Η Λάρα Φαμπιάν σε μια σε μια εξομολογητική συνέντευξη με αφορμή την συναυλία της στην Αθήνα, στις 4 Ιουνίου στο Christmas Theater
Μια φωνή που δεν τραγουδά απλώς, αλλά αναπνέει μέσα από τις λέξεις· που δεν εκτελεί νότες, αλλά απογυμνώνει συναισθήματα. Η Λάρα Φαμπιάν δεν είναι απλώς μια σοπράνο παγκόσμιου βεληνεκούς, αλλά μια αφήγηση, μια παλλόμενη ψυχή, μια ερωτική εξομολόγηση που ξέρει να απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά. Με πωλήσεις άνω των 28 εκατομμυρίων άλμπουμ και τραγούδια-σύμβολα όπως το «Je t’aime» και το «Je suis malade», επιστρέφει στην Αθήνα για μια μόνο βραδιά: στις 4 Ιουνίου 2025, στο Christmas Theater, με την περιοδεία της Voices — ένα μουσικό ταξίδι ψυχής, εσωτερικό και αληθινό, όπως η ίδια.
Με αφορμή αυτή τη σπάνια εμφάνιση, συνομιλήσαμε με την Λάρα Φαμπιάν σε μια εξομολογητική συνέντευξη που ξετυλίγει τις πιο μύχιες σκέψεις της. Για την ευαισθησία ως πυξίδα, για τη σιωπή ως σύντροφο της μουσικής, για το τραγούδι ως καθρέφτη της αγάπης. Στιγμές ανθρώπινες, λέξεις απλές, αλήθειες που αγγίζουν — όπως και η φωνή της.
Λάρα Φαμπιάν: Συνέντευξη με αφορμή τη συναυλία της στην Αθήνα, στις 4 Ιουνίου στο Christmas Theater
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σας έχει διδάξει η μουσική μέχρι σήμερα; Ότι όλα ξεκινούν με την ακρόαση. Πριν εκφράσουμε οτιδήποτε, πρέπει να μάθουμε να ακούμε — τον εαυτό μας, τους άλλους, τον κόσμο, τη σιωπή. Η μουσική μού δίδαξε ταπεινότητα. Μου έδειξε πως κάποιες φορές πρέπει να κάνω στην άκρη και να αφήσω κάτι μεγαλύτερο να περάσει μέσα από εμένα.
Κουράζεστε ποτέ από τη μουσική και νιώθετε την ανάγκη να πάρετε μια απόσταση από αυτήν, παρόλο που είναι το πάθος, η καθημερινότητά σας και το επάγγελμά σας; Υπάρχουν στιγμές που χρειάζομαι σιωπή — αλλά ποτέ διάλειμμα από τη μουσική καθαυτή. Η σιωπή είναι μέρος της μουσικής. Μου επιτρέπει να επιστρέφω στην ουσία, να νιώθω ξανά γιατί τραγουδάω. Δεν είναι η μουσική που με κουράζει· είναι καμιά φορά ο θόρυβος γύρω της. Η μουσική, στην πιο καθαρή της μορφή, είναι το οξυγόνο μου.
Ποια είναι η σχέση σας σήμερα με το τραγούδι «Je t’aime», μετά από όλα αυτά τα χρόνια; Είναι μια πιστή αγάπη. Αυτό το τραγούδι έχτισε μια γέφυρα ανάμεσα σε εμένα και τόσες καρδιές σε όλο τον κόσμο. Το είδα να μεγαλώνει με τον χρόνο, να ταξιδεύει σε χώρες, να περνά σε διαφορετικές γενιές. Πλέον μιλάει πολλές γλώσσες. Το τραγουδώ σήμερα με διαφορετική ωριμότητα, αλλά με την ίδια ένταση. Δεν είναι πια μόνο δικό μου — ανήκει σε όλους όσοι ένιωσαν ποτέ αυτό που εκφράζει.
Πώς βιώνετε ερμηνευτικά τραγούδια όπως το «Je suis malade», που κουβαλούν τόσο έντονο συναισθηματικό φορτίο; Κάθε φορά που το τραγουδώ, συνδέομαι με κάτι πανανθρώπινο — όχι μόνο με τον πόνο, αλλά με τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να μας βλέπουν, να μας αγαπούν. Δεν «υποκρίνομαι» όταν το τραγουδώ. Το ζω. Όμως έχω μάθει να μη χάνομαι μέσα του. Το συναίσθημα περνάει μέσα από εμένα… αλλά πια δεν πνίγομαι μέσα του.
Τι συμβολίζει για εσάς ο τίτλος της περιοδείας «Voices»; Και με ποιους τρόπους διαφέρει αυτή η περιοδεία από τις προηγούμενες; Το Voices δεν αφορά μόνο τη δική μου φωνή. Είναι για τις φωνές των ανθρώπων που συνάντησα, που αγάπησα, που δεν έχουν φωνή αλλά χρειάζονται να ακουστούν. Αυτή η περιοδεία είναι μια μορφή μοιράσματος, μια μορφή «κοινότητας». Είναι πιο εσωτερική, λιγότερο φαντασμαγορική — πιο αληθινή.
