Ο ήρωάς μου κι εγώ: Η Δανάη Επιθυμιάδη είναι η Χριστίνα στην παράσταση «Όλος ο χρόνος του κόσμου» που ήρθε στο Θέατρο Τέχνης από το La Colline
Μια βαθιά προσωπική ιστορία μνήμης, πένθους και συμφιλίωσης. Η παράσταση «Όλος ο χρόνος δικός μου», που γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η Δανάη Επιθυμιάδη έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2024 στο Θέατρο La Colline στο Παρίσι, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Ουασντί Μουαουάντ. Έναν χρόνο αργότερα ήρθε στην Ελλάδα και παρουσιάζεται τα Δευτερότριτα στο Θέατρο Τέχνης στη Σκηνή της Φρυνίχου. Η Δανάη Επιθυμιάδη υποδύεται την κεντρική ηρωίδα, τη Χριστίνα. Αντλώντας μεγάλο κομμάτι του ρόλου της από αυτοβιογραφικά στοιχεία, η ηθοποιός υποδύεται ένα πρόσωπο που βιώνει μια ισχυρή απώλεια και προσπαθεί να περάσει από την άρνηση στην αποδοχή.
Γράμμα στον ήρωά μου: Αν μπορούσες να μιλήσεις απευθείας στον χαρακτήρα του έργου -με τρυφερότητα, απορία, ή ακόμα και κριτική- τι θα του έλεγες; Ότι όταν κάτι πονάει δεν σημαίνει αυτομάτως ότι της κάνει κακό. Κι ότι μπορεί μέσα από μία μεγάλη δυσκολία να ανακαλύψει ένα κομμάτι του εαυτού της που δεν θα ανακάλυπτε ποτέ αλλιώς. Μία πληγή που κρύβει μέσα της ένα δώρο. Προφανώς αυτό δεν ισχύει γενικώς και αορίστως και υπάρχουν καταστάσεις που μας δυσκολεύουν από τις οποίες πρέπει να φεύγουμε τρέχοντας. Όμως στην περίπτωση της απώλειας, το πένθος καταλαμβάνει κάθε χώρο εντός κι εκτός μας που και να προσπαθήσεις να φύγεις, αυτό σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Και παρότι καθόλου εύκολο ή ευχάριστο αυτή η πανταχού παρουσία του έχει κάτι να σου μάθει και μία δύναμη να σου φανερώσει.
Ο ήρωάς μου κι εγώ: Αν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον ρόλο, τι κοινό θα έβρισκες και πού είσαι τελείως αντίθετη; Μεγάλο κομμάτι του κειμένου βασίζεται σε αυτοβιογραφικά γεγονότα. Συνεπώς και ο ρόλος της «Χριστίνας» αντλεί έμπνευση από κομμάτια του δικού μου χαρακτήρα. Θα έλεγα ότι η Χριστίνα θυμίζει περισσότερο κομμάτια του εαυτού μου από το παρελθόν διανθισμένη με μυθοπλαστικά στοιχεία.Κάτι κοινό που έχουμε με το χαρακτήρα της Χριστίνας, είναι ο τρόπος που βιώσαμε το πένθος. Κι επειδή η συγκεκριμένη απώλεια είχε κάτι το εντελώς παράλογο (το να χάνει ένα παιδί τη μητέρα του σε τόσο νεαρή ηλικία) το σοκ και η δυσκολία στη διαχείριση έμοιαζε ανυπέρβλητο. Μέσα από «συναντήσεις» της Χριστίνας με εξίσου παράλογους επισκέπτες, θα ξεκλειδώσει πίστες του υποσυνειδήτου της προκειμένου να καταφέρει να περάσει από την άρνηση στην αποδοχή. Αντίστροφα, η σχέση της Χριστίνας με την ελεύθερη κατάδυση και τη θάλασσα είναι κάτι με το οποίο εγώ δεν νιώθω καμία σύνδεση κι ενώ με γοητεύει η ιδέα της κατάδυσης πιο πολύ με τρομάζει. Δεν νομίζω ότι θα το δοκίμαζα ποτέ ενώ για τη Χριστίνα, είναι όλη της η ζωή.
