Μπορεί ο χορός να «μιλήσει» για βαθιά πολιτικά ζητήματα; Να θίξει θέματα που μας προβληματίζουν; Να μας κάνει να ανασκουμπωθούμε και να κοιτάξουμε γύρω μας με κριτική ματιά; Η παράσταση «Open Frontiers” αποτελεί ένα μεγάλο και εμφατικό «ναι» στις παραπάνω ερωτήσεις. Μία παράσταση-καταγγελία, ένα ισχυρό χτύπημα σε όλα αυτά που μας κάνουν να ζαρώνουμε από το φόβο και περιορίζουν την ελευθερία μας.
Τέσσερα «ιερά τέρατα του σύγχρονου χορού». Τέσσερις διαφορετικές εποχές. Τέσσερις εκστατικές χορογραφίες. Η κ. Παυλίνα Βερέμη, διευθύντρια της Hellenic dance company μας μιλάει για τα έργα που θα παρουσιαστούν επί σκηνής, αλλά και για τους λόγους που τα επέλεξε.
Γιατί ο τίτλος «Ανοιχτά Σύνορα»; «Γιατί τα σύνορα πλέον δεν υπάρχουν. Ή δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Και αυτός είναι και ο κοινός παρανομαστής των έργων».
«Και τα τέσσερα έργα που θα παρουσιαστούν, το καθένα με το δικό του τρόπο, είναι έργα διαμαρτυρίας απέναντι σε όσα βάζουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ευτυχία. Το πρώτο είναι το panorama της Μάρθα Γκράχαμ. Τον Μάρτιο που μας πέρασε, μία ομάδα 25 χορευτών μας ταξίδεψε στη Ν. Υόρκη και χόρεψε μαζί με δέκα χορευτές του “company” στη μεγάλη γιορτή “Martha Graham/greek connection”. Όπως έγραψαν και οι New York Times “θερμό χειροκρότημα ήρθε να ανταμείψει τους χορευτές της ελληνικής ομάδας που ερμήνευσαν με εξαιρετικό τρόπο το έργο”. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό έργο της “γκραχαμικής γραφής”. Το δημιούργησε το 1935, μία σκοτεινή περίοδο καταπίεσης και ανόδου του φασισμού. Φανταστείτε πόσο πρωτοποριακό ήταν το έργο. Ανέβασε επί σκηνής γυναίκες χορεύτριες (σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν κλεισμένες στο σπίτι) σε μία χορογραφία-κραυγή διαμαρτυρίας και αντίστασης στον απολυταρχισμό. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες “οσμίζονται” τον σφυγμό της εποχής και φτιάχνουν έργα διαχρονικά. Ζώντας μία αντίστοιχη κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα συμπεριλάβαμε το συγκεκριμένο έργο στην παράσταση.
Και από τη Μάρθα Γκράχαμ, περνάμε στο έργο “Wien” του Πασκάλ Ριούλ, που αποτελεί, θα λέγαμε, ένα προμήνυμα του θριάμβου του κακού. Ο Ριούλ είναι ένας καλλιτέχνης με βαθιές ρίζες στην παράδοση και ανοιχτό βλέμμα προς το μέλλον. Στο συγκεκριμένο έργο το βιεννέζικο βαλς, η τέλεια εικόνα της εξευγενισμένης κοινωνίας, μετατρέπεται σε σύμβολο ενός αποσαθρωμένου κόσμου που βρίσκεται στη δίνη της βίας και του εξευτελισμού.
Το τρίτο έργο είναι του Τόνο Λάκι, ένα από τα διεθνή αστέρια του σύγχρονου χορού. Υπήρξε μέλος της Akram Khan Company και μετά ακολούθησε το δικό του δρόμο. Ένας πολύ “δυνατός” δημιουργός. Μέσα από το έργο “no more fairytales” πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας, πρόκειται για ένα κωμικοτραγικό σχόλιο πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα, μια γιορτή του χορού “αφιερωμένη στους Έλληνες στους καιρούς της κρίσης”.
Και τέλος, παρουσιάζεται το έργο “vertical road” του Άκραμ Καν. Το κομμάτι αυτό το πρωτοείδα στο Λονδίνο. Με συγκίνησε τόσο πολύ που μετά το τέλος της παράστασης δεν μπορούσα να σηκωθώ από τη θέση μου. Του ζήτησα αμέσως να το φέρουμε κι εδώ. Αποτελεί μία σπουδή πάνω στη σύγχρονη τεχνολογία που ωθεί τον άνθρωπο να πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα “ώστε και η αναπνοή μας ακόμη πρέπει να επιταχυνθεί προκειμένου ως ανθρώπινα όντα να επιβιώσουμε.”, όπως λέει και ο ίδιος. Και το ερώτημα κι εδώ παραμένει: που βρίσκεται η ψυχή μας μέσα σε όλο αυτό; Μήπως, βρήκαμε κι άλλους τρόπους να τη φυλακίσουμε μέσα στους εξοντωτικά γρήγορους ρυθμούς που κινούμαστε;».
Οι τρείς παραστάσεις που θα δοθούν θα είναι με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
