Ο σαρανταοχτάχρονος ογκολόγος, διευθυντής κλινικής και καθηγητής Λεό Ποντεκόρβο τα έχει όλα: υγιή παιδιά, όμορφη σύζυγο, καριέρα, χρήματα, φίλους που μπορεί να υπολογίζει, ένα ωραίο σπίτι στα προάστια της Ρώμης. Ένα βράδυ, καθώς τρώει με την οικογένειά του, ακούει στις ειδήσεις ότι κατηγορείται για παραπλάνηση 12χρονης συμμαθήτριας του γιου του. Μέσα σε μερικά λεπτά η ενσάρκωση της τελειότητας έχει μετατραπεί σε ενσάρκωση αμηχανίας, ντροπής και τρόμου.
Ο Πιπέρνο χτίζει το μυθιστόρημά του πάνω σε ένα πρόσωπο. Καταστρώνει το ψυχογράφημά του ξεκινώντας από το ντεμπούτο (μοναχογιός με προστατευμένη παιδική ηλικία, λαμπρές σπουδές με εγγυήσεις, ανέλιξη προς την ευημερία) μέχρι την κατάρρευση που έχει φόντο την Ιταλία του Μπεττίνο Κράξι το 1986.
Μέσα από ένα χειμαρρώδη και πυκνό λόγο μάς αποκαλύπτεται μια προσωπικότητα με σάρκα και οστά· ένας «πλήρης» πρωταγωνιστής με ελαττώματα, ιδιορρυθμίες, αντιφάσεις. Γινόμαστε κοινωνοί των συναισθημάτων του, βιώνουμε την παράνοια των ανεξέλεγκτων γεγονότων που οδηγούν στην κοινωνική καρατόμηση και τη παρακμή. («Εκεί έξω υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που σε μισούν. Το παράξενο στοιχείο είναι πως για να σε μισήσουν δεν είναι ανάγκη να ξέρουν αν είσαι αθώος ή ένοχος. Σε μισούν, τελεία και παύλα».)
Η περιπέτεια του άνδρα που στην ακμή της δραστηριότητας και της αποτελεσματικότητάς του βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με την πτώση –οικογενειακή, ψυχολογική, κοινωνική– μας γεννάει συμπάθεια για το πρόσωπό του. Εξαιτίας της αδυναμίας του να αποκατασταθεί δημοσίως· να αντιμετωπίσει την κοινωνία και το μικρόκοσμο της οικογένειας που τα παίρνουν όλα πίσω επειδή παρεκκλίνει από τον ορθό δρόμο. Αντιλαμβανόμαστε πως τελικά η τελειότητα είναι εύθραυστη.
Ένα σπουδαίο βιβλίο με σύγχρονη θεματολογία (υπάρχει κάποιος που η προσωπική του ιστορία να μην μπορεί να παραποιηθεί;) σε πολύ καλή μετάφραση της Άννας Παπασταύρου.
Ο Αλεσάντρο Πιπέρνο (γ.1972) διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, ο «Διωγμός» απέσπασε το βραβείο Strega και αποτελεί το πρώτο –αυτόνομο– μέρος ενός δίπτυχου.
22°
