Άννα Πιρότσι: «Τρέφω σεβασμό για τη Μήδεια, ακόμα κι αν δεν θα την ακολουθούσα ποτέ σε αυτήν την τρέλα»

Eίναι μια Ναπολιτάνα που ζει ήσυχα στην Ελβετία με την οικογένειά της. Όταν όμως ανεβαίνει στη σκηνή μεταμορφώνεται πότε σε σφετερίστρια του θρόνου, πότε σε άκαρδη πριγκίπισσα και πότε σε προδομένη γυναίκα. Την τελευταία δεκαετία έχει καθιερωθεί ως μια από τις κορυφαίες δραματικές σοπράνο της εποχής μας. Από το ντεμπούτο της το 2012 μέχρι σήμερα, η Άννα Πιρότσι έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου κερδίζοντας τεράστια αναγνώριση από κριτικούς και κοινό τόσο με την ένταση και την έκταση της φωνής της όσο και με την ερμηνεία της σε μερικούς από τους πιο απαιτητικούς ρόλους του ρεπερτορίου της όπερας. Είναι πολλές οι μεγάλες στιγμές στην καριέρα της αλλά το όνομά της έχει ταυτιστεί με δύο εμβληματικές ηρωίδες του Βέρντι – τη λαίδη από τον Μακμπέθ και την Αμπιγκαΐλε από τον Ναμπούκο. Και τώρα, είναι έτοιμη να προσθέσει στο παλμαρέ της τον δυσκολότερο ρόλο από όλους. Τον θηριώδη ρόλο που σημάδεψε με την ερμηνεία της η Μαρία Κάλλας και με τον οποίο ελάχιστες έχουν τολμήσει να αναμετρηθούν. Τη Μήδεια...

Λίγες μέρες πριν την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα, στις 25 Απριλίου, της Μήδειας του Κερουμπίνι, της μεγάλης διεθνούς συμπαραγωγής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης, την Όπερα του Καναδά και τη Λυρική Όπερα του Σικάγου, η Άννα Πιρότσι μίλησε στην Athens Voice για το ντεμπούτο της στον ομώνυμο ρόλο.

—Κυρία Pirozzi, έχετε διαγράψει μια θριαμβευτική πορεία στο λυρικό θέατρο ερμηνεύοντας εξαιρετικά απαιτητικούς ρόλους. Η Μήδεια έχει σφραγιστεί από την ερμηνεία της Μαρίας Κάλλας. Το γεγονός ότι καλείστε να τραγουδήσετε τον ρόλο αυτό στο πλαίσιο του αφιερώματος για τα 100 χρόνια από τη γέννησή της, και μάλιστα στην Ελλάδα, σας τρομάζει ή είναι μια ακόμα πρόκληση για εσάς;
Είναι σίγουρα μια μεγάλη πρόκληση, τόσο λόγω της δυσκολίας του ρόλου όσο και λόγω της μεγάλης σκιάς της Μαρίας Κάλλας, το μεγαλείο της οποίας είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ερωτεύτηκα την όπερα στο Ωδείο ακούγοντας τη φωνή της. Προετοιμάζομαι εδώ και μήνες και ελπίζω ότι η πολύ σοβαρή δουλειά που κάνω πάνω στη Μήδεια θα φτάσει στο κοινό της αίθουσας με όλη την ένταση και την αγάπη που της έχω αφιερώσει.

—Η Μήδεια θεωρείται ένας από τους δυσκολότερους ρόλους που έχουν γραφτεί ποτέ για δραματική σοπράνο. Απαιτεί φωνητική αντοχή όχι μόνο γιατί από τη στιγμή που ανεβαίνει στη σκηνή δεν την εγκαταλείπει ποτέ, αλλά και γιατί οι ακροβασίες της φωνής, από τις υψηλές στις χαμηλές νότες, είναι διαρκείς. Εσάς, τι σας δυσκόλεψε περισσότερο όταν αρχίσατε να μελετάτε τον ρόλο; 
Η πρώτη δυσκολία είναι η απομνημόνευση του λιμπρέτου, το οποίο είναι πολύ μεγάλο και στο οποίο αφιέρωσα ατελείωτη προσπάθεια ξαναγράφοντάς το μάλιστα όλο με το χέρι σε ένα τετράδιο. Έπειτα, είναι σίγουρα θέμα αντοχής και μιλιμετρικής διαχείρισης των δικών σου προσωπικών δυνάμεων, έτσι ώστε να φτάσεις ως το τέλος με φωνή, και να αποφύγεις την εξάντληση – ειδικά σε αυτή την παραγωγή, όπου έχω να διαχειριστώ και μια σύνθετη σκηνοθετική δράση μαζί με τη φωνή και τη μνήμη. Με δυο λόγια, πρόκειται πραγματικά για ένα ραντεβού που απαιτεί όλη την ενέργεια και την εμπειρία μου.

