Black Coffee: Ανταπόκριση από την πρώτη μέρα του φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής Reworks
Λεοπαρδάλεις με ροζ βούλες από την κενυάτικη Σαβάνα και κόκκινη άμμος από τους λόφους της Καλαχάρι: Black Coffee, Θεσσαλονίκη, Παλατάκι, χθες βράδυ. Δεν ήταν μόνο η μουσική, καθώς το ηλεκτρονικό ταμ ταμ και τα bpm του Νοτιοαφρικανού μάγου λαλούσαν και από κάτω χόρευαν ξέσαλα όλες οι φυλές. Ήταν και οι εικόνες που πλαισίωναν τη ρυθμική του Black Coffee, ένα πολύχρωμο ψυχεδελικό παραλήρημα από πίξελ που καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ ενίσχυαν την αίσθηση πως αυτό που ζούμε είναι μια πύλη, ένα απευθείας πέρασμα για τη Μαδαγασκάρη και τη Σενεγάλη. Για τη Μαυριτανία και τη Ναμίμπια. Τα μπλε ιλεκτρίκ κύματα, σαν αυτά που λούζουν την Αφρική των πλευρών του Νότιου Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού, έσκαγαν μπροστά στα μάτια μας με τον ολόιδιο τρόπο που γλύφουν τις ακτές της Σιέρα Λεόνε και της Γκαμπόν.
Πάνω από τα κεφάλια μας πετάριζαν τα φώτα των αεροπλάνων που επιχειρούσαν προσγείωση στη Μίκρα, Black Coffee στη Θεσσαλονίκη χθες βράδυ, με πέντε χιλιάδες κόσμο να τον αποθεώνει και να παραληρεί. Να τον περικυκλώνει και να τον δοξάζει. Ειδικά τη στιγμή που επάνω στο «Too late for mama» της Mpho Sebina έριξε σφήνα το «Somebody that I used to know» του Gotye αντιλάλησαν οι ιαχές ως την Άκρη της Περαίας. Κουνήθηκαν λες κι έγινε σεισμός μέχρι και τα κοκκινοπορτοκαλιά αναμμένα φουγάρα στο Κορδελιό.
Και καθώς ο φιλαράκος πυρπολούσε το tribal house του, «τεκνάροντάς» το χαλαρά και μπολιάζοντας την Αφρική του με ολίγη από ηδονιστική Νέα Υόρκη και παλλόμενο Βερολίνο, να ’σου το φλασμπάκ ρίγος. Εδώ το καλό το κύλισμα, η φλασιά και οι αναμνήσεις από πάρτι και σετ που αξιώθηκα να χορέψω και να ζήσω στην SKG Raveland. Συνηγόρησαν, βέβαια, και οι δεκάδες παλαίμαχοι του «αθλήματος», αφού στο χθεσινό ντεμπούτο του Reworks συγκεντρώθηκε μια ηλικιακή παλέτα από ρέιβερς που έζησαν την ιστορία της θεσσαλονικιώτικης κλάμπλαντ μέχρι τα εκστασιασμένα πιτσιρίκια της νέας γενιάς τέκνοχετζ.
Αγόρια και κορίτσια κάποτε και σεβάσμιοι δημογέροντες πλέον, ομόφωνα καταλήξαμε πως η χθεσινή βραδυά αξίζει να μπει στο πάνθεον με τις νύχτες στο Fix Industry (θυμάσαι τον Ντάρεν Έμερσον στα ντουζένια του επί Born Slippy;). Η δίπλα στη νύχτα που ο Frankie Knuckles στον Όμιλο της Νέας Παραλίας «σφύριξε» το Whistle Song, καίγοντάς μας με ένα ρεμίξ δεκαπέντε λεπτών, αποχαιρετιστήριο τρακ και τι γλυκός τρόπος να μας πει ευχαριστώ. Ή εκείνο το ξημέρωμα που αναχωρήσαμε από το Deca με ένα χάι ως τον Θεό, όταν ο Ricardo Villalobos το τερμάτισε με 808 State και A Guy called Gerald. Ο Black Coffee μιξάρει και οι μνημονικοί μηχανισμοί πυροδοτούνται συνειρμικά από breaks που επαναφέρουν ευδαιμονίες παρελθοντικές, φορτίζοντας το τώρα με ακόμα περισσότερα νοήματα. Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε!
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
