«Οι Τραχίνιες του Σοφοκλή έχουν χαρακτηριστεί σαν το έργο της “γνώσης που έρχεται πολύ αργά”. Πρόκειται για έργο βαθιά φιλοσοφικό, ιδιότυπο και εξαίσια ποιητικό. Είναι ίσως το πιο σπάνια παιγμένο έργο του αρχαίου τραγικού ίσως γιατί παρ’ ότι συναρπαστικό, αντιστέκεται στις υπεραπλουστευμένες ερμηνείες, καθώς το αμφίθυμο φως με το οποίο ο ποιητής φωτίζει τους ήρωες και την πλοκή του δεν τις υποβοηθά. Κι όμως μέσα απ’ αυτήν την συγκλονιστική σφαιρικότητα της οπτικής του Σοφοκλή και τα εσωτερικά νήματα πάνω στα οποία υφαίνει την εσωτερική δομή του, το έργο δικαιώνεται ως ένα λεπταίσθητο και ταυτόχρονα βίαια ορμητικό αριστούργημα.
Η υπόθεσή του αφορά το τέλος του Ηρακλή. Του πιο σπουδαίου και παντοδύναμου ήρωα της Ελληνικής μυθολογίας. Παρ’ ότι οι εξωτερικοί κίνδυνοι που έχει αντιμετωπίσει υπήρξαν τεράστιοι το τέλος του έρχεται από τον “εσωτερικό” του περίγυρο, από ένα μαγικό φίλτρο με το οποίο η γυναίκα του Δηιάνειρα ποτίζει τον χιτώνα του πιστεύοντας ότι έτσι θα ξανακερδίσει τον έρωτά του. Έχουν όμως πέσει και οι δύο θύματα μιας μοιραίας πλάνης. Το φίλτρο είναι στην πραγματικότητα ένα δηλητήριο που διαβρώνει τις σάρκες του υπεράνθρωπου ήρωα και η Δηιάνειρα , η πιο ευγενής και τρυφερή από τις ηρωίδες του Σοφοκλή γίνεται άθελά της η ίδια αιτία καταστροφής του ανίκητου ως τότε άντρα της. Το περίεργο όμως είναι πως ο Σοφοκλής παρουσιάζει τον λαοφιλή αυτόν ήρωα “αρνητικό”, ένα “τέρας” σχεδόν σαν αυτά που ο ίδιος εξόντωνε στους άθλους του. Σαν μια ακραία εικόνα του ανθρώπινου εγωισμού που όμως ταυτόχρονα γεννά τον οίκτο καθώς εξεγείρεται ενάντια στον «άδικο» αφανισμό του και μάχεται ως την τελευταία στιγμή το παράλογο του θανάτου.
Ο άνθρωπος όσο και αν πολεμάει να γνωρίσει το άγνωστο και να εδραιώσει την πολυπόθητη ασφάλεια στη ζωή του το πεπρωμένο πάντα θα τον ξαφνιάζει, όπως η φύση που παραμένει αδάμαστη, αναγεννητική συνάμα και καταστροφική, αδιαφορώντας για τους ανθρώπινους μόχθους, τις προσδοκίες και τις οργανωμένες προσπάθειες να διευρυνθούν τα ανθρώπινα όρια. Είναι όμως ταυτόχρονα πρωταρχική και ταυτόσημη ιδιότητα του ανθρώπου να αναζητά αυτό ακριβώς το ξεπέρασμα των ορίων του. Οπότε η μάχη παρατείνεται στο διηνεκές και κάθε ανθρώπινη γενιά όσο και να δείξει σύνεση, δύναται να γίνει μάρτυρας της πτώσης των «μύθων» της και των ηρώων της, ενώ ταυτόχρονα αυτή η «απομυθοποίηση» προκύπτει σαν μια σχεδόν φυσική ανάγκη για εξέλιξη και στη θέση του «μύθου» έρχεται ο “λόγος”, η λογική, ο διάλογος.
Στο τέλος , το κεντρικό “σώμα” της τραγωδίας η “κοινότητα” των απλών ανθρώπων, ο χορός που αποτελείται από άμαθα στην αρχή του έργου κορίτσια της Τραχίνας –του απόμακρου τόπου όπου λαμβάνουν χώρα τα ανήκουστα και που είναι αυτές , οι φαινομενικά ασήμαντες, που δίνουν τον τίτλο στο έργο- μυείται σε μια ωμή πραγματικότητα από πτώσεις γιγαντιαίων διαστάσεων . Σαν να δίνεται από την κοινότητα η βουβή υπόσχεση πως θα υποστηρίξουν τον Ύλλο, τον ήρωα της δικής τους γενιάς, το γιο της Διηάνειρας και του Ηρακλή, στην προσπάθειά του να συζεύξει τα άκρα του φαινομενικά αγεφύρωτου χάσματος που χώριζε τους κόσμους και το ήθος των δύο γονιών του . Μέσα από την ανάληψη της ευθύνης να συνεχιστεί παρά τη φρίκη και τις απώλειες μια γενιά εξανθρωπισμένων πια απογόνων διαφαίνεται δειλά ένα μέλλον, αν όχι πιο εύκολο τουλάχιστον πιο συνειδητό, όπου ο άνθρωπος δεν υποτάσσεται χωρίς να αναρωτηθεί και να αμφισβητήσει ακόμα την παντοδυναμία μύθων, “θεών” και “τεράτων” κυρίως όμως και πάνω απ’ όλα την δική του».
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
