Ο Χρήστος Σούγαρης σκηνοθετεί τη Λυδία Κονιόρδου στο έργο του Μιγκέλ ντελ Άρκο που εμπνέεται από τον μύθο της Ωραίας Ελένης
Ο Χρήστος Σούγαρης ανεβάζει φέτος σε περιοδεία τον μονόλογο του Μιγκέλ ντελ Άρκο «Ελένη- η δίκη μιας πόρνης». Έχει επιλέξει στον κεντρικό ρόλο τη Λυδία Κονιόρδου η οποία δεν βρίσκεται μόνη της επί σκηνής. Μαζί της παίζει ζωντανή μουσική ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο εμβληματικός κιθαρίστας του ροκ συγκροτήματος «Τρύπες». Αντλώντας υλικό από την Ιλιάδα, τον Ευριπίδη και τον Γοργία, ο μονόλογος φέρνει στο προσκήνιο την Ελένη. Όχι τη γυναίκα-σύμβολο, αλλά τη γυναίκα-πρόσωπο. Όχι την αφορμή ενός πολέμου, αλλά το επίκεντρο μιας παρεξήγησης που κράτησε αιώνες.
Συνέντευξη με τον Χρήστο Σούγαρη με αφορμή την παράσταση «Ελένη- Η δίκη μιας πόρνης»
Ο μονόλογος είναι έντονα πολιτικός – εκθέτει «τους ισχυρούς» και ανατρέπει την επίσημη εκδοχή της Ιστορίας. Πώς το μεταφέρετε σκηνικά; Προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε την όλη συνθήκη με σκηνική αφέλεια και απλότητα. Η Ελένη μας είναι μια προσωπικότητα η οποία γνωρίζει πολύ καλά τη διαδρομή του ανθρώπινου πολιτισμού εδώ και περισσότερο από 3.000 χρόνια. Με έναν τρόπο, είμαστε όλοι παιδιά της. Αλλά και εχθροί της παράλληλα. Διότι αναπαράγουμε το αφήγημα της εξουσίας των ισχυρών σε σχέση με τον βίο της. Ακόμη και στις μέρες μας στη συνείδηση όλων, η γυναίκα αυτή έχει μείνει ως η βασίλισσα που παράτησε τον άντρα και το παιδί της για κάποιον άλλον και προκάλεσε τον πιο διάσημο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας. Ακόμη και σήμερα, η υπέρμετρη γυναικεία ομορφιά θεωρείται επικίνδυνη. Ακόμη και εν έτει 2025, οι γυναίκες διεκδικούν την ισότητα, την αυτοδιάθεση, τον έλεγχο και ορισμό του ίδιου του σώματος τους. Η Ελένη της δικής μας ιστορίας, διεκδικεί τη δικαίωση απέναντι σε ένα δαιδαλώδες εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα, του οποίου ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος εκφραστής του, είναι ο ίδιος ο πατέρας της, ο Θεός. Αυτό που μας απασχόλησε κυρίως στη σκηνική επεξεργασία, τόσο του ίδιου του κειμένου, όσο και της ερμηνείας του, ήταν μια βαθιά ανάγκη για δημιουργία μιας ειλικρινούς και ανθρώπινης αφήγησης, χωρίς βερμπαλισμούς, με σκοπό το μυθικό αυτό «αντικείμενο», η Ελένη, να απαλλαγεί από τον ίδιο της το μύθο και να παρουσιαστεί στη σκηνή ως «υποκείμενο». Μια γυναίκα, ένα άτομο πάνω απ’ όλα, το οποίο, το αυταρχικό πατριαρχικό σύστημα μεταχειρίστηκε με τον χειρότερο τρόπο. Η Ελένη μας, εκπροσωπεί και υπερασπίζεται στη σκηνή, εκτός της εαυτής της, όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, σεξουαλικών προτιμήσεων, ταυτότητας φύλου, οι οποίοι, χλευάστηκαν, λοιδορήθηκαν, αδικήθηκαν, δολοφονήθηκαν. Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι, ήταν και συνεχίζουν να είναι πολλοί.
