Λοξές ιστορίες

Άμα ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που θέλει στην ώρα του, μια ζωή θα τυραννιέται. Κι ήρωες του Γιάννη Παλαβού είναι τυραννισμένοι. Άνθρωποι που μόλις πάτησαν τα 30 κι όμως ήδη αισθάνονται πως το μέλλον είναι σχήμα κλειστό. Άνθρωποι που σήκωσαν τα χέρια στο χρόνο, που ενδίδουν στη νοσταλγία – η μνήμη είναι η καλύτερη ταινία, αφού το μοντάζ το κάνεις εσύ. Γιαγιάδες που 80 χρόνια δεν κατάλαβαν ούτε για αστείο τι κάνει ο κόσμος. Αντιήρωες που περιπλανιούνται στη μακεδονική ενδοχώρα ή στις μεγάλες πόλεις, που όλη η ζωή τους ήταν ένα λάθος κι όμως ξέρουν ότι αυτό είναι το κέρδος. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην ασφυκτική επαρχία κι άλλοι που κάνουν ένα παφ κι εξαφανίζονται, μεταμορφώνονται, χάνονται. Δεκαεπτά διηγήματα ανοιχτά σε εικασίες ρίχνουν λοξές ματιές σε σκέψεις και συναισθήματα, παίζουν με τη μνήμη, την αγάπη, το θάνατο, τη μοναξιά, τη νοσταλγία. Καταργούν το χώρο και το χρόνο συνθέτοντας έναν υβριδικό κόσμο ανάμεσα σε μυθοπλασία και πραγματικότητα.

Στο Βελβεντό της Κοζάνης, όπου γεννήθηκε το 1980 ο συγγραφέας, γεννήθηκε πολλά χρόνια πριν, το 1923, ο Τάκης Γιαννούσας. Μια αρρώστια, όταν ήταν 2 χρονών, του προκάλεσε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Ήταν ένας από τους «λοξούς» του χωριού, αλλά το ταλέντο του δεν χάθηκε. Τι σχέση έχουν οι δυο τους; Το 2008 ο Μορφωτικός Όμιλος Βελβεντού διοργάνωσε στο χωριό μία έκθεση ζωγραφικής με τα έργα του. Ένα από αυτά απεικονίζει μια σκηνή της Κατοχής. Κεντρική φιγούρα μια γυναίκα την οποία Γερμανοί, για να κοροϊδέψουν, έντυσαν με τη στολή του γερμανικού στρατού. Γύρω της σκηνές από τον πόλεμο και τη λεηλασία του Βελβεντού στην Κατοχή. Αυτή την εικόνα έβαλε στο εξώφυλλο του βιβλίου του «Αστείο» (εκδ. Νεφέλη) ο Γιάννης Παλαβός, για να συνοδέψει τις ιστορίες του. Εξαιρετική, όπως και το βιβλίο, για όσους γοητεύονται από το παράδοξο.