Γιατί μας αρέσει ο νέος ιταλός αστυνόμος
Είναι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου «Η αίσθηση του πόνου»


Αυτή η ιστορία που διαδραματίζεται στη Νάπολη του 1931 μας συστήνει, εκτός από μια ιστορική περίοδο της Ιταλίας, και τον αστυνόμο Λουίτζι Αλφρέντο Ριτσιάρντι. Ο αστυνόμος ως προσωπικότητα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πόρρω απέχει από τους άλλους επιθεωρητές της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας-στο τέλος του βιβλίου, σε ξεχωριστό κεφάλαιο, ο συγγραφέας Μαουρίτσιο Ντε Τζοβάνι συναντιέται με τον ήρωά του και του κάνει μια μικρή συνέντευξη.
Ξεκινάμε από το πιο κομβικό σημείο του χαρακτήρα του. Από μικρό παιδί βλέπει «το συμβάν» και «αισθάνεται» τις τελευταίες στιγμές όσων πέθαναν με βίαιο τρόπο-αποτέλεσμα δολοφονίας ή αυτοκτονίας. Αυτό το χάρισμα είναι που τον οδήγησε στην αστυνομία ενώ θα μπορούσε να ζει από τα εισοδήματά του- διαθέτει και τίτλο ευγενείας καθώς ο πατέρας του ήταν βαρόνος. Ζει με την ηλικιωμένη, πλέον, νταντά του, είναι αφοσιωμένος στο επάγγελμά του, πάρα πολύ εσωστρεφής στα όρια του σνομπ και δεν χαμογελάει ποτέ. Όλα αυτά δεν τον κάνουν συμπαθή στους υφιστάμενούς του, έχει όμως έναν αφοσιωμένο βοηθό, τον Ραφαέλε Μαϊόνε.
Εξαιτίας του χαρακτήρα και του μυστικού του δεν μπορεί να επικοινωνήσει εύκολα και με τις γυναίκες, σε σημείο που ο βοηθός του πιστεύει γι’ αυτόν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Ο τελευταίος δεν ξέρει ότι το αφεντικό του είναι πλατωνικά ερωτευμένος με μια γυναίκα που ζει στο αντικρινό διαμέρισμα και κάθε βράδυ την παρακολουθεί πίσω από τις κουρτίνες ψελλίζοντας «αγάπη μου».
Η Νάπολη του ’31, όπου θα λάβουν μέρος οι ιστορίες του, είναι μια πόλη με δύο πραγματικότητες. «Χαμηλά η πλούσια πόλη, των ευγενών και των αστών, του πολιτισμού και του δικαίου. Στο βουνό οι λαϊκές γειτονιές, που στο εσωτερικό τους ίσχυε άλλο σύστημα νόμων και κανόνων εξίσου πιο σκληρό. Η χορτάτη πόλη και η πεινασμένη, η πόλη της γιορτής και η πόλη της απελπισίας».
Όμως ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι η εποχή, λόγω του μουσολινικού φασιστικού καθεστώτος, απαγορεύει την κοινοποίηση των δολοφονιών. «Τι όμορφα, μονολόγησε ο Ριτσιάρντι. Ο μικρός βασιλιάς [σ.σ. αναφέρεται στον Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’] χωρίς δυνάμεις, ο μεγάλος αρχηγός [σ.σ. αναφέρεται στον Μπενίτο Μουσολίνι] χωρίς αδυναμίες. Οι δύο άντρες που είχαν αποφασίσει την κατάργηση του εγκλήματος με διάταγμα. Θυμόταν πάντα τα λόγια του διοικητή, ενός ηλικιωμένου διπλωμάτη που σκοπός της ζωής του ήταν να ικανοποιεί απόλυτα τις απαιτήσεις των ισχυρών: Δεν υπάρχουν αυτοκτονίες, δεν υπάρχουν δολοφονίες, δεν υπάρχουν κλοπές και τραυματισμοί, εκτός αν είναι αναπόφευκτο ή αναγκαίο. Δεν πρέπει να γίνεται τίποτα γνωστό στον κόσμο, κυρίως δεν πρέπει να μαθαίνει τίποτα ο τύπος, η φασιστική πόλη είναι καθαρή και υγιής, δεν γνωρίζει ασχήμιες. Η εικόνα του καθεστώτος πρέπει να είναι γρανιτένια, ο πολίτης δεν πρέπει να φοβάται τίποτα. Εμείς είμαστε οι φύλακες της ασφάλειας.» (Την ίδια στάση κρατούσε το σοβιετικό καθεστώς το 1953, όπως διαβάσαμε στο βιβλίο του Τομ Ρομπ Σμιθ «Παιδί 44», εκδ. Πατάκη).
Ο αστυνόμος έχει μια ακλόνητη πίστη. Κάθε έγκλημα «...είναι το σκοτεινό πρόσωπο του συναισθήματος, η ίδια ενέργεια που κινεί την ανθρωπότητα την εκτρέπει, δημιουργεί μόλυνση, μαζεύει πύον και κάποια στιγμή σπάει και προκαλεί ωμότητα και βία. Το Συμβάν τού είχε διδάξει ότι η πείνα και ο έρωτας είναι η αρχή κάθε ατιμίας, με όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει: αλαζονεία, εξουσία, φθόνος, ζήλια. Πάντα και παντού η πείνα και ο έρωτας».
Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του αυτή την κατασταλλαγμένη άποψη θα προσπαθήσει να διαλευκάνει τη δολοφονία του μεγαλύτερου τενόρου της εποχής, Αρλάντο Βέτσι, προσωπικού φίλου του Ντούτσε. Ο τενόρος θα βρεθεί νεκρός την ώρα της παράστασης της όπερας «Παλιάτσοι» στο καμαρίνι του θεάτρου Ρεάλ Τεάτρο ντ Σαν Κάρλο.
Η αλήθεια είναι ότι οι γνώστες της όπερας θα μπορούν να νιώσουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση διαβάζοντας το βιβλίο, καθώς η επίλυση της ιστορίας κρύβεται στο θέμα της όπερας. Ο συγγραφέας στήνει τη διαλεύκανση με τον τρόπο που o Άλφρεντ Χίτσκοκ στήνει την απόπειρα φόνου του πολιτικού, την ώρα της συναυλίας στο Άλμπερτ Χολ, στην ταινία «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά». Ο Χίτσκοκ είχε εξομολογηθεί στον Τριφό ότι οι θεατές που ήξεραν να διαβάζουν μια παρτιτούρα-υπήρχαν πολλά γκρο πλαν της παρτιτούρας που χρησιμοποιούσε η ορχήστρα-θα ένιωθαν περισσότερο το σασπένς. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει κι εδώ.
Αυτό δεν σημαίνει πως και οι μη γνώστες δεν θα απολαύσουν εξίσου αυτό το γραμμένο με ευαισθησία, πάθος και γνώση της εποχής βιβλίο, με έναν αστυνόμο που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά ενός ρομαντικού μυθιστορηματικού ήρωα του 19ου αιώνα και ενός ρεαλιστή επαγγελματία του 20ου.
«Κατά τη γνώμη σου, τι τέλος θα έχει ο Ριτσιάρντι; Πότε και πώς θα τελειώσει η ιστορία σου;» [ρωτάει ο συγγραφέας τον ήρωά του].
«Αυτή την ερώτηση θα έπρεπε να σου την κάνω εγώ δεν νομίζεις; Ξέρω όμως ότι, όπως δεν το γνωρίζω εγώ, έτσι δεν το γνωρίζεις ούτε εσύ. Και στο κάτω κάτω ούτε μ’ ενδιαφέρει».
Η μετάφραση είναι της Φωτεινής Ζερβού και το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Στην πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ποιήματα-Μπροσούρες 2015-2019» στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας
Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των σχέσεων του κινηματογράφου με την επιστήμη της ιστορίας
Η ποιήτρια μας μιλάει για το έργο της «Χαμένη θεά» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2024
Ο συγγραφέας και κορυφαίος σκηνοθέτης καταγράφει την υποβαθμισμένη και «σκοτεινή» πλευρά της Ρώμης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Μια συζήτηση με την ψυχαναλύτρια και ιδρύτρια της Κοιτίδας με αφορμή το νέο της βιβλίο «Διαδρομές γονεϊκότητας. Πώς γινόμαστε ή δεν γινόμαστε γονείς» (εκδ. Παπαδόπουλος)
Ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ποίηση και θεατρικά έργα προστίθενται στα αναγνώσματά μας
Περίμενα με μεγάλη αγωνία το βιβλίο του, και είναι από τα λίγα που αγόρασα την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του
Χιλιάδες βίντεο όπου χρήστες και αναγνώστες συστήνουν, διαβάζουν και αναλύουν τέτοια βιβλία
«Τι φοβάσαι σήμερα περισσότερο;» «Το σήμερα». Ο συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου μιλά αποκλειστικά στην Athens Voice μετά την οριστική αθώωσή του από το δικαστήριο
Ανακοινώθηκε η λίστα των νικητών - Αναλυτικά τα ονόματα
Το κόμικ με τις περισσότερες μεταφράσεις στον κόσμο - Κυκλοφορεί σε 120 γλώσσες και διαλέκτους
Ο χρόνος δεν είναι παρά μόνο η εσφαλμένη εμπειρία του πέρατος μιας ανεπανάληπτης δήθεν ζωή
Έρευνα που εκδόθηκε από το Harvard University Press περιγράφει τις αλλαγές στον λόγο των ΜΜΕ στην Ελλάδα από την πτώση της δικτατορίας ως σήμερα
Μια κατάθεση για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση: αριστεία και «βαθύ πανεπιστήμιο»
Η δοκιμασία είκοσι οκτώ ανδρών αποκλεισμένων στους πάγους
Γιατί είμαστε ταυτοχρόνως παράδοξοι αλλά όχι «εξαιρετικοί». Και τι πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε την πόλωση και τη βραδύτητα
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχουν μεταφραστεί σε δεκατρείς γλώσσες
Οι διαφορές ανάμεσα στον υπόγειο κόσμο της τέχνης, και στο εξωστρεφές σύμπαν των social media
Ο Μάκης Προβατάς θυμάται τις συναντήσεις του με την εμβληματική μορφή της Ορθοδοξίας για το βιβλίο «Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος Πορευόμενος»
Το έργο του, πολυσχιδές, κοινωνικό, ανθρωπιστικό, πολιτιστικό σε πολλά επίπεδα, και βαθιά χριστιανικό, θα μείνει μάρτυρας μιας πορείας που δεν την σταμάτησαν ασθένειες, απειλές, εμπόδια
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.