Γιατί επιλέξατε τη Λυδία Κονιόρδου για τον μονόλογο και πώς ήταν η συνεργασία μαζί της; Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε; Πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας της μέσα και από το δικό της ερμηνευτικό αποτύπωμα; Προσωπικά δεν θεωρώ πως επιλέγω κάποιον συνεργάτη. Θέλω να πιστεύω πως οι συνεργάτες μου με επιλέγουν και αυτοί. Δεν βλέπω τη διαδικασία ως μονόδρομο, αλλά ως αμφίδρομη. Επικοινωνώ σε ανθρώπους την πρόθεση μου και την ειλικρινή μου διάθεση και διαθεσιμότητα για συνεργασία και αυτό επιθυμώ και από αυτούς. Πρότεινα στη Λυδία τη συνεργασία αυτή, διότι πίστευα και βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να το βλέπω πια μπροστά μου, πως είναι ιδανική περίπτωση για τη δημιουργία αυτής της αφήγησης και ερμηνείας. Η παράσταση μας, αφορά τη συνύπαρξη ενός μυθικού προσώπου, με το εδώ και το τώρα. Ενός αρχέτυπου και ενός ποιητικού ρεαλισμού. Του ακαδημαϊσμού και του περιθωρίου. Σημαντική λειτουργία σε αυτό το δίπολο, επιτελεί η παρουσία του Μπάμπη Παπαδόπουλου, ο οποίος ερμηνεύει, πέρα από την υπέροχη και αρμόζουσα μουσική του, τον επινοημένο ρόλο του «Μπάμπη» ο οποίος φυσικά και δεν υπάρχει στο έργο. Θεωρώ πως η Λυδία παραδίδει μια από τις σημαντικότερες για μένα, ερμηνείες της. Είναι μια ηθοποιός με εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά, τεράστια εμπειρία και ενέργεια που δύσκολα την συναντάς πια. Αυτό το οποίο με ενδιαφέρει πρωτίστως όταν συνεργάζομαι με καλούς ηθοποιούς -και ευτυχώς διαθέτουμε πολλούς και πολλές- δεν είναι το να φανερώνουν τον πολύ καλό σκηνικό εαυτό τους, αλλά να δημιουργούνται οι συνθήκες μιας μοναδικής και διαφορετικής σε σχέση με τα κεκτημένα τους, ερμηνείας. Και χαίρομαι πάρα πολύ διότι αυτό απολαμβάνουμε όσοι παρακολουθούμε τις παραστάσεις μας, με τη Λυδία να ερμηνεύει μοναδικά την υπέροχη αυτή ηρωίδα.
Η παρουσία του Μπάμπη Παπαδόπουλου δίνει μια ροκ νότα στην παράσταση; Πώς συνδυάζεται με τη δική σας σκηνοθετική προσέγγιση στο κείμενο; Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στο έργο; Σε κάθε μου σκηνική απόπειρα, η παρουσία της μουσικής έχει καθοριστικό ρόλο. Το ίδιο και η εικόνα. Θεωρώ πως τόσο η μουσική και οι ήχοι, όσο και η εικόνα, είναι σε θέση να μεταφέρουν, με εξαιρετική ένταση και ταχύτητα, αισθήματα. Οι λέξεις παραπλανούν πολύ εύκολα, όπως λέει η αγαπημένη μου συνεργάτιδα η Ρούλα Πατεράκη. Μέσω της μουσικής και της εικόνας, διαρκώς ψάχνω τον εαυτό μου και κάπου-κάπου, κάτι αποκαλύπτω ή ανακαλύπτω. Ο Μπάμπης στην αφήγηση μας δεν συνοδεύει τη Λυδία. Υπάρχει ως ο άνθρωπος του εδώ και του τώρα, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του. Χωρίς την παρουσία του Μπάμπη, θα μιλούσαμε για άλλη παράσταση. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να γράψει και να ερμηνεύσει ζωντανά τη μουσική της αφήγησής μας. Ο Μπάμπης όμως είναι το είδος του «αυτόπτη», όπου χωρίς την υπέροχα αφελή παρουσία του, η παράσταση μας δεν θα είχε αυτή τη δυναμική.
