Ένας πύραυλος χτυπά απ’ το πουθενά ένα επιβατικό αεροπλάνο. Ακολουθεί μία τεράστια έκρηξη και το BU21 πέφτει σ’ έναν κεντρικό δρόμο του Λονδίνου. Έξι άνθρωποι αφηγούνται τις απώλειες εκείνης της μέρας, το τραύμα και τη διαδικασία επούλωσής του…
Αυτή είναι με λίγα λόγια η υπόθεση του “BU21”, του θεατρικού έργου του Stuart Slade που έκανε αίσθηση στο West End του Λονδίνου, και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και μετάφραση Λυδίας Τριγώνη. Οι παραστάσεις ολοκληρώνονται στις 27 Νοεμβρίου.
Τι θα έκανες αν ήσουν ένας από αυτούς τους ήρωες; Αν αυτές οι εικόνες που μοιάζουν σαν σκηνές από ταινία εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια σου; Οι έξι ηθοποιοί της παράστασης απαντούν στην Athens Voice…
Ανδρονίκη Αβδελιώτη
«Αν κατάφερνα να επιβιώσω από μια επίθεση φαντάζομαι πως θα είχα να διαχειριστώ τον φόβο μου, το να μην αισθάνομαι πως οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή κινδυνεύω. Ακόμα θα έπρεπε να διαχειριστώ τον θυμό μου αν υπήρχαν θύματα. Πιθανότατα θα ήθελα να μάθω το γιατί συνέβη και ποιοι ήταν οι άνθρωποι που κράτησαν τις ζωές άλλων ανθρώπων στα χέρια τους. Σίγουρα όμως θα αναγνώριζα πως η ζωή είναι δώρο που μας δίνεται καθημερινά, κάτι που θα πρέπει να κάνουμε όλοι ανεξάρτητα με το αν έχουμε βιώσει μια τέτοια εμπειρία».
Χριστίνα Γαρμπή
«Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι ό, τι θα έκανε ενστικτωδώς κάποιος. Θα κοιτούσα αν έχω πάθει κάτι σοβαρό και θα προσπαθούσα να βοηθήσω τους ανθρώπους γύρω μου. Νομίζω θα άλλαζε η ζωή μου μετά από κάτι τέτοιο, εννοώ ο τρόπος που ιεραρχώ τι είναι σημαντικό και τι όχι και ο τρόπος που συνδέομαι με τους άλλους. Όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά στο θάνατο αναθεωρείς. Μακάρι να μπορούσαμε να επαναπροσδιορίσουμε κάποια στοιχειώδη πράγματα στη ζωή μας χωρίς να χρειαζόταν να βιώσουμε τόσο ακραίες καταστάσεις. Όλα είναι δεδομένα και προβλέψιμα μέχρι να βιώσεις την καταστροφή. Τότε αρχίζεις να εκτιμάς αυτά που είχες, ή θα μπορούσες να είχες, πριν».
Παναγιώτης Νάτσης
«Για κάποιο λόγο σκέφτομαι ότι αποκλείεται να συμβεί σε εμένα - όπως μάλλον θα σκέφτονταν και όλοι όσοι τους έτυχε. Αλλά νομίζω πως γίνεται όπως ακριβώς με το θάνατο: υποσυνείδητα πιστεύεις ότι θα είσαι αυτός που δε θα του τύχει και θα τη γλιτώσει στο τέλος. Τώρα εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα επιστρατεύσω κάθε δυνατό μέσο προκειμένου να μπορέσω να το διαχειριστώ και να ορθοποδήσω. Είτε είναι ομάδες υποστήριξης, είτε είναι ψυχολόγοι, είτε οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι. Το σίγουρο είναι ότι πραγματικά με τρομάζει, με θυμώνει, με εξοργίζει σαν ιδέα και δε θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι».
Αντώνης Πριμηκύρης
«Θα έψαχνα να βρω την απαιτούμενη απόσταση από τα γεγονότα που θα μου εξασφάλιζε ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Σε καταστάσεις κρίσης είναι πάντα χρήσιμοι σύμβουλοι».
Βαγγέλης Σαλευρής
«Η αλήθεια είναι ότι πριν διαβάσω το έργο δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Με αφορμή το BU21 έχω σκεφτεί πολλές φορές τι θα έκανα εγώ αν ήμουν σε παρόμοια κατάσταση. Νομίζω για αρχή θα έβλεπα αν είμαι σώος, μετά ενστικτωδώς θα έψαχνα ένα ασφαλές μέρος προσπαθώντας να ηρεμήσω (άσκοπο γιατί η αδρεναλίνη θα είναι στα ύψη). Αφού νιώσω ασφαλής θα προσπαθούσα να βρω ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, μετά θα επικοινωνούσα με αστυνομία, πυροσβεστική κτλ. Τέλος θα ενημέρωνα τους δικούς μου ανθρώπους. Όλα αυτά σε ένα θεωρητικό επίπεδο γιατί στην πράξη πάντα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και ξέρεις κάτι, “όταν είσαι σε κρίση κάνεις πάντα αυτό που πρέπει να κάνεις”».
Λία Τσάνα
«Η αλήθεια είναι ότι όσες φορές και αν σκεφτώ τι θα έκανα αν βίωνα μια τρομοκρατική επίθεση τα σενάρια και οι εκδοχές είναι πολλές και αντιφατικές και ίσως καμία να μην αγγίζει την πραγματικότητα. Θεωρώ ότι σε μία τέτοια συνθήκη θα αντιδρούσα κινούμενη από το ένστικτο της επιβίωσης. Εκείνη την στιγμή το μόνο που σε απασχολεί είναι να επιβιώσεις και αργότερα να καταφέρεις να ζήσεις –να ζήσεις όπως οι άλλοι άνθρωποι απλά, με την ρουτίνα της καθημερινότητας και να είσαι ευγνώμων που έχεις αυτήν την «πολυτέλεια». Μετά την επιβίωση το πιο δύσκολο στάδιο είναι η αποδοχή όσων έχεις βιώσει και κατά επέκταση η επανένταξη σου στην κοινωνία. Με το πέρασμα του χρόνου όλοι ξεχνάνε, οι ρυθμοί της πόλης επανέρχονται… Όμως οι άνθρωποι που το βίωσαν θεωρώ ότι είναι οι μόνοι που δεν μπορούν να ξεχάσουν, γιατί κουβαλάνε την ρωγμή μέσα τους, που με κάθε ευκαιρία τους γυρνάει σε εκείνη την ημέρα που κανείς δεν θέλει να ζήσει και να θυμάται».
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
7°
