Η κλασική κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, «Η σημασία να είναι κανείς ειλικρινής», μετά την περσινή της επιτυχία, επανέρχεται για 2η σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη, για λίγες παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 19:00.
Τι σχέση μπορεί να έχει μια στοίβα άπλυτα ρούχα, μ’ ένα σοκολατούχο γάλα, δύο ρηγάδες, μ’ ένα μολύβι ματιών, ένα ερωτικό γράμμα, μια λάθος πρόβα, ένα άρθρο και ένα βιογραφικό που ξεχάστηκε στο σπίτι;
Όλα είναι πρωταγωνιστές των αληθινών ιστοριών ειλικρίνειας των οκτώ ηθοποιών που απολαμβάνουμε κάθε Σάββατο στη σκηνή Θεάτρου Αλκμήνη.
Η Βίκυ Μιχαλοπούλου ή αλλιώς Σέσιλι και το «μυστικό» της ντουλάπας
Λοιπόν ναι, είναι πάρα πολύ σημαντικό να είναι κανείς ειλικρινής. Και φαίνεται να το είχα καταλάβει από πάρα πολύ μικρή. Το «ρ» δεν μπορούσα ακόμα να το προφέρω. Και την ιστορία δεν την θυμάμαι βιωματικά. Απλά κυκλοφορεί στα οικογενειακά τραπέζια. Ήμουν στο σπίτι της θείας μου, ένα μεσημέρι μετά το νηπιαγωγείο, όταν χτύπησαν το κουδούνι κάποιοι απρόσμενοι επισκέπτες. Βλέπω τη θεία μου να τρέχει, να παίρνει στην αγκαλιά της μια στοίβα από ασιδέρωτα ρούχα και να τα τοποθετεί όπως- όπως μέσα στην ντουλάπα. Γυρίζω λοιπόν και της λέω με το γνωστό, σοβαρό, ειλικρινές μου ύφος: «Θεία δεν είσαι καθόλου καλή νοικοκυλά. Στη ντουλάπα δεν βάζουμε ποτέ τα λούχα ασιδέλωτα». Κι έτσι έκανα μια γυναίκα να αναρωτηθεί για τις πράξεις της, καθώς είναι γνωστό ότι πάντα από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, κι έμεινα στο οικογενειακό χρονοντούλαπο ως ανέκδοτο, που όσες φορές κι αν ακούσεις να το διηγείται η θεία μου, χαίρεσαι να την βλέπεις να ξεκαρδίζεται (πού είσαι βρε θεία, να δεις την ντουλάπα μου, να δεις τι γέλια θα κάνεις).
Ο Τζακ ή κατά κόσμο Γιώργος Στυλιανόπουλος και το απροσδόκητο φλερτ
Μια μέρα βγαίνοντας απ’ το μετρό, είδα πως «προσφέρανε» δωρεάν μολύβια για βάψιμο ματιών. Πήγαινα στην δουλειά και δεν είχα πολύ χρόνο, αλλά μια απ’ τις κοπέλες με ρώτησε αν θα’θελα ένα μολύβι για την κοπελιά μου. Σκέφτηκα να της πω «Ναι, γιατί όχι;», αλλά τελικά της είπα «Να γυρίσω λίγο πίσω το χρόνο;». Δύσκολα σταματάς να’σαι τυπικός και γίνεσαι ειλικρινής μ’ έναν άγνωστο, αλλά αυτή τη φορά κέρδισα τον αριθμό του κινητού της Σύνθιας.