Το έργο του Μιγκέλ ντελ Άρκο δικαιώνει -χωρίς δίκη- μια γυναίκα- σύμβολο που έχει κατηγορηθεί για πολλά δεινά. Πώς συνδυάζει τον μύθο με σύγχρονες κοινωνικές ευαισθησίες; Πόσο επίκαιρο είναι το θέμα αυτό στην εποχή μας μετά το ξέσπασμα του #metoo αλλά και τα περιστατικά γυναικοκτονιών που έχουν πολλαπλασιαστεί; Ο Μιγκέλ Ντελ Άρκο, χωρίς να είναι ο μόνος ή ο πρώτος, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αφηγηματική συνθήκη, κατά την οποία η Ελένη, στο εδώ και στο τώρα, αφηγείται την ιστορία της, από τη γέννηση της έως και την άλωση της Τροίας. Αυτό το οποίο μοιάζει να την εκκινεί είναι η κατάφωρη αδικία που νιώθει σε σχέση με τον τρόπο που οι νικητές γράφουν την ιστορία του κόσμου αλλά και τη δική της. Διεκδικεί για τον εαυτό της από τους σύγχρονους θεατές, το δικαίωμα στην ακρόαση. Εκτός του σοφιστή Γοργία, κανείς, ποτέ, δεν την υπερασπίστηκε. Τώρα αναλαμβάνει η ίδια την υπεράσπισή της. Είναι η ώρα όπου θα ακουστεί και αυτή. Ο μύθος της είναι γεμάτος από εξαιρετικά ενδιαφέροντα επεισόδια. Άλλα ελαφρώς κωμικά, όπως η ερωτική συνεύρεση του Δία μεταμορφωμένου σε κύκνο, με τη μητέρα της, τη Λήδα, και άλλα, απολύτως αποκρουστικά, όπως η αρπαγή της και ο κατ’ εξακολούθηση βιασμός της για έναν ολόκληρο χρόνο, από τον Θησέα, στην τρυφερή ηλικία των εννέα χρόνων.
Το ερώτημα «ποιος γράφει την ιστορία;», το οποίο διατρέχει διαρκώς την αφήγηση, έχει στην δραματουργία αυτή, διαστάσεις οικουμενικές αλλά και διαχρονικές. Η αφήγηση αυτή δεν αφορά για μένα την ιστορία μιας και μόνης γυναίκας. Η ιστορία αυτή έχει μεγαλύτερες διαστάσεις και αντίκτυπο. Η Ελένη εκπροσωπεί και υπερασπίζεται -μαζί με την εαυτή της-, όλους αυτούς τους ανθρώπους, όπου ένα σύστημα, -είτε αυτό είναι η πατριαρχία, είτε ο αυταρχισμός της εκάστοτε εξουσίας, είτε ο νόμος του ισχυρού,-συνθλίβει ατομικότητες, συλλογικότητες και δικαιώματα, επικαλούμενο, μονίμως, ένα βολικό αφήγημα. Στην περίπτωση της Ελένης, το αφήγημα αυτό αφορούσε την προδοσία της, την αρπαγή της από τους Τρώες και συγκεκριμένα από τον Πάρη. Η σύγxρονη ιστορία δυστυχώς μας έχει διδάξει ότι σε όλες τις περιπτώσεις, το εκάστοτε σύστημα δημιουργεί τέτοιου είδους αφηγήματα με σκοπό να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του. Ο βομβαρδισμός μιας χώρας, με την πρόφαση πως αποτελεί κίνδυνο λόγω της πρόθεσης της να αποκτήσει πυρηνική ισχύ, η γενοκτονία ενός λαού με την πρόφαση πως είναι υπάνθρωπος και τρομοκρατικός όχλος που επιβουλεύεται την ελευθερία μας, η αναγόρευση σε εχθρό της δημοκρατίας όποιου αντιμάχεται την εξουσία, η δημιουργία εχθρών του έθνους, τρίτες χώρες ή πρόσφυγες και μετανάστες, με σκοπό να στραφεί η προσοχή της κοινής γνώμης αλλού και όχι στη διαφθορά και την ασυδοσία, είναι μόνο μερικά από τα πιο γνωστά αφηγήματα των εξουσιαστών.
