Η Αγγελίτα Τσούγκου μιλάει για τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης «Κύματα»
Οι έξι πρωταγωνιστές της Βιρτζίνια Γουλφ μεγαλώνουν μαζί, από την παιδική ηλικία μέχρι το τέλος. Δεν υπάρχει εξωτερική δράση, διάδραση, διάλογος μέσα στο έργο. Ρέουν όμως ορμητικές και πλούσιες οι εσωτερικές σκέψεις των ηρώων. Κάθε κεφάλαιο του έργου αντιπροσωπεύει μια ηλικία και κάθε ηλικία παρομοιάζεται με μια φάση της μέρας. Στην παιδική ηλικία «ο ήλιος έκανε αιχμηρούς τους τοίχους του σπιτιού» και στο συνολικό απολογισμό «ο ήλιος είχε δύσει. Ουρανός και θάλασσα δεν ξεχώριζαν».
Η απώλεια του έβδομου φίλου τους, του Πάρσιφαλ, στη μέση του έργου, σηματοδοτεί την ενηλικίωση. Ο Πάρσιφαλ είναι ένα πρόσωπο υπαρκτό, αλλά την εσωτερική του σκέψη δεν την ακούμε ποτέ. Αποκτά οντότητα μόνο μέσα από τους άλλους, από τον τρόπο που βιώνουν την ύπαρξή του οι έξι χαρακτήρες των Κυμάτων. Ο Πάρσιφαλ είναι ένα σύμβολο: το ιδανικό, ο ήρωας, η επιθυμία, το όνειρο.
Όταν αποφάσισα να διασκευάσω και να σκηνοθετήσω «Τα Κύματα», έπρεπε να αντιμετωπίσω το θέμα του Πάρσιφαλ. Είναι τόσο έντονος ο συμβολισμός του και η παρουσία του στις ζωές των ηρώων που απέκλεισα το ενδεχόμενο να μην υπάρχει πάνω στη σκηνή. Ο Πάρσιφαλ λοιπόν παίρνει ζωή μέσα από το σώμα μιας χορεύτριας –Ερμίρα Γκόρο– και ο θεατής δεν θα δει ποτέ το πρόσωπό του. Κι όπως ακριβώς έχουμε την αίσθηση ότι αναμετρόμαστε διαρκώς με τους ανθρώπους που θαυμάζουμε, αλλά και με τις πιο μεγάλες και απόκρυφες επιθυμίες μας, έτσι και στην παράσταση ο Πάρσιφαλ «παρακολουθεί» τους χαρακτήρες με μια live camera που έχει στο σώμα του και μας δείχνει αυτό που επιλέγει να δει.
Οι ηθοποιοί της παράστασης ανακαλούν τα στοιχεία της παιδικής ηλικίας, βιώνουν με ρεαλιστικό τρόπο τα γεγονότα στην ηλικία των 35 -που είναι ο μέσος όρος ηλικίας των ηθοποιών- και κάνουν μια υπόθεση για τις μεγαλύτερες ηλικίες πάντα με την καθοδήγηση της Βιρτζίνια Γουλφ, που γράφει πριν την έναρξη του προτελευταίου κεφαλαίου, που οι ήρωές της έχουν φτάσει στην τρίτη ηλικία: «Ο ήλιος βασίλευε. Τα Κύματα έχαναν το φως τους, κλονίζονταν κι έπεφταν, κατέρρεαν σαν γκρίζος πέτρινος τοίχος, χωρίς ίχνος φωτεινής ρωγμής. Ο αφρός χλώμιασε κι άφηνε εδώ κι εκεί μαργαριτάρια, μια λευκή μαρμαρυγή στην αχλύ της άμμου».
24°
