Τι είναι ο έρωτας; Έρωτας είναι το ίπτασθαι οικειοθελώς, το ωραιάσθαι αενάως, το εγγίζεσθαι χαιδευτικώς, το ποθείν καθ’ολοκληρίαν, το καλλωπίζειν το χώρο, το φαντάζεσθαι εγχρώμως, το διαλέγεσθαι μωβ, το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως, το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς. Γενικώς το ευ ζειν… Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς. [Χρόνης Μίσσιος, «Κεραμίδια στάζουν»]
Τι είναι το θέατρο; Τι είναι αυτό που κάνει μια θεατρική παράσταση, πραγματικά καλή; Μέσα στις εκατοντάδες παραστάσεις που παίζονται κάθε σεζόν τα τελευταία πλέον χρόνια στην Αθήνα, είναι αναμενόμενο ένα μεγάλο ποσοστό να μη φτάνει στο κοινό, να μη συγκινεί. Ο εκπαιδευμένος δε, θεατής, μπορεί να καταλάβει από τα πρώτα 5' πότε μια παράσταση έχει αδυναμίες. Λίγες φορές διαψεύδεται από την εξέλιξη. Αντίστοιχα όμως, η πολύ καλή παράσταση σε συνεπαίρνει με την πρώτη της ανάσα. Συντονίζεσαι στο ρυθμό και στον κόσμο της, διαισθάνεσαι από τα πρώτα λεπτά ότι παρακολουθείς κάτι ξεχωριστό, τη μαγική στιγμή που η θεατρική ψευδαίσθηση έχει δημιουργήσει ένα ονειρικό σκηνικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν «ναι μεν, αλλά». Υπάρχουν ήρωες που τους πιστεύεις, ταλαντούχοι συντελεστές που αφηγούνται μια ιστορία με τρόπο που να σε συγκινεί, με όσο απλά μέσα κι αν παρουσιάζεται. Καλό θέατρο μπορεί να κάνει ακόμη κι ένα μπουλούκι, χωρίς σκηνικά και κοστούμια, που μόνο με το ταλέντο τους, μερικά έξυπνα ευρήματα και μια καρέκλα στη μέση μιας πλατείας, μπορούν να σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο.
Κάπως έτσι, με σαφώς περισσότερα, αλλά πάντα απλά μέσα, με αγνή αγάπη για το θέατρο, με μεγάλο ταλέντο και δίχως τίποτε το περιττό, δουλεύουν σταθερά τα τελευταία δέκα χρόνια οι C. For Circus. Μια ομάδα που αγαπά να μεταφέρει στη σκηνή λογοτεχνικά κείμενα κι έχει αποδείξει τη μαεστρία της σε αυτό, όπως είδαμε τόσο στην προηγούμενη δουλειά τους, το «Γκλουμ», βασισμένο στη σάτιρα του Αλεξάντρ Οστρόφσκι, από τους πρωτεργάτες του ρωσικού ρεαλισμού, όσο και στην τελευταία τους παράσταση, το «Δαχτυλίδι της μάνας», του Γιάννη Καμπύση.
Παραστάσεις που κινούνται πολύ από «στόμα σε στόμα», χωρίς μεγάλα επικοινωνιακά ταρατατζούμ, χωρίς γνωστά ονόματα για «μπροστάρηδες», που όμως γίνονται γρήγορα sold out. Γι' αυτό άλλωστε και το «Δαχτυλίδι της μάνας», το οποίο παρουσιάστηκε αρχικά στο Bob Theater Festival την άνοιξη του '18, παίχτηκε για 10 sold out παραστάσεις τον Ιούνιο, παρουσιάστηκε στα Δημήτρια και τώρα επαναλαμβάνεται στο θέατρο Tempus Verum από τις μέχρι τις 27 Νοεμβρίου, για όσους δεν πρόλαβαν να τους απολαύσουν το καλοκαίρι.