Βρισκόμαστε εν καιρώ πολέμων σε διεθνές επίπεδο. Θεωρείτε ότι το συγκεκριμένο έργο μας δίνει αντιπολεμικά μηνύματα; Νομίζω πως το ενδιαφέρον με την ιστορία αυτή, είναι το γεγονός πως ανοίγει μια συζήτηση. Θέματα όπως η προπαγάνδα, η μισαλλοδοξία, η πατριαρχία, η ανάγκη των εξουσιών για δημιουργία εχθρών με σκοπό τη χειραγώγηση της μάζας, η ιστορία που δυστυχώς γράφεται από τους ισχυρούς και τους νικητές, όλα αυτά είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα υλικά για ενδοσκόπηση και αν είναι εφικτό, για συνδιαλλαγή. Οποιαδήποτε πρόθεση κι αν υπάρχει από έναν δραματουργό για την αποστολή μηνυμάτων, δυστυχώς η πραγματικότητα, αυτό τουλάχιστον που ονοματίζουμε και αποδεχόμαστε ως πραγματικότητα, μας ξεπερνά και μας συνθλίβει. Τα συστήματα εξελίσσονται, μεταβάλλονται και μεταπλάθονται και αυτά, όπως και η ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως στις μέρες μας παρακολουθούμε και βιώνουμε συμβάντα, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο, τα οποία μόλις λίγα χρόνια πριν, ακόμη και απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα δεν θα διανοούνταν να προκαλέσουν. Και όλα αυτά, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Ποιο ήταν το... έγκλημα που διέπραξε η Ελένη; Πώς αποκαθίσταται η φήμη της; Γιατί είναι ωστόσο τόσο αιχμηρός ο τίτλος του έργου; Απολύτως κανένα. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να απολογηθούν και όχι η ίδια. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να δικαστούν και να καταδικαστούν. Η Ελένη είναι θύμα ισχυρών πατριαρχών. Υπήρξε το πιόνι που έπρεπε να «θυσιαστεί» για να κερδηθεί η παρτίδα. Το μόνο «λάθος» που αναγνωρίζει, με μεγάλη γενναιότητα η ίδια, είναι το γεγονός πως εγκατέλειψε την κόρη της, λόγω του ότι ερωτεύτηκε, αγάπησε (και αγαπήθηκε για πρώτη φορά, αληθινά) με όλη της την ψυχή τον Πάρη. Πώς όμως θα ήταν δυνατόν για μια γυναίκα, να διεκδικήσει την κόρη της και την αυτοδιάθεση της; Και μάλιστα εκείνη την εποχή; Ακόμη και σήμερα, γυναίκες γύρω μας, ζουν με τον φόβο πως ένας πρώην εραστής ή σύντροφος, μπορεί -θεωρώντας πως έχει δικαιώματα επάνω τους- να χειροδικήσει ή ακόμη και να δολοφονήσει. Ο τίτλος είναι ιντριγκαδόρικα ειρωνικός, μιας και όποια γυναίκα δεν μπορούμε οι άντρες να ελέγξουμε, να ορίσουμε, να κατακτήσουμε, να υποτάξουμε, την αποκαλούμε, πόρνη. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι πως η Ελένη, ανακαλύπτει στο τέλος της διαδικασίας, πως δεν έχει καμία ανάγκη πια για δικαίωση και αποκατάσταση. Και είναι για δεύτερη φορά στη ζωή της,-η πρώτη ήταν με τον Πάρη,- ελεύθερη.