Όταν η Εύα Ζουμπουνέλλη, η Γκουέντολιν της παράστασης, είχε μια… λιγούρα
Πριν πολλά χρόνια εκεί στην ηλικία των 20 είχα θυμάμαι μια σχέση με τον έρωτα των εφηβικών μου χρόνων που ξαναβρεθηκαμε. Ένα βράδυ λοιπόν Αυγούστου ήμαστε σε ένα νησί και προτείνει να πάμε για απογευματινό προς βραδινό μπάνιο (ήταν ρομαντική ψυχή... εγώ πάλι καθόλου) πήγαμε λοιπόν στην παραλία, ανάψαμε και φωτίτσα (αυτός, εγώ δεν το χω) και όπως αράζαμε στην άμμο και κοιτούσαμε τον ουρανό γύρισε και με ρώτησε: «τι σκεφτόμουν». Εγώ καθώς αυτό το να κάθεσαι και να χαζεύεις με τις ώρες πάντα το βαριόμουν και καθώς ένιωθα και άνετα να λέω αυτό που νιώθω γύρισα απλά και του είπα «θες την αλήθεια;»… Εεε προφανώς και την ήθελε (καλά να πάθει) «εεε βασικά , του λέω, σκέφτομαι ότι δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα, μου χει σπάσει και τη μύτη η ταβέρνα δίπλα... Μια μπριζολίτσα και λίγο τζατζικάκι θα το έτρωγα»... Δεν ξέρω τι σκέφτηκε ή πώς ένιωσε πάντως έγινε το δικό μου!
Η Κατερίνα Δεληγιαννίδου, παίζει ζωντανά πιάνο στη σκηνή του Αλκμήνη και κερδίζει με «διάθεση adieu»
Πηγαίνω σε συνέντευξη ως υποψήφια συνεργάτιδα ενός αρχιτεκτονικού γραφείου. Φτάνω στη συνέντευξη. Ξεκινάει η συνέντευξη. Συνειδητοποιώ ότι έχω αφήσει το εκτυπωμένο βιογραφικό στο σπίτι. Σκέφτομαι χίλιες δικαιολογίες. Τελικά, αποδέχομαι ότι αυτό θα μου κοστίσει τη θέση εργασίας και με απλή ηρεμία και φαινομενική άνεση λέω στον αρχιτέκτονα ότι εάν θέλει μπορώ να του το στείλω μέσω email. Τελειώνει η συνέντευξη και αποχαιρετώ τον αρχιτέκτονα με διάθεση adieu και όχι à bientôt. Αυτοσαρκάστηκα τις επόμενες μέρες στους φίλους μου για το γεγονός ότι πήγα σε συνέντευξη χωρίς βιογραφικό. Μετά από μια βδομάδα ξεκίνησα να εργάζομαι σε αυτό το αρχιτεκτονικό γραφείο.
O Τζάζουμπλ, κατά κόσμον Θάνος Κρομμύδας και οι ρηγάδες στο μανίκι
Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Με το μοίρασμα κρατάω στο χέρι μου δύο ρηγάδες. Φυσικά και μπαίνω όπως κάνουν και οι δύο τελευταίοι που είχαν μείνει. Στο πρώτο άνοιγμα έρχεται και τρίτος ρήγας. Αποφασίζω να πω στους φίλους μου ότι έχω πολύ καλό χέρι και καλύτερα να μην συνεχίσουν γιατί θα χάσουν. Για κάποιο περίεργο λόγο δε με πιστεύουν και συνεχίζουν. Στο δεύτερο άνοιγμα τους ξαναλέω ότι θα χάσουν. Επίλογος: Τα λεφτά πήγαν σε μένα, εκείνοι έχασαν και εγώ πάνω από όλα τα είχα καλά με τον εαυτό μου γιατί ήμουν ειλικρινέστατος. Δε μου αρέσει να λέω και ψέματα.
