ, τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν. Φαβορί, λέει, είναι μακράν ο Μουρακάμι κι ακολουθούν η πληθωρική Τζόις Κάρολ Όουτς, ο Σύριος ποιητής Άδωνις και η Καναδέζα διηγηματογράφος Alice Munro (Μούνρο, Μόνρο, Μονρό – αδύνατον να καταλήξουμε πώς προφέρεται στα ελληνικά). Ο θηλυκός Τσέχοφ, όπως τη χαρακτηρίζουν, λίγο μετά τον Ροθ, δήλωσε με τη σειρά της πως δεν θα ξαναγράψει πια. Το ’χε ξαναπεί αλλά δεν το τήρησε. Εδώ, κυκλοφορούν οι συλλογές της «Πάρα πολύ ευτυχία» και «Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει» (Μεταίχμιο).