Θα λέγατε ότι πρόκειται για μια... εκδίκηση της ομορφιάς έναντι της πατριαρχίας; Δυστυχώς όλα τα συστήματα, μεταξύ αυτών και το πατριαρχικό, είναι εξαιρετικά ισχυρά, δομημένα και εδραιωμένα. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, γυναίκες φανερώνονται ως ιδανικοί εκφραστές της πατριαρχίας. Παρακολουθήστε παραδείγματος χάριν, κάποιες γυναίκες πολιτικούς ή άλλες σε θέσεις ευθύνης. Μεγάλη νίκη του συστήματος αυτού. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τον ρατσισμό και τον φασισμό. Η μεγάλη δυναμική τους προέρχεται από φτωχά και αδύναμα στρώματα, τα οποία θα έλεγε κανείς, πως θα έπρεπε να μάχονται εναντίον τους. Η Ελένη γνωρίζει πολύ καλά, -άλλωστε ζει αιώνια- τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι. Δεν εκδικείται. Εξανίσταται. Είναι εξοργισμένη από την κατάφωρη αδικία. Και διεκδικεί. Τώρα που δεν έχει τίποτα και κανέναν. Δυστυχώς μαθαίνουμε με τον χειρότερο τρόπο οι άνθρωποι, να διεκδικούμε και να επαναστατούμε, μόνο όταν δεν έχουμε τίποτα πιά να διαφυλάξουμε. Γι' αυτό πάντα οι εξουσίες, μας αφήνουν να διατηρούμε διαχρονικά, μια κάποια «ιδιοκτησία» Υλική, ηθική, ιδεολογική, συναισθηματική.
Τι θέλετε να πάρει μαζί της η θεατής ή ο θεατής φεύγοντας από το έργο; Το μόνο που με ενδιαφέρει διαρκώς και παγίως στις αφηγήσεις που αναλαμβάνω να δημιουργήσω μαζί με τους συνεργάτες μου, είναι η παρουσίαση μιας ερμηνείας, η οποία είναι προϊόν σκέψης, δοκιμών και δημιουργικών λαθών, μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο οι συνοδοιπόροι μου και εγώ, το αντιλαμβανόμαστε ως καλαίσθητο. Είμαι πολύ ανοιχτός σε ερμηνείες από τους θεατές και προσπαθώ να μην επιβάλλω το τί θα ακούσουν’ ή θα πάρουν’ από εμάς. Αυτό που με εξιτάρει είναι να ακούω τις δικές τους ερμηνείες με βάση αυτό που τους παρουσιάσαμε. Σε πολλές περιπτώσεις ταυτίζονται με τις προθέσεις μας και σε άλλες, φανερώνονται πολύ πιο ευφάνταστοι από εμάς. Και αυτό είναι συναρπαστικό.