—Στο οπερατικό ρεπερτόριο συναντά κανείς κι άλλες δυναμικές, σκληρές ή και σατανικές ηρωίδες κι εσείς έχετε ερμηνεύσει τις περισσότερες, τη λαίδη Μακμπέθ, την Αμπιγκαΐλε, την Τουραντότ… Η Μήδεια όμως τις ξεπερνά όλες. Ποια είναι η ψυχολογία αυτής της γυναίκας; Τι πυροδοτεί, κατά τη γνώμη σας, τις ακραίες αντιδράσεις της; Η οργή; Η τρέλα; Η απόγνωση;
Α.Π.Πιστεύω ότι ο παροξυσμός, η δολοφονική μανία, είναι μια σταθερά στην ιστορία μέχρι σήμερα. Μπορεί η επιλογή της Μήδειας να είναι ανεξήγητη για μια μητέρα σαν εμένα, όμως η στιγμή της τρέλας είναι κάτι που υπήρχε πάντα, και είναι μέρος της υποκριτικής μου αποστολής να ερμηνεύσω και αυτή την άβυσσο της συνείδησης. Επομένως, αν απομονώσουμε τον παροξυσμό της τρέλας, η δύναμη της Μήδειας, ο τρόπος που βιώνει την αγάπη φτάνοντας τα συναισθήματά της στα άκρα, είναι σίγουρα κομμάτι της μεσογειακής μου ψυχής, οπότε τρέφω σεβασμό για τη Μήδεια, ακόμα κι αν δεν θα την ακολουθούσα ποτέ σε αυτήν την τρέλα.

—Σύμφωνα με τη σκηνοθετική ματιά του David McVicar, η Μήδεια είναι μια γυναίκα ξένη, παρείσακτη, περιθωριοποιημένη από την τοπική κοινωνία και ο αποκλεισμός της αυτός είναι που την οδηγεί στην επιθυμία για εκδίκηση και στην παιδοκτονία. Η προσέγγιση αυτή σας βοήθησε ενδεχομένως να κατανοήσετε λίγο περισσότερο τις πράξεις της;
Σίγουρα μπορούμε να φανταστούμε ότι το πλαίσιο στο οποίο κινείται, δεν τη βοήθησε να βγει από το τούνελ συναισθημάτων που την ώθησαν σε μια παράλογη και ακραία πράξη, η μοναξιά σίγουρα μπορεί να έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να χάσει τη διαύγειά της.

—Στο σημείωμά σας αναφέρετε: «Θα πρέπει να αναζητήσω βαθιά μέσα μου το σωστό κλειδί που θα μου επιτρέψει να ερμηνεύσω αυτή την αρχαία, παραισθησιογόνο, άγρια τρέλα που, ως μητέρα, πολύ απλά δεν μου ανήκει». Βρήκατε τελικά αυτό το κλειδί για να σκιαγραφήσετε τον χαρακτήρα της;
Το κλειδί για μένα εξακολουθεί να είναι η απώλεια της διαύγειας που γεννιέται από τη σύγκρουση πολύ ισχυρών συναισθημάτων τα οποία δεν μπορεί να διαχειριστεί μια γυναίκα μόνη της.

—Φτάσατε αρκετά νωρίς στην Ελλάδα για τις πρόβες. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την πρώτη συνεργασία σας με τη Λυρική Σκηνή; Πώς πήγαν οι πρόβες με τους συμπρωταγωνιστές σας, τη χορωδία και την ορχήστρα; Και τώρα που μας χωρίζουν λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα, είστε έτοιμη να πείτε: «Ebben, io son Medea»;
Περνάω υπέροχα στην Αθήνα, το θέατρο είναι καταπληκτικό και η ομάδα σπουδαία. Λατρεύω τις πόλεις με θάλασσα και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα καλύτερα, αρκεί να περπατήσω δίπλα στη θάλασσα για να νιώσω γαλήνη. Και ναι, σίγουρα θα είμαι η Μήδεια, στη διάρκεια των παραστάσεων χωρίς να έχω «αν» και «αλλά»...