Ο Εστραγκόν και η Οφηλία, δύο ιδιαίτεροι άνθρωποι της καθημερινότητας, με ευαισθησίες συναντιούνται στη θεραπευτική κοινότητα του facebook και υπό την καθοδήγηση του υπεύθυνου της κοινότητας προσπαθούν να δώσουν νόημα και περιεχόμενο στην προσωπική τους ζωή. Μιλήσαμε με την Μαρίνα Γεωργοπούλου που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Όταν πεθάνω θάψτε με στο facebook»...
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο;
Από μικρή έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός. Μου άρεσε να μεταμφιέζομαι, να φοράω διάφορα κουστούμια και να βάφομαι αναλόγως, να τραγουδάω, να χορεύω και να παίζω κάθε φορά στις σχολικές γιορτές. Διάβαζα πολλά παραμύθια και παιδικά βιβλία και άλλαζα τη φωνή μου. Καθόμουν και τα σκηνοθετούσα κάθε φορά, κάνοντας όλους τους ρόλους. Έγραφα κειμενάκια και μικρές ιστορίες, παρακολουθούσα παραστάσεις που με πήγαιναν οι γονείς μου. Διάβαζα ό, τι γύρω από το θέατρο μου κινούσε το ενδιαφέρον, πήγαινα σε Ωδείο Μουσικής, μπαλέτο, έβλεπα κλασικές ταινίες εποχής. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γνώριζαν την κλίση μου και με επιβράβευαν, όχι μόνο ως καλή μαθήτρια με άριστη συμπεριφορά (γέλια) αλλά και ως προς την απόδοση μου στα θεατρικά δρώμενα. Στους Πανελλήνιους Μαθητικούς Αγώνες Δράματος κέρδισα βραβεία και έφτασα 16 χρονών στη σκηνή του Τζένη Καρέζη ως Ηλέκτρα του Σοφοκλή, του Μπρόντγουαιη και του Ήβη με κριτικές επιτροπές, από τις οποίες κάποια από τα μέλη τους συνάντησα ως καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών και στη Δραματική Σχολή Ιάκωβου Καμπανέλλη. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Πώς νιώθεις όταν βρίσκεσαι στη σκηνή;
Ευτυχισμένη, αν και πάντα αγχωμένη, αυτό το τρακ της πρώτης φοράς που δεν φεύγει. Παίρνω οξυγόνο ζωής και αναπνέω εκεί. Το ζω απόλυτα. Είναι μια σχέση έρωτα. Φροντίζω με στοργή το ρόλο μου, τον περιποιούμαι. Έχω έναν ενθουσιασμό και μια χαρά που ξεχειλίζει. Χτυπάει δυνατά η καρδιά μου και οι θησαυροί που μου χαρίζονται εκείνη τη στιγμή είναι ζωτικής σημασίας. Ένας πόθος συνεχούς ανακάλυψης με πάθος που ολοένα απλώνεται. Αποκομίζω κάθε φορά και κάτι άλλο, συναισθηματικής φύσεως.
«Όταν πεθάνω, θάψτε με στο facebook!» είναι ο τίτλος της παράστασης στην οποία παίζεις αυτή την περίοδο. Μίλησέ μας για αυτήν.
Είναι μια παράσταση που αφορά την εποχή μας. Ένας άντρας o Εστραγκόν (Γιώργης Κοντοπόδης) και μια γυναίκα η Οφηλία (εγώ) αναζητούν τον Έρωτα και υπό την καθοδήγηση του Υπεύθυνου της κοινότητας (Δημήτρης Γιώτης) προσπαθούν να δώσουν νόημα στην προσωπική τους ζωή. Στην κοινωνική μοναξιά της εποχής μας, οι σχέσεις που γεννιούνται στο διαδίκτυο μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά. Σε σημεία της παράστασης μάλιστα, κάποιοι εκ των θεατών μπορούν να συμμετάσχουν στο έργο, υποδυόμενοι διάφορους χρήστες- φίλους του facebook. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο σκηνοθέτης, Αλέξανδρος Λιακόπουλος, δεν έχει προφίλ στο facebook και αρνείται επίμονα να δημιουργήσει, καθώς δεν χρησιμοποιεί τα social media. Είναι μια κωμωδία με κοινωνικές προεκτάσεις, την οποία μεταξύ μας αποκαλούμε μπλε κωμωδία. Έχουμε προσδώσει ένα δικό μας όρο λόγω του χρώματος του facebook.
Εσύ τι σχέση έχεις με το facebook;
Την σχέση που επιτρέπω και λόγω δουλειάς. Κάθε φορά έρχομαι σε επαφή με αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πάντα εφικτό να έρθω δια ζώσης. Μιλάω, επικοινωνώ, μοιράζομαι με τους διαδικτυακούς μου φίλους, είναι άνθρωποι της ζωής μου, άλλοι που γνώρισα και συνεργάστηκα μέσα από το facebook, άλλοι που έχουμε συναντηθεί και τους γνωρίζω, συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες, γνωστοί και άλλοι διαδικτυακοί συμπορευτές. Στο χώρο του θεάτρου, της τηλεόρασης και της εφημερίδας που εργάζομαι παράλληλα σήμερα, τα social media είναι εκ των πραγμάτων απαραίτητα για προβολή και ενημέρωση.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
