Το νέο πρόγραμμα του ψηφιακού καναλιού στο YouTube του Ιδρύματος Ωνάση, με το «Xenos» του Akram Khan και τις «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου
Το ψηφιακό κανάλι στο YouTube του Ιδρύματος Ωνάση έχει αποφασίσει να μάς κρατήσει συντροφιά σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτό θα συνεχίσει να το κάνει και τις μέρες του Πάσχα, με το νέο του πρόγραμμα.
Τα βράδια της Μεγάλης Παρασκευής και της Κυριακής του Πάσχα θα τα περάσουμε με δύο live πρεμιέρες. Το Ίδρυμα Ωνάση μάς φέρνει το τελευταίο σόλο του χορογράφου Akram Khan, που είχε κάνει πρεμιέρα πριν δύο χρόνια, το 2018, στη Στέγη. Παράλληλα, μάς μεταφέρει στον χώρο της Επιδαύρου, με τις «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου να είναι διαθέσιμες να τις παρακολουθήσουμε για μία ολόκληρη βδομάδα.
Αυτά μπορεί ίσως να θεωρηθούν τα highlights του νέου προγράμματος του Ιδρύματος Ωνάση, αλλά δεν σταματάει εκεί. Δίπλα στις δύο μεγάλες παραγωγές, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε δύο νέα podcasts, που «ταξιδεύουν» σε εμάς από τις ΗΠΑ, μία παράσταση εφήβων από το Onassis Youth Festival, ομιλία του 2016 από την Ωνάσειο Βιβλιοθήκη και μία συζήτηση του Αρχείου Καβάφη.
Το νέο πρόγραμμα του ψηφιακού καναλιού του Ιδρύματος Ωνάση
Θέατρο
Νίκος Καραθάνος, Όρνιθες του Αριστοφάνη (2016) | LIVE PREMIERE: Κυριακή του Πάσχα 19 Απριλίου, στις 21:00 (διαθέσιμο έως Κυριακή 26 Απριλίου στις 21:00 | Με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους
Onassis Youth Festival (2019) | Καλοκαιρινή Βροχή - 41ο Γυμνάσιο Αθηνών
Akram Khan, XENOS (2018) | LIVE PREMIERE: Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου, στις 21:00 | Διαθέσιμο έως 16 Μαΐου 2020 | Με αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους
Εκπαίδευση
Αρχείο Καβάφη: Οργάνωση και Πολιτική Διάθεσης Αρχειακών Πηγών «Μιαν Υδατογραφία Άνευ Υπογραφής» Γ΄ Μέρος (2019)
Η συγγραφέας και illustrator Maira Kalman στο podcast του Onassis LA, The Quarantine Tapes από τον Paul Holdengräber (2020)
Looking at the Contemporary World Through the Lens of Punk, Greek Tragedy, and Humor (2020) από τον φιλόσοφο, καθηγητή του New School for Social Research στη Νέα Υόρκη και Μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Ωνάση, Simon Critchley.
Αναλυτικά για τις δύο παραστάσεις
Xenos
Έχοντας επιλέξει την ελληνική λέξη «ξένος» για το νέο του σόλο (“XENOS”), ο Άκραμ Καν και η παγκοσμίου κλάσης ομάδα συνεργατών του αντλούν υλικό από τα γεγονότα του 20ού αιώνα, φέρνοντας στην επιφάνεια τις εμπειρίες των αποικιακών στρατευμάτων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όπως γράφει ο ίδιος ο Άκραμ Καν: «Θα διερευνήσω συγκεκριμένα ερωτήματα με τα οποία έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπος ολοένα και περισσότερο, σαν μια σκιά που με ακολουθεί διαρκώς, που με στοιχειώνει, που μου ψιθυρίζει… Χρειάζεται να αφηγούμαστε τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, όταν αυτοί έχουν χαθεί; Ποιοι είναι οι “άλλοι” άνθρωποι; Μήπως τελικά τις ιστορίες για τα ανθρώπινα ταξίδια τις αφηγούμαστε, τις επαναφηγούμαστε και τις αφηγούμαστε ξανά και ξανά, ώστε να μάθουμε επιτέλους από τα λάθη μας; Ποιοι είμαστε “εμείς”, ένα σύνολο ή πολλά επιμέρους άτομα; Τι είναι αυτό που μας καθιστά ανθρώπους; Εξακολουθούμε να είμαστε άνθρωποι;»
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, πάνω από 4 εκατομμύρια άντρες, που δεν ήταν λευκοί, υπηρέτησαν στους στρατούς της Ευρώπης και της Αμερικής. Περίπου 1,5 εκατομμύριο από αυτούς προέρχονταν από την Ινδία, ως επί το πλείστον χωρικοί-πολεμιστές από τη Βόρεια και Βορειοδυτική Ινδία, που πολέμησαν και πέθαναν στην Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι τέθηκαν στην υπηρεσία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, εκτοπισμένοι από τις πατρίδες και τις κουλτούρες τους, παρέμεναν μέχρι πρόσφατα στο σκοτάδι.
