Ο Θοδωρής Βουτσικάκης και το «Πρώτο μου Τριαντάφυλλο»
Με αφορμή τη συναυλία του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, μιλήσαμε για τη συνεργασία του με τη Λίνα Νικολακοπούλου, το μουσικό θέατρο και τη ζωή στην πόλη που έγινε καταφύγιό του.
Σε μια εποχή που η φήμη μετριέται σε views και τα τραγούδια χάνονται στον αλγόριθμο, ο Θοδωρής Βουτσικάκης χτίζει με συνέπεια έναν δικό του δρόμο.
Την Παρασκευή 11 Ιουλίου, ο Θοδωρής Βουτσικάκης ανεβαίνει στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για μια ξεχωριστή συναυλία, υπό τον τίτλο «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο». Μαζί του, στη σκηνή αλλά και στο πνεύμα, η Λίνα Νικολακοπούλου — η σπουδαία στιχουργός με την οποία τον συνδέει πλέον μια ουσιαστική, δημιουργική συνεργασία. Η βραδιά αναμένεται να έχει την ομορφιά και τη δροσιά που μόνο οι συναυλίες στους καλοκαιρινούς κήπους της Αθήνας μπορούν να προσφέρουν: μουσική, ποίηση, τρυφερές φωνές. Ο Βουτσικάκης, με καλλιτεχνική πορεία που συνδυάζει την κλασική παιδεία με το ένστικτο του έντεχνου, μας καλεί σε ένα πρόγραμμα που ισορροπεί ανάμεσα στο προσωπικό του ρεπερτόριο και σε επιλογές υψηλής αισθητικής.
Θοδωρής Βουτσικάκης
Έχεις σπουδάσει και τραγούδι και υποκριτική, κι αυτό είναι εμφανές τόσο στον τρόπο που ερμηνεύεις όσο και στον τρόπο που στέκεσαι στη σκηνή. Ποιο από τα δύο σε διαμόρφωσε πιο βαθιά – και τι σου έχει μείνει από εκείνα τα πρώτα χρόνια μαθητείας; Το τραγούδι ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Αυτό με έχει διαμορφώσει πιο βαθιά και με ελευθέρωσε. Είναι σαν τη μητρική μου γλώσσα το τραγούδι. Φοιτητής, έγινα μέλος σε μια θεατρική ομάδα στη Θεσσαλονίκη και ανακάλυψα τη μαγεία που έχει η υποκριτική, και λίγο αργότερα οι σπουδές στο μουσικό θέατρο είναι αλήθεια πως μου άνοιξαν έναν άλλο δρόμο, εξίσου συναρπαστικό. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να διαλέξω ένα από τα δυο γιατί είναι σαν δυο στοιχεία της φύσης που συνδέονται και επικοινωνούν τόσο γοητευτικά.
Στην εποχή των socialmedia και της εμπορικής ταχύτητας, εσύ επιμένεις σε μια διαδρομή με βάθος, συνέπεια και υψηλό αισθητικό κριτήριο. Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να επιλέγει κανείς την ποιότητα έναντι της ποσότητας; Η εποχή που ζούμε είναι φτηνή, όπως και να το κάνουμε. Και από θέμα αξιών που είναι βέβαια το πιο σημαντικό, αλλά και από αισθητικής άποψης. Πιστεύω πως δεν επιβραβεύεται ούτε η καλοσύνη, ούτε το γούστο στους ανθρώπους. Τίποτα από τα δυο μάλλον δεν παράγει χρήματα και virality. Δεν ξέρω βέβαια αν το πρόβλημα είναι η ποσότητα αυτή καθαυτή ή η ευκαιριακή αποτύπωση των πραγμάτων. Σαν να μπερδεύουμε το «δώσε νόημα στο τώρα σου, στη ζωή σου» με το «μη σε νοιάζει τίποτα και κανένας παρά μόνο ο εαυτός σου». Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι αυτές οι δυο εκφράσεις μου λέτε; Για να μη μακρηγορώ όμως με ψυχαναλύσεις επιπέδου instagram (γέλια), αυτό που για μένα έχει σημασία, είναι ότι πάω εκεί που ανήκω. Ξέρω που θέλω να βρίσκομαι. Δύσκολο είναι αλλά δεν υπάρχει ερώτηση στην επιλογή. Σπας το κεφάλι σου αν χρειαστεί, αλλά βρίσκεις τρόπους να το κάνεις να συμβεί.
