Νομίζω πώς όλα ξεκινούν από την αγάπη μου για τον κίνδυνο. Για να είμαι ακριβής φλερτάρω με τον κίνδυνο γιατί δεν νιώθω γενικά φόβο, αλλά και γιατί νιώθω την ανάγκη της αδρεναλίνης. Από μικρός έκανα παράτολμα πράγματα∙ που με έχανες που με έβρισκες, ήμουν μονίμως πάνω σε σκεπές εγκαταλελειμμένων σπιτιών ή εργοστασίων. Θυμάμαι, μια φορά έπεσα από τα κεραμίδια του εργοστασίου της FIX, ευτυχώς, σε μια εξέδρα που με συγκράτησε στα 2 1/2 μέτρα, διαφορετικά δεν νομίζω πως θα είχα σωθεί.
Μεγαλώνοντας δεν μπορούσα φυσικά να συνεχίσω να ανεβαίνω στα κεραμίδια (γέλια) κι έτσι ξεκίνησα «επικίνδυνα» σπορ. Όμως, λόγω επαγγέλματος τα άφησα, γιατί φοβόμουν μην τραυματιστώ. Οπότε τη λύση μου την έδωσαν τα επικίνδυνα παιχνίδια στα λούνα παρκ, όπου ξεγελιέμαι πως παίζω με τον φόβο. Τρενάκια, ελεύθερη πτώση, όλα μ’ αρέσουν, και είμαι ικανός να ανεβαίνω ξανά και ξανά. Τα κάνω δε όλα. Ουρλιάζω, κλείνω τα μάτια ‒ προσπαθώ όμως, να αποφύγω το τελευταίο γιατί μειώνεται η διέγερση που νιώθεις.
Αν τυχόν κάνω ταξίδι στο εξωτερικό από πιο πριν έχω ψάξει αν υπάρχει λούνα παρκ με επικίνδυνα παιχνίδια. Στη Στοκχόλμη δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασα στο Gronalund (ειδικά στο τρενάκι της, όπου κόβεται η ανάσα σου, και θα έμπαινα περισσότερες φορές αν δεν υπήρχαν τόσο μεγάλες ουρές) ή στο Tivoli στην Κοπεγχάγη. Έμαθα πως στην Καλιφόρνια υπάρχει ένα απίστευτο τρενάκι και το έχω βάλει σε μελλοντικό πλάνο.
Λατρεύω το παιχνίδι με τις καρέκλες που σε μεγάλο ύψος σε γυρνούν γύρω-γύρω, αλλά και την ελεύθερη πτώση ‒ πέφτεις με καρέκλα από μεγάλο ύψος με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σταματάς ελάχιστα μέτρα πάνω από τη γη. Όπως έχει πλάκα να ανεβαίνεις με ανθρώπους που φοβούνται, Μου έχει τύχει με ένα φίλο σκηνοθέτη που τον πείσαμε να ανέβει και νομίζω πως ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεχάσει αυτή την εμπειρία.
Υποδύομαι τον γιατρό Ρίτσαρσον στο «Δαμάζοντας τα κύματα» του Λαρς Φον Τρίερς που σκηνοθετεί η Ρούλα Πατεράκη στο Εθνικό Θέατρο. Είναι ο γιατρός του χωριού, όπου συμβαίνει η ιστορία και είναι αυτός που θέλει να βοηθήσει την Μπεθ, ώστε να συνέλθει μ’ ένα τρόπο. Ο ρόλος είναι διαφορετικός από την ταινία ‒ είναι λίγο μεγαλύτερος στην παράσταση. Είναι ένας άνθρωπος που νιώθει απομονωμένος, γιατί δεν ανήκει στο δόγμα των άλλων συγχωριανών και έχει μια πιο ευρεία κουλτούρα. Ερωτεύεται την Μπεθ κι επειδή δεν έχει ανταπόκριση οι πράξεις του την οδηγούν πιο γρήγορα στην καταστροφή.
Η σκηνή που μ’ αρέσει περισσότερο είναι αυτή της εξομολόγησης του έρωτά του, τότε που για να την πείσει της λέει πως όλοι στο χωριό θέλουν το κακό της. Και όλα αυτά πρέπει να ειπωθούν με μια ψυχρότητα και μια αποστασιοποίηση, σύμφωνα με αυτό που μας ζητάει η σκηνοθέτρια.
20°