Στην πορεία σας μέχρι τώρα στο θέατρο υπήρξαν άτομα ή συνεργασίες που έχετε ξεχωρίσει και γιατί; Ήμουν σίγουρα τυχερός ή ευνοημένος από συγκυρίες. Ως σκηνοθέτης είχα τη χαρά να συνεργαστώ μέσα στα ελάχιστα χρόνια που σκηνοθετώ, με πολλές και πολλούς υπέροχους ηθοποιούς. Η σχέση μου με τη Ρούλα Πατεράκη είναι πολύ δυνατή και σε μεγάλο βαθμό αυτή η τρομερή προσωπικότητα, με έχει βοηθήσει στο να μη φοβάμαι να πλέω σε αχαρτογράφητα νερά. Να ρισκάρω και να κάνω λάθη. Ο Δημήτρης Ήμελλος επίσης, με τον οποίο είχα τη χαρά να είμαστε προσωπικοί φίλοι, να συνυπάρξουμε σε πολλές παραστάσεις ως συμπαίκτες, αλλά και να επαίρομαι να λέω πως υπήρξα και σκηνοθέτης του. Στην πραγματικότητα, στις Βάκχες, εγώ τον σκηνοθετούσα και αυτός ήταν ο δάσκαλος μου. Η σημαντικότητα του Δημήτρη στην σχέση μας για μένα, ήταν πως υπήρξε ο μόνος άνθρωπος που με έβαζε στη θέση μου, που με έφερνε αντιμέτωπο με την ανεπάρκειά μου επαγγελματικά αλλά και προσωπικά, χωρίς ποτέ να νιώθω πως μου κουνά το δάχτυλο, πως με στήνει στον τοίχο ή πως μου απευθύνεται εκ του ασφαλούς και αφ υψηλού. Το πώς το έκανε αυτό, δυστυχώς δεν τον ρώτησα ποτέ. Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για να μάθαινα κάτι περισσότερο.
Ως ηθοποιός, οφείλω πολλά στον Στάθη Λιβαθινό για τα 13 χρόνια στα οποία υπήρξαμε συνεργάτες. Παρόλο που ήμασταν πάντα δύο άνθρωποι με διαφορετικούς αισθητικούς κώδικες, κοσμοθεωρία και θέση, του είμαι ευγνώμων, διότι μέσα από τη δουλειά με τον Στάθη, είχα την ευκαιρία να παρουσιαστώ στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας, να εκπαιδευτώ περισσότερο, να μάθω πολλά και αργότερα να πραγματοποιήσω τα πρώτα μου βήματα στη σκηνοθεσία, με την αρωγή της Γιολάντας Μαρκοπούλου.
Τέλος, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, έχω δασκάλους και φίλους, με τους οποίους δεν συναντήθηκα ποτέ δια ζώσης. Ο Στρέλερ, ο Βιτέζ, ο Λέβ Ντόντι, ο Γουιτερμπότομ, ο Γκότσεφ, ο Λάρς Νορέν, ο Ρομπερ Λεπάζ, είναι μερικοί από αυτούς.
Με την παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού «ζ-η-θ-ο ξένος» ολοκληρώνεται η περίοδος του καλλιτεχνικού προγραμματισμού 2022-2025 για το ΚΘΒΕ που είχατε σχεδιάσει προτού αποχωρήσετε από τη θέση το 2023. Τι κρατάτε από αυτή η συνεργασία; Και πώς νιώθετε που ολοκληρώνεται ο προγραμματισμός σας με τη συγκεκριμένη παράσταση; Τον Μάρτιο του 2022, έπειτα από πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ, ανέλαβα τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του καλλιτεχνικού προγραμματισμού του οργανισμού, για την τριετία 2022-2025. Με τον σχεδιασμό που πρότεινα, επιδιώξαμε να ανοίξουμε το πεδίο των συνεργασιών, φέρνοντας στο ΚΘΒΕ σκηνοθέτες και σκηνοθέτριες με σημαντικό αποτύπωμα στη σύγχρονη ελληνική σκηνή, καλύπτοντας ένα φάσμα εκφραστικών και αισθητικών τάσεων που είχαν για καιρό περιορισμένη παρουσία σε κρατικούς θεσμούς, ειδικά στο ΚΘΒΕ. Παρότι ο προγραμματισμός υλοποιήθηκε και επαινέθηκε για τα αποτελέσματά του, χωρίς θεσμικές αναφορές στο πρόσωπο που τον σχεδίασε, θεωρώ σημαντικό