«Αυτό είναι θέατρο», ήταν η πρώτη μου σκέψη όση ώρα παρακολουθούσα το «Δαχτυλίδι της μάνας» των C. For Circus. Μια ομάδα που δουλεύει χρόνια μαζί, το δέσιμό της φαίνεται στη σκηνή, στις ανάσες, στις ατάκες, στην εκφορά του λόγου, όλα συντονισμένα και συγχρονισμένα όπως πρέπει. Κάθε φορά ένα διαφορετικό μέλος της ομάδας αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, για το «Δαχτυλίδι» το ρόλο αυτό ανέλαβε άξια ο Παύλος Παυλίδης, τον οποίο είχαμε δει να παίζει στο «Γκλουμ». Οι δυσκολίες μεταφοράς λογοτεχνικών έργων στη σκηνή γνωστές, όσο και οι λόγοι για τους οποίους τελευταία προτιμώνται αυτά τα κείμενα όλο και πιο συχνά από τους θιάσους. Ωστόσο εδώ, ο βαθμός δυσκολίας ανέβηκε, καθώς το κείμενο αποδίδεται μεν αυτούσιο, με τη «μπασταρδεμένη ντοπιολαλιά» του Καμπύση, αλλά με συρραφές άλλων εμβόλιμων κειμένων ενδιάμεσα που δεν ξενίζουν καθόλου, όπως το έξοχο ποίημα «Τι είναι έρωτας» του Χρόνη Μίσσιου. Δεν είναι εύκολα αυτά τα πειράγματα στα κείμενα κι έχουμε δει πολλές ατυχείς προσπάθειες. Αυτή εδώ, δικαιώνει την ομάδα και τον τρόπο δουλειάς της.
Μια παρέα που ξεχειλίζει από ταλέντο, δύσκολο να ξεχωρίσεις έναν από την παράσταση (αυτό θα πει ομάδα), που ελπίζουμε να συνεχίσει με την ίδια συνέπεια, εξυπνάδα και ορμή και στις μελλοντικές δουλειές της.
Το έργο
Παραμονή Χριστουγέννων. Σε μία καλύβα κοντά στο δάσος ζει μία φτωχή οικογένεια: η μάνα και οι δυο της γιοι. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Ποιητής, βαριά άρρωστος, γνωρίζοντας πως έχει πλέον λίγη ζωή μέσα του, νοσταλγεί τα απάτητα βουνά του τόπου του, τους θρύλους της οικογένειάς του, τις Νεράιδες του Βουνού. Ταξιδεύει με τη φαντασία του κοντά τους, για να τον συντροφεύσουν τις τελευταίες του στιγμές και καρτερά να «σβήσει» στην ποδιά της αγαπημένης του. H μητέρα του, για να τον σώσει, αποφασίζει να πουλήσει τη μόνη περιουσία της οικογένειας, το δαχτυλίδι που κάποτε έδωσαν οι μοίρες στους προγόνους της, αν και γνωρίζει ότι μια τέτοια κίνηση είναι καταραμένη. Kάπου, κάποτε, σε μια Ελλάδα.
«Το δαχτυλίδι της μάνας» του Γιάννη Καμπύση είναι θεατρικό έργο, γραμμένο σε ντοπιολαλιά, κι εμπνέεται απ’ τη ζωή του ποιητή και πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη. Έχει χαρακτηριστεί ως μουσικό δράμα αλλά και ως χριστουγεννιάτικο ονειρόδραμα. Το 1917 ο Μανώλης Καλομοίρης το συνέθεσε σε μορφή όπερας, ενώ 51 χρόνια αργότερα, το 1968, το έργο εκφωνήθηκε στο “θέατρο της Τετάρτης” στην Ε.Ρ.Α.
Info:
«Το δαχτυλίδι της μάνας» 16 Οκτωβρίου - 27 Νοεμβρίου 2018
Δευτέρα - Τρίτη στις 21:00
Θέατρο «Tempus Verum – Εν Αθήναις
14°