Αν ήμουν εγώ στη θέση σου… Πώς θα αντιδρούσες εσύ στις καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα που υποδύεσαι; Ο πόνος μιας σημαντικής απώλειας δεν είναι κάτι που μαθαίνεται ή συνηθίζεται. Οπότε μ’ αυτή τη λογική, σε μία νέα απώλεια νομίζω θα αντιδρούσα σχετικά παρόμοια. Ίσως το γεγονός ότι αυτή τη φορά θα είχα μια ιδέα τι να περιμένω, να το έκανε λιγότερο τρομαχτικό σαν διαδικασία. Ταυτόχρονα, σκέφτομαι ότι όσο μεγαλώνουμε οι απώλειες μετράνε αλλιώς μέσα μας γιατί μπαίνουμε σε μια διαδικασία να καταλαβαίνουμε και το χρόνο που μετράει αντίστροφα κι ενδεχομένως να ενεργοποιούνται φοβίες κι ανησυχίες που ξυπνάει αυτή η συνειδητοποίηση στον καθένα μας.
Τι μου έμαθες; Τι σου δίδαξε ο συγκεκριμένος ρόλος ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη; Η όλη διαδικασία συγγραφής του κειμένου είχε για μένα κάτι βαθιά λυτρωτικό και θεραπευτικό. Είναι ο χώρος που βρήκα μέσα μου να βιώσω όσα ένιωθα και δεν ήταν λίγες οι φορές που τασυνειδητοποίησα γράφοντάς τα. Το να υποδυθώ το ρόλο της Χριστίνας είχε κάτι το ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για μένα γιατί ενώ ήταν ένα κείμενο προσωπικό που το είχα δουλέψει πολύ καιρό πριν να ξεκινήσουν οι πρόβες, μπαίνοντας σ’ αυτό το τόσο ευαίσθητο κι εύφλεκτο υλικό, ξαναήρθα σε επαφή με κομμάτια του εαυτού μου που θεωρούσα ότι είχα αφήσει πίσω μου. Κι αυτού του τύπου η συνάντηση είχε κάτι το συμφιλιωτικό.Επίσης όταν άρχισα να γράφω το κείμενο είχα την ανάγκη να μιλήσω από τη θέση της «κόρης» που χάνει τη μαμά της. Στην πορεία κι αφού έγινα κι εγώ η ίδια «μαμά» μετατοπίστηκε και η οπτική μου πάνω σ’ αυτή τη δυναμική καθώς πρώτη φορά άρχισα να ταυτίζομαι περισσότερο με το ρόλο της «μαμάς» στο έργο που παρότι δεν υπάρχει στο κείμενο, είναι παντού.
Αν μπορούσα να σε αλλάξω: Θα άλλαζες κάτι στον ρόλο σου; Είμαι η συγγραφέας του κειμένου, οπότε έχω γράψει τον συγκεκριμένο ρόλο που υποδύομαι.
Αυτό ήταν δύσκολο: Υπήρξε κάποιο στοιχείο του ρόλου που σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα και γιατί;
Η αθωότητα με την οποία ο χαρακτήρας μου καλείται να μπει σε όλες αυτές τις παράξενες συναντήσεις και αποκαλύψεις. Να επιτρέπω στο υλικό να με εκπλήσσει και καταφέρνω να μεταφέρομαι ελαφριά από τη μία σκηνή στην άλλη.
Έλα στη θέση μου: Αν μπορούσες να συναντήσεις τον χαρακτήρα στην πραγματική ζωή, τι θα του έλεγες;
Ό,τι είναι πιο δυνατή απ’ ό,τι νομίζει.
Το soundtrack του ήρωά μου: Αν η ηρωίδα είχε playlist, ποια τραγούδια θα είχε και γιατί;
I can’t get no satisfaction – The Rolling Stones
What’s up – 4 non blondes
Kiss Off – Violent Femmes
My way – Frank Sinatra
Τραγούδια που τα συνδυάζω με κάτι το εφηβικό γιατί η Χριστίνα ενηλικιώνεται συμβολικά κατά τη διάρκεια της παράστασης μέσα από τη διαδικασία του πένθους και της αποδοχής του.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