να επιμείνουμε στη θεσμική μνήμη και τη διαφάνεια, ώστε τέτοιες διαδρομές, να γίνονται αντικείμενο δημόσιου διαλόγου – ανεξαρτήτως προσώπων. Δυστυχώς την επομένη της αποχώρησης μου από τον οργανισμό, ακυρώθηκαν αναίτια και απροκάλυπτα τρεις παραγωγές και προστέθηκαν κάποιες, οι οποίες μοιάζει να είχαν ως σκοπό την ικανοποίηση των απαιτήσεων ενός κύκλου ανθρώπων, οι οποίοι θεωρούν πως το ΚΘΒΕ και οι εκάστοτε καλλιτεχνικές διευθύνσεις του, οφείλουν να ικανοποιούν τις απαιτήσεις τους, με αντάλλαγμα την περιβόητη πια «εργασιακή ειρήνη». Η θεσμική λειτουργία ενός δημόσιου οργανισμού, όπως το ΚΘΒΕ, οφείλει να εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων, στη βάση της αξιοκρατίας και της διαφάνειας. Ιστορικά, αυτό δεν ήταν πάντα αυτονόητο – και η προσπάθεια να αλλάξει αυτή η συνθήκη, υπήρξε για μένα προτεραιότητα. Παρόλα αυτά, είμαι πολύ περήφανος για τα συνολικά αποτελέσματα και για το γεγονός πως η τελευταία χρονιά του σχεδιασμού που ανέλαβα να διαμορφώσω, υλοποιήθηκε επιτυχώς, με παραστάσεις των Γιάννη Χουβαρδά, Θωμά Μοσχόπουλου, Ρούλας Πατεράκη, Κωνσταντίνου Ρήγου και ολοκληρώθηκε με την επιδαύρεια παραγωγή, του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη, του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Μια συμμετοχή την οποία σχεδιάσαμε τον Σεπτέμβριο του 2022, με σκοπό να κλείσει η τριετία, όπως αξίζει στον οργανισμό και κυρίως στους ηθοποιούς, τους εργαζομένους του, αλλά και στο κοινό της πόλης. Με ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός, όπως συμβαίνει με όλες τις σκηνικές απόπειρες του σπουδαίου αυτού δημιουργού. Για μένα η εμπειρία αυτή, ήταν σύνθετη και απαιτητική. Νιώθω ότι δοκιμάστηκα, έμαθα, ωρίμασα και –ελπίζω– συνέβαλα με ουσιαστικό τρόπο σε μια συλλογική προσπάθεια. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για τη συμμετοχή όλων των καλλιτεχνικών συνεργατών που επανήλθαν στον οργανισμό μετά από πολλά χρόνια, όπως ο Γιάννης Χουβαρδάς και ο Μαρμαρινός, ή συνεργάστηκαν για πρώτη φορά, όπως ο Δημήτρης Καραντζάς, η Αργυρώ Χιώτη, ο Γιάννης Σκουρλέτης, ο Χρήστος Θεοδωρίδης κ.α. Εύχομαι η τριετία αυτή να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια ακόμη πιo γόνιμη περίοδο και ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Το ΚΘΒΕ, οι εργαζόμενοι του και το κοινό της πόλης δικαιούνται ένα καλύτερο μέλλον, ένα εξωστρεφές και ανήσυχο θέατρο, μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και πελατειακές σχέσεις.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια τον χειμώνα; Έχετε ξεκινήσει να δουλεύετε πάνω σε κάποια παράσταση; Έχω πολλά σκηνικά όνειρα και επιθυμίες, συνεπώς είμαι διαρκώς σε εργασία. Ετοιμάζω δύο παραγωγές για τον επόμενο χειμώνα, τις οποίες δεν μου επιτρέπεται να ανακοινώσω ακόμη, καθώς και μία για τη σεζόν 2026-2027. Πρόκειται για αφηγήσεις οι οποίες με ιντριγκάρουν και εμπεριέχουν μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας. Και αυτό με συναρπάζει.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
10°
