●«Δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει και ανοίγει/ μόνο κάτι μέσα μου καταλαβαίνει ότι η φωνή των ματιών σου είναι βαθύτερη απ’ όλα τα τριαντάφυλλα». Ετσι έριξε ο Μάικλ Κέιν μία από τις αδελφές της Χάννα, με στίχους του Ε.Ε. Cummings, του πιο ερωτικού ποιητή του 20ού αιώνα σύμφωνα με τον Χάρη Βλαβιανό. Εξού και η πληθωρική του εκπροσώπηση στην Ανθολογία Ερωτικής Ποίησης που μόλις κυκλοφόρησε (Πατάκης).
●Με μια υπέροχη ερωτική σκηνή ανοίγει και το καινούργιο «Εντευκτήριο». Στον τελευταίο όροφο αθηναϊκής πολυκατοικίας, σε μια βεράντα πνιγμένη στις ροδιές, υπό το δειλό τραγούδι ενός τριζονιού. «Γονάτισα ανάμεσα στα πόδια της. Το τσιμέντο ήταν σκληρό και ζεστό. Και άβολο. Δεν υπήρχαν περιθώρια για κινήσεις, τα γόνατά μου μαρτύραγαν. Αλλά επέμεινα. Μπήκα μέσα της, ήταν υγρή, ωραία υγρή, και την ήθελα από τόσο καιρό». Υπογραφή, Θανάσης Βαλτινός.
●Τι πάει να πει είμαι κατά της βίας; Πάνω στη βία του 1789 δεν θεμελιώθηκε ο πολιτισμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Πάνω στη βία του 1821 δεν θεμελιώθηκε το κράτος μας; Δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, χαρακτηρίζοντας τις γενικές καταδίκες της βίας αφελείς και ποιητικορητορικές. Όχι στην «Αδερφή μου», βεβαίως, αλλά στη νέα συλλογή δοκιμίων του «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» (Πόλις).
●Ο Γερμανός Χανς Φάλαντα (1893-1947) αγαπούσε τους απελπισμένους και τους ασταθείς –τέτοιος ήταν κι εκείνος– και περιέγραφε χωρίς να το κρίνει το Κακό. Μη σας ξεγελάσει ο τίτλος του «Πότη» (Κίχλη). Από τα συγκλονιστικότερα κείμενα που γράφτηκαν σε ίδρυμα επί ναζισμού, δεν μιλά τόσο για τον αλκοολισμό όσο για την αδυναμία χαρακτήρα, το υπόβαθρο κάθε εξάρτησης.
● «Τέλειωσα» είπε, αλλά οι ειδήσεις για τον Ροθ έρχονται κατά ριπές. Η πιο πρόσφατη, η υποδοχή από τη Βιβλιοθήκη της Αμερικής του ένατου και τελευταίου τόμου των Απάντων του, με τις σκοτεινές του νουβέλες «Καθένας», «Αγανάκτηση», «Ταπείνωση», «Νέμεσις». Τέτοια τιμή σε άλλο ζωντανό ομότεχνό του δεν έχει γίνει. Respect.
