«Πριν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την παράσταση είχαμε καταλήξει στον τίτλο “Το Ινστιτούτο της παγκόσμιας μοναξιάς”. Αναζητώντας πώς θα δημιουργήσουμε αυτό το ινστιτούτο αυτομάτως η σκέψη μας πήγε στο “Μαγικό βουνό” του Τόμας Μαν. Διαβάζοντάς το, από ένα σημείο και μετά, είχαμε την αίσθηση ότι διαδραματίζεται σε ένα μέρος το οποίο είναι και δεν είναι ρεαλιστικό. Νιώθαμε ότι τα όρια μεταξύ ονειρικού και πραγματικού ρευστοποιούνται. Όλα αυτά φάνταζαν ιδανικά για τη δικιά μας παράσταση και μας ενέπνευσαν για την ατμόσφαιρά της. Χρησιμοποιούμε μάλιστα κάποια κομμάτια του βιβλίου – άλλα ατόφια και άλλα λίγο αλλαγμένα. Τα υπόλοιπα κείμενα είναι δικά μας, όπως και έχουμε ένα ποίημα της Έμιλι Ντίκινσον γιατί θεωρήσαμε πως έχει θέση σ’ ένα χώρο που διαπραγματεύεται τη μοναξιά.
»Σκοπός του ινστιτούτου είναι να γιατρεύει τους ανθρώπους που έχουν προσβληθεί από την παγκόσμια επιδημία της μοναξιάς. Τα συμπτώματα αυτής της “ασθένειας” εκτός από ψυχικά είναι και σωματικά. Οι περισσότεροι ασθενείς δεν έχουν πάει εκεί οικειοθελώς, αλλά έχουν έρθει για θεραπεία ώστε να μην κολλήσουν και άλλους. H θεραπεία έχει στόχο να τους μαθαίνει πώς να συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους, πώς να κάνουν ερωτική εξομολόγηση και όσα πρέπει για να δημιουργήσουν πάλι σχέσεις, ώστε να μην κινδυνεύσει το μέλλον της ανθρωπότητας. Ανάμεσα βέβαια στους ασθενείς υπάρχουν και αυτοί που δεν θέλουν να γιατρευτούν από τη μοναχικότητά τους καθώς θεωρούν πως προστατεύει την ελευθερία τους.
»Οι γιατροί του ινστιτούτου δεν εμφανίζονται στην παράσταση – εμείς ακούμε μόνο ανακοινώσεις ή συμβουλές από τα μεγάφωνα. Αυτούς που βλέπουμε είναι επτά ασθενείς στη ρουτίνα μίας ημέρας. Τους παρακολουθούμε καθώς μιλούν για το θάνατο και τη μοναξιά, να ακούν, στα πλαίσια της θεραπείας, αποσπάσματα από λογοτεχνικά έργα που εξυμνούν τις ανθρώπινες σχέσεις, να κάνουν ασκήσεις προκειμένου να βελτιώσουν την ικανότητά τους να γίνουν φίλοι ή να ερωτευτούν, να μαθαίνουν χορό για να νιώσουν τη χαρά που προσφέρει η ομαδικότητα κ.λπ. Μια άλλη σύμβαση που δημιουργήσαμε είναι πως το μέγεθος προσβολής από την ασθένεια μπορεί να μετρηθεί με την κλίμακα Τζόνσον και ανάλογα με το πού είσαι σε αυτή ακολουθείς τις αντίστοιχες θεραπείες.
»Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα από τα “πλατό” του ινστιτούτου, στα οποία γίνονται προσομοιώσεις εξωτερικών χώρων. Ο χώρος εδώ είναι ένας κήπος. Υπάρχει ένα μηχάνημα ηλιοθεραπείας, ένα σιντριβάνι, άνθη, καρέκλες… Τίποτα όμως δεν προδίδει την εποχή, γιατί θέλαμε να δείξουμε πως το θέμα της μοναξιάς είναι διαχρονικό, ασχέτως από τον τρόπο αντιμετώπισης».
14°
