Μια γυναίκα με δύο ονόματα που τα ξεχωρίζει ένα γιώτα που έδωσε τη θέση του σε ένα θήτα. Το απλανές βλέμμα του θείου Βήσσου και η κατακλείδα της ζωής του. Μια πιατοθήκη με φθαρμένη επιφάνεια επικάλυψης. Η πανσιόν της κυρίας Λεμονιάς. Μια κλειστή παιδική γροθιά. Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα και η κατάρα της κουκουβάγιας... όλα ένα μπερδεμένο κουβάρι. Εικόνες, θύμησες, μνήμες, που παλεύουν να σκορπίσουν τα σκοτάδια του μυαλού και να προσφέρουν τη λύτρωση. Τελείες που ενώνεις χωρίς να σηκώσεις το στυλό για να λύσεις το μυστήριο που κρύβει η «Γάτα στον κήπο».
Το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως Αλίκης Στελλάτου είναι μια αναγνωστική έκπληξη, από εκείνες που δύσκολα ξεχνάς. Μια νουβέλα που εμπεριέχει μέσα της δυνατά στοιχεία ενός ευφυούς ψυχολογικού θρίλερ συνδυασμένα με την ορμή ενός σύγχρονου κοινωνικού μυθιστορήματος, και που στηρίζει τη δύναμή της στην επανάληψη λέξεων, φράσεων, προτάσεων. Μια ιστορία που σε εγκλωβίζει σε έναν ιδιότυπο λαβύρινθο και παλεύεις να ανακαλύψεις ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα. Μια ατέρμονη επαναληπτική διαδικασία... ένας αλγόριθμος διαφυγής από το παρελθόν χωρίς περατότητα. Ατελείωτες διαδρομές σκέψης που εμμένουν πεισματικά στις ίδιες λεπτομέρειες. Μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε.
Μαρία και Μάρθα. Ένα πρόσωπο, δυο προσωπεία. Η Μαρία που αποφάσισε να γίνει Μάρθα και τώρα πια παλεύει να ξεφύγει από τις ενοχές του παρελθόντος και να θυμηθεί. Πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο και καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να αναδομήσει τις αναμνήσεις που κρύφτηκαν στην άβυσσο του μυαλού και της ψυχής και να αντικρίσει την πραγματικότητα. Να κοιτάξει κατάματα τις πράξεις της και να ξαναβρεί τον εαυτό της. Το καταπατημένο της Εγώ.
Η συγγραφέας εναλλάσσει την αφήγηση διαρκώς κλιμακώνοντας το αίσθημα της αγωνίας αλλά και του πανικού που σε διακατέχει καθώς μπλέκεσαι στους ατέρμονους κύκλους σκέψης της ηρωίδας. Πρώτο πρόσωπο για τη Μαρία γιατί τα λόγια της είναι μια κατάθεση ψυχής. Νιώθεις την απελπισία της. Δεύτερο πρόσωπο για τη Μάρθα. Σαν να την στήνει στον τοίχο. Σαν να την σκοτώνει ξανά και ξανά, να την τιμωρεί για τα λάθη και τα ανομήματά της.
Ο χρόνος μετουσιώνεται, είναι ρευστός, παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Μνήμες, εικόνες, αναμνήσεις. Κι εκείνη παλεύει να ζωντανέψει τις στιγμές του χθες, να ψηλαφίσει τις λεπτομέρειες που δίχασαν την ψυχή της. Διαστολή του χρόνου, δεν υπάρχει ισορροπία, όλα ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και αποφάσεων.
«Μισό. Αλλά το μισό δεν είναι χρέος∙ ούτε το μισό».
Η γραφή είναι φορτισμένη συναισθηματικά, πονάει και αιμορραγεί και την ίδια στιγμή εκλιπαρεί για βοήθεια. Οι λέξεις απλές αλλά την ίδια στιγμή με ένα ειδικό βάρος που τις ξεπερνά και επιτυγχάνει να αποκαλύψει τι κρύβεται από πίσω. Ποιος είναι ο σκοπός τους και που οδηγούν οι συνεχείς επαναλήψεις; Ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα που θα μπορούσε να σε μπερδέψει, να σε κουράσει, να σε εξαντλήσει. Όμως, η συγγραφέας δεν σου αφήνει περιθώρια. Καταρρίπτει τις αναστολές σου και σε οδηγεί με τον δικό της ρυθμό στην ουσία της υπόθεσης. Ναι, η επανάληψη των λέξεων ξαφνικά σου προκαλεί ποικίλα συναισθηματικά κρεσέντο και σε αιφνιδιάζει. Οι ίδιες λέξεις. Με την ίδια σειρά τοποθετημένες. Ξανά και ξανά.
Μια αβεβαιότητα και μια αγωνία για το τι πρόκειται να ανακαλύψει σε διακατέχει σε κάθε σελίδα. Ανατριχιάζεις. Φοβάσαι τι θα αντικρίσεις και ταυτόχρονα θες να μάθεις. Η άγνοια σε διαλύει και διαλύει και την ηρωίδα. Χωρίς να το αντιληφθείς, αρχίζεις να συμπάσχεις. Πλάθεις σενάρια και προσπαθείς να εντοπίσεις τον μίτο της Αριάδνης. Να απεγκλωβιστείς και να απεγκλωβίσεις και την Μαρία από το χθες. Από το παρελθόν που τη στοιχειώνει ακόμα.
8°