Η Ελεάννα Χρυσανθοπούλου, η Μις Πρισμ της παράστασης και το καρνέισον
Από το τίποτα... ξεκίνησαν όλα. Όταν άρχισα να πηγαίνω ως παιδί για πρώτη φορά στο σούπερ μάρκετ! Θυμάμαι να μου αρέσουν όλα αυτά τα πολύχρωμα κουτιά σε διάφορα σχήματα και περίεργες ευφάνταστες συσκευασίες! Ήταν η αγαπημένη μου βόλτα! Αφού λοιπόν τη συνήθισα πηγαίνοντας συχνά με τους γονείς μου, συνειδητοποίησα ότι μπορώ πολύ εύκολα να γεμίζω το καλάθι σε σύντομο χρονικό διάστημα με όποια λιχουδιά μου αρέσει! Τότε μου άρεσε να πίνω ένα σοκολατένιο γάλα, όταν δεν γινόταν φασαρία για να το αγοράσω δηλαδή, το λεγόμενο καρνέισον! Είχα ξετρελαθεί με τη γεύση του! Το απολάμβανα σε κάθε παιδική σειρά με τον πρωινό μου! Με τα πολλά πέρα- δώθε στο σούπερ μάρκετ, γρήγορα εντόπισα το ράφι όπου μπορούσα να πάρω όσα καρνέισον ήθελα! Ή μάλλον έτσι νόμιζα! Μια ημέρα απαγορευτική για την αγορά καρνέισον, και μάλλον ιδιαίτερα σημαντική για τη δική μου όρεξη, αψήφησα το «όχι» στην ερώτηση «μπαμπά να αγοράσω καρνέισον;» και έσπρωξα με το χέρι μου όσες σειρές καρνέισον μπορούσαν να πέσουν κατευθείαν στο καρότσι του σούπερ μάρκετ του, ενώ εγώ καθόμουν πρώτη θέση πίστα καρεκλάκι! Κανένας δεν πρόσεξε ότι δίπλα από την οικογενειακή συσκευασία Skip, ξεπρόβαλλε μια στοίβα καρνέισον! Φτάνοντας στο ταμείο, και ενώ ακόμα τα καρνέισον δεν είχαν γίνει αντιληπτά, κατάφεραν να φουσκώσουν αρκετά το λογαριασμό, που για τα οικογενειακά δεδομένα είχε ξεπεράσει τα όρια! Αφού γλίτωσα την τιμωρία και ένα πιθανό καυγά που «αγκάλιασα» κρυφά τα καρνέισον από μαμά και μπαμπά, αναγκάστηκα να τα επιστρέψω στο ράφι τους και να τα βάλω και στη σειρά! Τουλάχιστον ήπια ένα καρνέισον στη διαδρομή της επιστροφής! Κάτι ήταν και αυτό! Από το τίποτα... Τελικά τι έχει περισσότερο σημασία; Το να είσαι λίγο Ειλικρινής, πολύ Ειλικρινής ή καθόλου Ειλικρινής; Η εμπειρία καρνέισον οδηγεί στην πολλή Ειλικρίνεια!
Ο Γιάννης Δαμάλας, ο Άλτζερνον του Ουάλιντ, τρέχει όπως ο Γκούφη
Ήταν Σάββατο, μια εβδομάδα πριν την πρεμιέρα. Από τις τελευταίες μας πρόβες. Αγωνία, στρες, κούραση, τρέξιμο, αλλά πάνω από όλα ειλικρίνεια. Είχα αργήσει. Έτρεχα με αστραπιαίο βηματισμό , όταν τελικά έφτασα στο θέατρο Αλκμήνη με σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση. Μπαίνω μέσα φουριόζος, σχεδόν πετώντας, όταν αντικρίζω μια σκηνή γεμάτη με μπαλόνια, άγνωστα πρόσωπα να με κοιτούν με απορία- μα τι συμβαίνει; Και τότε θυμάμαι ότι δεν είχαμε πρόβα στο θέατρο αυτό το Σάββατο. Η επιτάχυνσή μου άγγιξε υπερφυσικά νούμερα κι άρχισα να τρέχω σαν τον Γκούφη. Καταϊδρωμένος φτάνω στο χώρο συνάντησης, ανοίγω την πόρτα και ανακοινώνω ευθαρσώς την γκάφα μου. Μόνο γέλια ακούστηκαν και τρέξαμε όλοι με χαρά στη σκηνή. Ειλικρίνεια πάνω απ’ όλα.