Πολλοί ακροατές σού αναγνωρίζουν μια εσωτερικότητα στον τρόπο που τραγουδάς. Εσύ πότε αισθάνθηκες ότι αρχίζεις να βρίσκεις τη δική σου ερμηνευτική φωνή; Από όταν ξεκίνησα, σαν να ήξερα μέσα μου πως θέλω να τραγουδήσω. Στη συνέχεια σπούδασα, το έψαξα, άλλαξα τρόπους τεχνικής, μελέτησα, αφουγκράστηκα καλύτερα, για να φτάσω σε ένα σημείο να στέκομαι με χαρά και αυτοπεποίθηση πάνω στη σκηνή για αυτό που κάνω. Έχει να κάνει πιο πολύ πάντως με τον τρόπο που ακούει κανείς τη μουσική και όχι πως την τραγουδάει. Το πώς νιώθεις απέναντι σε ένα τραγούδι, απέναντι σε ένα βίωμα που σου ξυπνάει.
Η συνεργασία σου με τη Λίνα Νικολακοπούλου ήταν και είναι κομβική. Πώς γεννήθηκε αυτή η σχέση; Τι σημαίνει για σένα να συνεργάζεσαι με μια προσωπικότητα που έχει χαράξει ανεξίτηλο αποτύπωμα στο ελληνικό τραγούδι; Στη Θεσσαλονίκη το 2016 συναντηθήκαμε πρώτη φορά κι όπως αποδείχθηκε ήταν για να γίνει. Είχα τη Λίνα Νικολακοπούλου στη ζωή μου, μέσα από τα τραγούδια της, πολύ νωρίτερα. Όταν φανταζόμουν επρόκειτο να τη συναντήσω, δεν είχα ιδέα τι άνθρωπος είναι ή τι θα της έλεγα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα συζητάμε μαζί τους στίχους της και θα την έχω απέναντι μου να με εμπνέει πια όχι μόνο σαν δημιουργός αλλά και σαν άνθρωπος. Η ματιά της απέναντι στη ζωή, αυτό είναι που την κάνει τόσο μοναδική. Όταν μου δίνει τους στίχους για τα τραγούδια μας, κάθε φορά, νιώθω μεγάλη συγκίνηση. Νιώθω ότι γίνομαι κομμάτι αυτού του μεγάλου ποταμού που είναι το ελληνικό τραγούδι.
Το 2020 τραγούδησες το «Όμορφη Ζωή» του Νικόλα Πιοβάνι, σε απόδοση της Λίνας Νικολακοπούλου. Μίλησέ μας για αυτή την εμπειρία: πώς ήταν να φέρεις στα ελληνικά έναν τόσο αναγνωρίσιμο ιταλικό ήχο — και τι αποκόμισες από αυτή τη διεθνή συνάντηση; Ήταν ένα μεγάλο μου όνειρο αυτή η συνεργασία. Ίσως το μεγαλύτερο. Ο Πιοβάνι μαζί με τον Χατζιδάκι μού δημιουργούσαν πάντα ένα αίσθημα λύτρωσης. Είναι συγκλονιστικό αν σκεφτείς ότι ένιωθα αυτό το αίσθημα ολοκλήρωσης από παιδί, ακούγοντας τις μουσικές τους. Τη χαρά μου την εκταμίευσα σε πολλές στιγμές της προετοιμασίας της «Όμορφης Ζωής» αλλά και με τη μεγάλη αποδοχή της από τον κόσμο. Ήταν σαν να άνοιξαν τα παράθυρα και τρύπωσα στα σπίτια των ανθρώπων σε μια τρομερή συγκυρία που ήταν η ζωή στα χρόνια της πανδημίας. Το ανεκτίμητο όμως για μένα είναι, ότι η συνάντηση με τον Πιοβάνι και τη Λίνα, πήρε από πάνω μου όλη την αγωνία του νέου ανθρώπου να τον εμπιστευτούν. Είναι ψυχοφθόρο να παλεύεις με αυτή την προσμονή. Και εν τω μεταξύ, αν το καλοσκεφτείς, είναι ανεδαφική γιατί από σένα τον ίδιο εξαρτάται η θέση σου στα πράγματα.
Πέρα από τη σκηνή, πώς είναι η καθημερινότητά σου στην Αθήνα; Σε ποια περιοχή ζεις; Νιώθεις «Αθηναίος»; Ζω στο Μετς. Βρέθηκα τυχαία εκεί το 2019 και κάπως η ζωή μου έκανε αυτό το δώρο. Πάω παντού σχεδόν με τα πόδια και δεν αποχωρίζομαι τη γειτονιά μου. Μου αρέσει να δουλεύω στα café, να συναντάω φίλους, να μελετάω μουσική, να κουβεντιάζω, να περπατάω. Εμπνέομαι με αυτό τον τρόπο και χαλαρώνω κιόλας στις πιο στρεσογόνες περιόδους μου. Είναι αλήθεια πως ζω την πόλη με έναν easygoing τρόπο γιατί η δική μου πραγματικότητα μου επιτρέπει να αποφεύγω την κίνηση ή την πολλή βαβούρα. Θα ήθελα ιδανικά να μπορώ να χρησιμοποιώ και ποδήλατο στην Αθήνα, κάτι που ομολογουμένως δεν είναι ασφαλές, αφού δεν υπάρχουν ούτε υποδομές, ούτε αντίστοιχη ποδηλατική συνείδηση στους δρόμους.
