Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο της Πατρίτσια Χάισµιθ «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» (εκδ. Άγρα) κοινό και κριτική έµειναν εκστατικοί γνωρίζοντας αυτόν τον τόσο γοητευτικό, αλλά κυνικό και αµοραλιστή δολοφόνο, όπως είναι ο Τοµ Ρίπλεϊ. Ο λόγος; Για πρώτη φορά ένας δολοφόνος προκαλούσε την ταύτιση, καθώς τα περισσότερα από τα θύµατα ήταν (µάλλον) αντιπαθείς χαρακτήρες, και επιπλέον οι δολοφονίες έδειχναν φυσική συνέπεια ώστε να µπορέσει ο ήρωας να κατακτήσει τους στόχους του. Ευνόητο ήταν πως ο κινηµατογράφος δεν θα µπορούσε να µείνει ασυγκίνητος από τον άνθρωπο που σκοτώνει, χωρίς τύψεις, προκειµένου να οικειοποιηθεί την ταυτότητα και την (πλούσια) ζωή ενός άλλου. Η τελευταία µεταφορά έγινε από τον Anthony Minghella, µε τον Ματ Ντέιµον στο ρόλο του Ρίπλεϊ. Και κάνουµε µνεία σε αυτή µόνο την ταινία, γιατί η θεατρική µεταφορά του «Ταλαντούχου» από την Plylis Nagy έχει συγγενικές σχέσεις µε τις σεναριακές επεµβάσεις της ταινίας στο βιβλίο, που κλείνουν το µάτι στο θεατή δίνοντάς του µια εικόνα για την εξέλιξη του ήρωα.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης ∆ιαµαντόπουλος, εκτός από σκηνοθέτης του θεάτρου ξέρει και από σινεµά. Και αυτές τις δύο του αγάπες πάντρεψε στην παράσταση, καθώς έκοψε τη δράση σε µικρές σκηνές χρησιµοποιώντας ένα σφιχτό (κινηµατογραφικό) µοντάζ. Το πρόβληµα των πολλών σκηνικών χώρων λύθηκε από τη ∆έσποινα Βολίδη µε τη χρήση µιας σειράς βαλιτσών, που αφενός έπαιζαν το ρόλο οικιακών αντικειµένων, αφετέρου µπόρεσε έτσι να δώσει την αίσθηση της συνεχούς κίνησης. Το σκηνικό (µαζί µε τους φωτισµούς) βοήθησε ώστε οι ηθοποιοί να κινηθούν µε ευκολία σ’ αυτή την παράσταση που ο χρόνος µετριέται µε υποδιαίρεση του ευτερολέπτου.
16°