Ο Φοίβος Παπακώστας και οι «χαμένες» λέξεις στην παράσταση υποδύεται τον Λέην και τον Μέριμαν
Σε μια πολύ ανήσυχη περίοδο της ζωής μου όπου, κάθε εντύπωση, κάθε σκέψη όπου με συγκλόνιζε τα ξεκοσκίνιζα στο κινούμενο σημειωματάριό μου, το οποίο μπορώ να πω ότι πολλές φορές ξεχνιέμαι και το έχω κάτω από τη μασχάλη μου (εντύπωση που κι αυτήν την καταγράφω). Σε μια τέτοια περίοδο λοιπόν, τυχαία ένας φίλος μου αρθρογράφος-δημοσιογράφος- ή και ανταποκριτής μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο με θέμα «Πως να ξοδεύουν οι φοιτητές το χρόνο τους χωρίς λεφτά» Απόρησα προσπαθώντας να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια και το πώς ακριβώς «ξόδευα» και μάλιστα και με λεφτά. Και έτσι, αφού δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα , έγραψα 600 λέξεις από το όριο των 200 λέγοντας και αναθεωρώντας την έννοια του ξοδεύω με του μαθαίνω, ότι δηλαδή η γνώση προσφέρει ένα μακροχρόνιο κέρδος, ενώ το κέρδος αυτό καθ΄αυτό δεν συνίσταται για ανθρώπους που επιζητούν τη γνώση. Τώρα αν μπορείς να συνδυάσεις τη γνώση με το κέρδος σε έναν χρόνο και χώρο εργασίας ακόμα καλύτερα. Αυτά έλεγα πάνω κάτω κι όταν τελείωσα το γράψιμο , περήφανος καυχιόμουν για την ανακούφιση μου, γιατί ίσως πρώτη φορά στη ζωή μου μίλησα τόσο πολύ. Τόσο περιεκτικά για μια θεωρία που γίνεται πράξη και για την πράξη που μπορεί να γινόταν παράδειγμα για νεότερους από μένα . Άνοιξα μετά από μήνες την εφημερίδα, όταν πια ήταν η ώρα να δημοσιευτεί και τι συνάντησα; Το τελευταίο σκέλος του άρθρου μου. Μάλιστα, στο οποίο λέω ότι το περιβάλλον της Αθήνας είναι τοξικό, αλλά αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε μαθαίνοντας για τους ποταμούς που την περιέβαλαν. Πικράθηκα, τόλμησα για μια φορά στη ζωή μου να μιλήσω με όλο μου το πάθος και να τολμήσω να πω ότι είναι όμορφο να κάνεις βόλτες σαν φοιτητής και να μαθαίνεις για τα ιστορικά φαινόμενα, γιατί αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν και τώρα. Αποτέλεσμα είχε να πάει στα σκουπίδια ο λόγος μου και η υπόσχεση μου να γράψω ένα άρθρο για το άρθρο μου μόλις εκπληρώθηκε. Πλήρωσα το τίμημα και συνιστώ. Να είμαστε διπλά ειλικρινείς.
Η Ιωάννα-Μαρία Μπατή είναι η Λαίδη Μπράκνελ αλλά στη ζωή της… πιο ρομαντική πεθαίνεις!
Κατόπιν αιφνίδιας και σχεδόν ακατανόητης, στα δικά μου μάτια τότε, διακοπής μίας καινούριας σχέσης, έμεινα με πολλά ερωτηματικά και πράγματα που ήθελα να μοιραστώ, αλλά δεν μπορούσα λόγω της απότομης και απόλυτης εξαφάνισης του αγαπημένου μου. Τηλεφωνούσα, έστελνα μηνύματα, αλλά δεν λάμβανα απόκριση. Το πράγμα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο από το γεγονός ότι μας χώριζε απόσταση, οπότε δεν ήταν δυνατόν κάπου να τον βρω για να μιλήσουμε από κοντά. Μια μέρα, λοιπόν, αποφάσισα να πάρω την πρωτοβουλία να πάω να τον συναντήσω στην πόλη που έμενε. Πίστευα ότι μία πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία ήταν το καλύτερο. Ούτε αυτό όμως είχε αποτέλεσμα. Δεν κατάφερα να τον βρω. Είχα τόση ανάγκη να του επικοινωνήσω αυτά που ήθελα κι αφού δεν μπορούσα να το κάνω