Το κινητικό λεξιλόγιο του Άκραμ Καν ισορροπεί μεταξύ του κλασικού «κατάκ» και του σύγχρονου χορού. Ο “XENOS” βρίσκεται στο όριο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, παρελθόντος και παρόντος, μυθολογίας και τεχνολογίας, εκεί όπου η ανθρωπότητα εξακολουθεί να βρίσκεται σε απορία και σύγχυση.
Ο Άκραμ Καν έχει συνεργαστεί για το έργο αυτό με μια δημιουργική ομάδα πολλών αστέρων. Με τη δραματουργό Ruth Little και τον καταξιωμένο Καναδό θεατρικό συγγραφέα Jordan Tannahill, τη Γερμανίδα σκηνογράφο Mirella Weingarten, τον βραβευμένο σχεδιαστή φωτισμών Michael Hulls, την ενδυματολόγο Kimie Nakano και τον συνθέτη Vincenzo Lamagna. Ο Άκραμ Καν θα μοιραστεί τη σκηνή με πέντε διεθνούς φήμης μουσικούς: τον περκασιονίστα B C Manjunath, τον βοκαλίστα Aditya Prakash, την μπασίστρια Nina Harries, τον βιολονίστα Andrew Maddick και τη σαξοφωνίστρια Tamar Osborn.
Όρνιθες
Ψηλά στα σύννεφα, άνθρωποι, θεοί, πουλιά και τέρατα ζουν μαζί. Όλοι μαζί.
Η ομάδα των καλλιτεχνών στέλνει τα συλλυπητήριά της στο φόβο, ορμώντας με αγάπη στα λόγια ενός ποιητή που «δεν ντρέπεται για τίποτα».
Έχετε παρατηρήσει πως, όταν σβήνουν τα φώτα στην Επίδαυρο, ακούγονται τα βήματα των ηθοποιών που πλησιάζουν την ορχήστρα και, κάπου στο βάθος, ο ήχος ενός γκιώνη; Αυτή τη φορά, θα ακούσετε και έναν τσαλαπετεινό, μια αηδόνα, έναν κούκο, ένα γεράκι, μια καρδερίνα, έναν ερωδιό… γιατί έρχονται οι «Όρνιθες!» Αποκλειστικά στην Επίδαυρο.
Η ΣΤΕΓΗ του Ιδρύματος Ωνάση «πετάει» για πρώτη φορά στην Επίδαυρο με τα πιο κωμικά πουλιά του Αριστοφάνη: τους «Όρνιθες» (414 π.Χ.) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι «Όρνιθες» είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πετάξει, να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο, να έρθει σε επαφή με την αληθινή του επιθυμία. Ο Νίκος Καραθάνος, μετά τη συγκλονιστική «Γκόλφω» του, επιστρέφει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, με ένα σπουδαίο θίασο και μια παράσταση-γιορτή των αισθήσεων, ριζωμένη στην αξεπέραστη ποιητική δύναμη της καταπληκτικής αυτής κωμωδίας.
Το έργο αφηγείται την ιστορία δύο φίλων, του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη, που εγκαταλείπουν την πόλη τους, την ΑΘΗΝΑ, για να αναζητήσουν μια νέα πολιτεία «μαλακιά και παχουλή σαν πουπουλένιο στρώμα ή σαν την κοιλίτσα του μωρού». Και τη βρίσκουν στη χώρα των πουλιών, που την ονομάζουν «Νεφελοκοκκυγία». Τα πουλιά δέχονται τους δύο ξένους, τους δίνουν φτερά και όλοι μαζί ρίχνονται με ενθουσιασμό στην ανοικοδόμηση ενός τείχους στους αιθέρες, που αποκόπτει την επικοινωνία ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Η ευδαιμονία της νέας πολιτείας στηρίζεται σε αυτή την πρωτόγνωρη ιδέα. Φαντασία και πραγματικότητα, άνθρωποι, θεοί και ζώα μπλέκονται μοναδικά σε έναν κόσμο που έχει τη σοβαρότητα του παιχνιδιού, τη ρευστότητα του ονείρου και τη γλυκιά μελαγχολία της ζωής. Μια παράσταση που δοκιμάζει να δει τον Αριστοφάνη με καθαρό βλέμμα, με στόχο να ακουστεί και να αγαπηθεί από την αρχή ο λόγος του κορυφαίου Αττικού κωμωδού. Ένας θίασος «που θέλει να πετάξει πέφτοντας», που αναζητά, τολμά και αναμετριέται με «μια ευτυχία άπιαστη, τόσο μεγάλη που δεν μπορείς να την πεις και δεν μπορείς να την πιστέψεις».
20°
