Τρίτη βράδυ, θέατρο Χώρα. Όλοι οι θεατές όρθιοι χειροκροτούν επί 10 λεπτά τη Νένα Μεντή η οποία βγαίνει 4 φορές για να υποκλιθεί στο κοινό. Άλλη μία παράσταση της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» έχει ολοκληρωθεί θριαμβευτικά, μετά από 4 χρόνια που παρουσιάζεται στο κοινό. Και για πρώτη φορά κατάλαβα τι είναι αυτό που κάνει κάθε Δευτερότριτο βράδυ και Κυριακή απόγευμα την Αμοργού στην Κυψέλη να κλείνει από κόσμο που περιμένει στην ουρά για να εκδώσει εισιτήρια.
Η Νένα Μεντή, στον –όπως δικαίως έχει χαρακτηριστεί– ρόλο της ζωής της, μεταφέρει όλη τη δύναμη, το πάθος, το σπαρακτικό πόνο, αλλά και την όρεξη για ζωή που είχε η μεγάλη στιχουργός και ποιήτρια του ελληνικού τραγουδιού. Μέσα από έναν καλογραμμένο και σπαρακτικό μονόλογο βασισμένο στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία», ζούμε την πολυτάραχη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και περιδιαβαίνουμε στα ταραγμένα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής, του πολέμου, της φτώχειας και όλα εκείνα τα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Ο θεατής παρακολουθεί ένα αφηγηματικό παζλ, δομημένο με πολύ χιούμορ, αλλά και στοιχεία τραγικότητας που αποδίδονται από τη Νένα Μεντή εξαίσια.
Η Ευτυχία μονολογεί συνομιλώντας με τα επτά πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή της και το καλλιτεχνικό της έργο. Τη μητέρα της, την κόρη της Μαίρη, την εγγονή της τη Ρέα, τον άντρα της τον Γιώργο, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Τσιτσάνη και τον Χιώτη. Ένας μονόλογος που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και την ένταση του κοινού από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί η ζωή της Ευτυχίας έχει τόσες πτυχές, τόσα σκαμπανευάσματα, τόσο πόνο που τελικά συναρπάζει. Κι ας την αντιμετώπιζε κάποιες φορές η ίδια σαν φάρσα. «Έγραφα στίχους σε χαρτιά, σε πακέτα τσιγάρων, όπου έβρισκα. Έγραφα στίχους σε ένα χαρτί και μετά του έβαζα φωτιά από το τζάκι για να ανάψω τσιγάρο. “Μα τι κάνεις; Έκαψες το χαρτί που είχες γράψει στίχους!” μου έλεγε ο άντρας μου ο Γιώργος». “Και τι έγινε!”, αναφωνούσε εκείνη… «Εγώ δεν είχα λεφτά για να πάρω λεωφορείο και δανειζόμουν για να πάρω ταξί!» λέει κάποια στιγμή στο έργο. Αυτή ήταν η Ευτυχία... Το μόνο που την συνάρπαζε ήταν να παίζει χαρτιά. Πουλούσε για ψίχουλα τους στίχους της για να βρίσκει λεφτά και να τα παίζει στα χαρτιά. Κι ας ήξερε ότι την κλέβουν. «Δεν τα βάζω με κανέναν για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου» λέει στον στίχο που έγραψε και επαναλαμβάνει πολλές φορές το κείμενο της παράστασης. «Δύο πάθη έχω στη ζωή μου. Τα χαρτιά και τα τραγούδια»…
«Επί 1 χρόνο προσπαθούσαμε να βρούμε θέατρο με τον Πέτρο Ζούλια να το παρουσιάσουμε» μου είχε εξομολογηθεί η Νένα Μεντή πριν κάποια χρόνια σε μία συνέντευξη στον Flash. «Κανέναν δεν έπειθε η ιδέα ότι κάτι τέτοιο θα είχε τέτοια απήχηση. Έλεγα, πάμε μωρέ να το παίξουμε όπου να ’ναι. Σε μια πλατεία, να βρούμε ένα τραπεζάκι σε ένα καφενείο, να βάλουμε μία λάμπα, ένα κασετόφωνο, να αρχίσω εγώ να μιλάω και να παίζουμε και τραγούδια» Αφήγηση ενδεικτική για το ένστικτο των ανθρώπων του χώρου; Προφανώς. Αλλά, ευτυχώς, μετά από 45 χρόνια στο θέατρο η Νένα Μεντή ακολουθεί το δικό της –αλάνθαστο εκ του αποτελέσματος- ένστικτο.
Η ίδια είχε συναντήσει την ηρωίδα της όταν ήρθε με τους γονείς της στην Αθήνα, σε ηλικία 14 ετών. Έμενε στα Πατήσια, όπως μου διηγείται, και «όπως πήγαινα στο σχολείο έβλεπα μία περίεργη φάτσα να κάθεται μέρα μεσημέρι στο καφενείο με τυρμπάν, με μαύρα γυαλιά, να πίνει καφέ και να καπνίζει μόνη της. Και ρωτούσα τον πατέρα μου, «μα ποια είναι αυτή; Κάποια πρέπει να είναι!» Και μου είπε, θυμάμαι, «είναι μία σπουδαία λαϊκή στιχουργός». Πού να ήξερε τότε, ότι ο ρόλος για τη ζωή αυτής της γυναίκας θα αποδεικνυόταν τόσο σημαδιακός για την καριέρα της.
«Εγώ έκανα τον πόνο μου τραγούδια. Αν δεν αγαπήσεις δεν γράφεις. Αν δεν δακρύσεις δεν γράφεις» λέει η Ευτυχία στη σκηνή. Και τα έκανε και τα δύο. Και έγραψε και αγάπησε πολύ. Και χάρισε διαμάντια στο ελληνικό τραγούδι που τραγουδιούνται ως σήμερα. Είμαι αητός χωρίς φτερά, Όνειρο απατηλό, Η φαντασία, Ηλιοβασιλέματα, Όλα είναι ένα ψέμα, Πήρα απ΄τη νιότη χρώματα, Πετραδάκι πετραδάκι Μαλάμω, Τι έχει και κλαίει το παιδί, Περασμένες μου αγάπες, Τα καβουράκια, Τα αλάνια, Αντιλαλούνε τα βουνά και πάρα πολλά άλλα. Στίχοι που άντεξαν στον χρόνο και που ίσως θα έπρεπε να έχουμε οδηγό για το σήμερα. Γιατί είμαστε εφήμεροι όπως πίστευε η Παπαγιαννοπούλου. Άλλωστε, το είχε γράψει: «Δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου να ’ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα».
17°