αλλιώς, άρχισα να τα γράφω με μολύβι σε χαρτί εκεί που βρισκόμουν. Προτού καλά-καλά το καταλάβω είχα στα χέρια μου ένα πολυσέλιδο γράμμα! Δεν ήξερα τι να το κάνω, ήμουν μόνο σίγουρη για την ειλικρινή μου επιθυμία να το διαβάσει. Άρχισα να παίρνω τον δρόμο της επιστροφής και ξαφνικά μια ιδέα άρχισε να σχηματίζεται μέσα μου: «Αν το άφηνα στο καφέ, απέναντι από το μέρος που εργάζεται; Θα του στείλω και ένα μήνυμα να του το πω και θα περάσει να το πάρει όποτε θέλει και μπορεί». Ήταν γιορτινές μέρες και μου άρεσε η σκέψη να αφήσω εκεί ένα πακέτο με ένα δώρο που μέσα διακριτικά θα γλιστρούσα και το γράμμα. Σύντομα, βρήκα τι θα ήταν και αυτό το κάτι και όλα καλά. Μπήκα στο καφέ και ρώτησα ευγενικά τις κοπέλες που εργάζονταν εκεί αν μπορούσα να αφήσω ένα πακέτο για τον τάδε φίλο. Το ίδιο ευγενικά και πρόθυμα, η μία το πήρε και το τακτοποίησε. Δεν ήξερα αλήθεια αν θα περνούσε να το παραλάβει, αν και σκόπευα να τον ενημερώσω αμέσως ότι είχα αφήσει εκεί κάτι για εκείνον. Ευχήθηκα μέσα μου με έναν τρόπο να φτάσει στα χέρια του και βγήκα από το καφέ. Τη σκηνή παρακολούθησε ένας πελάτης, που έτυχε να βγαίνει επίσης εκείνη την ώρα, με ρώτησε από πού έρχομαι και προσφέρθηκε να μου δώσει μερικές πληροφορίες για τον τόπο μιας που τον επισκεπτόμουν πρώτη φορά. Επέστρεψα στην Αθήνα, οι μέρες περνούσαν κι αναρωτιόμουν για την τύχη του πακέτου. Σύντομα, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον …. με το οποίο έξω φρενών με ενημέρωσε ότι κάποιος τύπος με όχι καλό όνομα στον μικρό εκείνο τόπο, μάλλον περιθωριακός εμφανίστηκε στη δουλειά του και παρέδωσε στον διευθυντή του το πακέτο. Το τηλεφώνημα έληξε σύντομα το ίδιο άσχημα όπως άρχισε. Στην αρχή θύμωσα με εκείνον τον άνθρωπο που πήρε την πρωτοβουλία να εμπλακεί σε κάτι που δεν τον αφορούσε, με την κοπέλα στο καφέ που παρέδωσε το πακέτο σε κάποιον άλλο. Ωστόσο, σύντομα είδα το γεγονός στις πραγματικές του διαστάσεις. Ο άνθρωπος αυτός ενδιαφέρθηκε προφανώς για το αν το πακέτο μου έφτασε στον προορισμό του και όταν ρώτησε και διαπίστωσε πως όχι, μπήκε στη διαδικασία να το παραδώσει ο ίδιος για να μη χαθεί. Η πράξη του μόνο καλοσύνη και φροντίδα φανερώνει και θα ήμουν ανόητη αν τα ΄βαζα μαζί του. Η ειλικρινής μου επιθυμία δεν ήταν άλλωστε το γράμμα μου να φτάσει στα χέρια του τότε αγαπημένου μου; Ε, έφτασε. Απλώς δεν ξέρω αν διαβάστηκε. Προσοχή-προσοχή έχω να καταθέσω στις ειλικρινείς επιθυμίες. Θέλεις κάτι ειλικρινά και πολύ και είσαι και πολύ συγκεκριμένος; Κινδυνεύεις αληθινά να πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου ενίοτε με τον λιγότερο αναμενόμενο τρόπο…έστω κι αν δεν σε λένε Έρνεστ!
Η ομάδα «New Lab Theatre Company» παρουσιάζει για 2η σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη την κλασική κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ: «Η Σημασία να Είναι Κανείς Ειλικρινής», από τις 20 Οκτωβρίου μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2019. Κάθε Σάββατο | 19:00, 15 €, 12 € (προπώληση μέσω viva), 10€ (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ, συνταξιούχοι, ομαδικά)
19°