Με αφορμή τη συναυλία σου στο Μέγαρο Μουσικής, πώς προσεγγίζεις μια τέτοια σκηνή; Έχεις άγχος ή λειτουργεί για σένα σαν χώρος δημιουργικής πρόκλησης; Οι σημαντικές σκηνές φορτίζουν με έναν διαφορετικό τρόπο την κάθε εμφάνιση. Τον κήπο του Μεγάρου τον αγαπώ πολύ. Εκεί έκανα και την πρώτη μου μεγάλη αθηναϊκή συναυλία πριν έξι χρόνια, όταν βγήκα πρώτη φορά για καλοκαιρινή περιοδεία. Περιμένω πώς και πώς να επιστρέψω εκεί, μαζί με τη Λίνα, να παρουσιάσουμε τα καινούργια μας τραγούδια από «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο», να πούμε τις ιστορίες μας, να τραγουδήσουμε όλοι μαζί, να χορέψουμε, σε αυτό τον πανέμορφο χώρο. Είναι πολύ δημιουργικό να έχεις να μοιραστείς καινούργια πράγματα. Είναι όπως στην παρέα, όταν κάποιος έχει πάει ένα ωραίο ταξίδι και ανυπομονούν όλοι να ακούσουν πως πέρασε και τι είδε.
Τα εισιτήρια έχουν γίνει, πια, η νέα δισκογραφία. Πώς βιώνεις αυτό το πέρασμα από την εποχή των άλμπουμ στην εποχή των ζωντανών εμφανίσεων και των metrics; Την χρυσή εποχή της δισκογραφίας δεν την έζησα, οπότε αυτές τις συγκρίσεις μόνο μέσα από αφηγήσεις μπορώ να τις καταλάβω. Εγώ όταν λέω ότι ετοιμάζω νέο άλμπουμ, με κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια. Πως θα χτίσει όμως ένας τραγουδιστής ρεπερτόριο; Με ένα single τη σεζόν, που και για αυτό δεν υπάρχει ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός χώρος να απορροφηθεί; Τι να σας πω, εγώ βλέπω πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο καλλιτέχνη να βιοποριστεί από αυτό. Είναι αποκαρδιωτικό. Πέρα από τις ζωντανές εμφανίσεις, δεν υπάρχει άλλη ουσιαστική πηγή εισοδήματος. Οπότε η ζωντανή παρουσία του κόσμου είναι που δίνει τελικά την ώθηση στις μέρες μας.
Τι σε κρατάει αισιόδοξο μέσα σε έναν καλλιτεχνικό κόσμο γεμάτον ανασφάλεια και ανταγωνισμό; Ποιο είναι το «γιατί» που σε κάνει να συνεχίζεις; Δεν υπάρχει γιατί. Από την ώρα που κατάλαβα ποιος είμαι και ποια είναι η ζωή μου, δεν αναρωτιέμαι, ούτε κομπιάζω στα δύσκολα. Παλεύω με τις ανασφάλειες μου, οι φίλοι μου είναι μεγάλο γιατρικό σε αυτό, αφήνω πίσω μου όλες τις κακές συμπεριφορές, μιλάω, και εννοώ ακόμα κι εκεί που δεν με συμφέρει αλλά αυτό είναι μονόδρομος για να κοιμάμαι ήσυχος, και εστιάζω σε αυτό που είναι η μουσική. Ο Πλάτωνας είχε πει πως η μουσική είναι ηθικός κανόνας. Και είναι τόσο υπέροχο αν σκεφτούμε πως η μουσική είναι μια ράγα που αν ευθυγραμμιστούμε μαζί της, όλα θα γίνουν σωστά
Info «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο» στον Κήπο του Μεγάρου - Παρασκευή 11 Ιουλίου, στις 21:00 Καλλιτεχνική επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου
Μαζί του στη σκηνή πέντε κορυφαίοι σολίστες μουσικοί και η επταμελής ορχήστρα χάλκινων Bronza Banda.
Γενική είσοδος: 15 ευρώ - Προπώληση: megaron.gr
32°