Νιώθετε κάποια ιδιαίτερη σύνδεση με το ελληνικό κοινό ή την ελληνική κουλτούρα; Απόλυτα. Υπάρχει ένα βάθος και μια σπλαχνική ένταση στο ελληνικό κοινό. Νιώθω πως μοιραζόμαστε μια κοινή αγάπη για τη γλώσσα, το δράμα, το πάθος. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει ψυχή και καρδιά. Νιώθω σαν στο σπίτι μου μέσα σε τέτοια ένταση.
Βλέπετε διαφορές στον τρόπο που αντιδρούν τα κοινά από διαφορετικές κουλτούρες στα ίδια μουσικά κομμάτια; Ναι — και είναι υπέροχο. Κάποια κοινά είναι εκφραστικά, άλλα πιο συγκρατημένα. Αλλά το συναίσθημα βρίσκει πάντα τον δρόμο του. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν τους στίχους, οι άνθρωποι νιώθουν. Αυτό είναι το θαύμα της μουσικής — μιλάει κατευθείαν στην ψυχή.
Μπορείτε να μοιραστείτε μια παρασκηνιακή ιστορία ή μια αγαπημένη ανάμνηση από κάποια από τις συναυλίες σας; Ένα βράδυ, ένα κοριτσάκι ήρθε στα παρασκήνια. Δεν μίλησε· απλώς μου έδωσε μια ζωγραφιά και ένα σημείωμα που έγραφε: «Ευχαριστώ που τραγουδάς αυτά που εγώ δεν ξέρω πώς να πω». Έκλαψα. Γι’ αυτό τραγουδώ — για να είμαι, έστω και για μία φορά, η φωνή κάποιου άλλου.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε με ένα τραγούδι – είτε δικό σας είτε άλλου καλλιτέχνη; Πρόσφατα… Άκουγα το Birds of a Feather της Billie Eilish. Υπάρχει τόση ταπεινότητα και χάρη σε αυτό το τραγούδι — αγγίζει ένα τρυφερό μέρος μέσα σου. Η μουσική έχει αυτή τη δύναμη… σε φτάνει εκεί που τα λόγια από μόνα τους δεν μπορούν.
Πώς αντιμετωπίζετε την πίεση της διεθνούς επιτυχίας ενώ προσπαθείτε να διατηρήσετε την προσωπική σας ισορροπία; Έχω επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει επιτυχία για εμένα. Δεν έχει να κάνει πια με την εξωτερική αναγνώριση. Έχει να κάνει με την εσωτερική γαλήνη. Έχω οικογένεια, σπίτι, βαθιές ρίζες. Και δεν ξεχνώ ποτέ γιατί το κάνω αυτό — όχι για να αποδείξω κάτι, αλλά για να προσφέρω κάτι.
Αν δεν είχατε γίνει μουσικός, ποιο επάγγελμα πιστεύετε ότι θα είχατε ακολουθήσει; Ίσως κάτι στη διδασκαλία ή στην ψυχολογία. Πάντα είχα αυτή την ανάγκη να κατανοώ τους άλλους, να μεταδίδω, να προσφέρω χώρο. Η μουσική είναι ένα είδος θεραπείας — κοινής θεραπείας — και νομίζω πως θα έβρισκα άλλον τρόπο να υπηρετήσω τον ίδιο σκοπό.
Αν μπορούσατε να ζήσετε σε οποιαδήποτε χώρα και εποχή, πού και πότε θα ήταν; Στην Ιταλία, κατά την Αναγέννηση. Εκείνη η έκρηξη τέχνης, σκέψης, συναισθήματος… όταν η ομορφιά θεωρούνταν ακόμη τρόπος να σωθεί ο κόσμος. Θα το λάτρευα.
Αν έπρεπε να διαλέξετε μόνο ένα τραγούδι για να το παίζετε για το υπόλοιπο της ζωής σας, ποιο θα ήταν και γιατί; Το Adagio. Λέει τόσα χωρίς πολλά λόγια. Είναι ανάσα, προσευχή, παράδοση. Δεν το ερμηνεύω απλώς — ζω μέσα σε αυτό. Είναι ό,τι πιο κοντινό στη σιωπή που μπορώ να βιώσω, ενώ παράγω ήχο.
Τι θα λέγατε σήμερα στη 20χρονη Lara; Δεν χρειάζεται να κερδίσεις την αγάπη — απλώς να τη δεχτείς. Να είσαι ευγενική με τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Μείνε κοντά στην αλήθεια σου. Αυτό αρκεί.
Ποια είναι η πιο αληθινή μορφή ευτυχίας για εσάς σήμερα; Να βρίσκομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Να τραγουδώ με ειλικρίνεια. Να ξυπνάω και να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Η ευτυχία, για εμένα σήμερα, είναι ήρεμη. Είναι η γαλήνη, όχι ο θόρυβος.
Ποια είναι η πιο όμορφη κουβέντα που σας έχει πει ποτέ ένας θαυμαστής; «Χάρη στη φωνή σου, βρήκα τη δική μου». Αυτό είναι το παν. Αυτός είναι ο λόγος που είμαι ακόμη εδώ, που συνεχίζω. Αυτό είναι το πραγματικό δώρο.
Με αφορμή τη συναυλία του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, μιλήσαμε για τη συνεργασία του με τη Λίνα Νικολακοπούλου, το μουσικό θέατρο και τη ζωή στην πόλη που έγινε καταφύγιό του.
30°
