Graveyard: Είμαστε θαυμαστές των Aphrodite's Child

Αγαπούν το rock και το εξερευνούν ως συγκρότημα από το 2006, τους αγάπησαν μουσικοί όπως ο Slash και συγκροτήματα όπως οι Soundgarden με τους οποίους περιόδευσαν στην Ευρώπη. Οι Graveyard έχουν περάσει από πολλές φάσεις και δυσκολίες αλλά έχουν αφήσει ήδη έξι άλμπουμ που απαντούν στο ερώτημα αν υπάρχει straight-forward rock 'n' roll σήμερα. «Μια μπάντα ανθεκτική και αυθεντική όσο ένα old school δερμάτινο μπουφάν» όπως την έχουν χαρακτηρίσει, οι Graveyard έρχονται στην Αθήνα για ένα headline show στο Floyd Live Music Venue, το Σάββατο 12 Απριλίου. Θορυβώδεις, μελωδικοί, ολοζώντανοι παρά το όνομα που φέρουν, οι σουηδοί rockers ετοιμάζουν το νέο τους άλμπουμ και προετοιμάζονται για την εμφάνισή τους στην Αθήνα.

O μπασίστας και συνιδρυτής των Graveyard, Truls Mörck, μίλησε στην Athens Voice για το μουσικό τους ταξίδι και ζήτησε από όποιον έχει ένα t-shirt του Ντέμη Ρούσσου να το φέρει στη συναυλία, εκφράζοντας την αγάπη της μπάντας για τους πρωτοπόρους Aphrodite's Child. 

Graveyard: Συνέντευξη με τον μπασίστα Truls Mörck πριν τη συναυλία της σουηδικής rock μπάντας στην Αθήνα

Αν μπορούσατε να επιστρέψετε στις πρώτες μέρες των Graveyard, το 2006, ποια θα λέγατε πως ήταν η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη που σας έφερε κοντά και σας ώθησε να ακολουθήσετε μια καριέρα στο rock;
Γνωριζόμασταν ήδη πριν ξεκινήσουμε τους Graveyard. Παίζαμε σε διαφορετικά συγκροτήματα, αλλά συναντιόμασταν συχνά στη σκηνή της underground μουσικής του Γκέτεμποργκ. Κάποια από αυτά τα άλλα συγκροτήματα διαλύθηκαν την ίδια περίοδο, και όταν καταλάγιασε η σκόνη, οι Graveyard προέκυψαν με πολύ φυσικό τρόπο, χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό ή στρατηγική. Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά μας έδεσε ήταν το γεγονός ότι όλοι είμαστε γεννημένοι γι’ αυτό το πράγμα. Μερικές φορές το καταλαβαίνεις από νωρίς—πως αυτός ο άνθρωπος δεν έχει επιλογή, η μουσική έχει κυριεύσει την ψυχή του. Φυσικά, μοιραζόμασταν και το ίδιο μουσικό γούστο. Όλοι εκείνοι οι δυνατοί βρετανικοί μπλουζ ήχοι από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του 1970. Αυτή η μουσική μας έδεσε πραγματικά όταν αρχίσαμε να τζαμάρουμε.

Καθ’ όλη αυτή τη διαδρομή, ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή που ζήσατε ως συγκρότημα—μια από εκείνες που σε κάνουν να σκέφτεσαι, «αυτό είναι το rock’n’roll»;
Έχουμε ζήσει πολλές τρελές και φοβερές στιγμές μέσα στα χρόνια. Μου έρχονται μερικές στο μυαλό. Όπως τότε που ο Slash από τους Guns N' Roses έπαιξε μαζί μας ένα μικρό σετ με διασκευές, πίσω στο 2016. Θα παίζαμε το «Children Of The Grave» των Black Sabbath, και κατά τη διάρκεια του soundcheck, ο Slash έρχεται σε μένα και με ρωτάει πώς παίζεται εκείνο το γρήγορο riff στη μέση. Χαχά. Του έδειξα πώς παίζεται και μου λέει «ευχαριστώ, φίλε!». Νομίζω πως κάποιος κατέγραψε εκείνη τη στιγμή σε βίντεο. Μια άλλη φορά, βρέθηκα να περπατάω στους δρόμους της Λίμα, στο Περού, σκοτώνοντας χρόνο πριν από μια συναυλία, και αναρωτιόμουν πώς στο καλό κατέληξα τόσο μακριά από το σπίτι. Δηλαδή, να παίζω κιθάρα στο υπνοδωμάτιό μου ως έφηβος και κάπως έτσι να φτάνω σχεδόν μέχρι το Μάτσου Πίτσου. Με εκπλήσσει πώς μπορούμε να ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο πάνω στις δονήσεις που παράγουμε. Είναι πραγματικά μαγεία. Στο τέλος της ημέρας, για μένα, το ροκ εν ρολ είναι το να φέρνεις τον κόσμο κοντά και να ανεβάζεις τις ψυχές. Είναι πραγματική χαρά να μπορείς να αφιερώνεις τη ζωή σου σε κάτι τόσο ωραίο.

Το πρόσφατο άλμπουμ σας, «6», έχει μια έντονη, σκοτεινή και blues ατμόσφαιρα. Πώς εκδηλώνεται αυτό στις προσωπικές σας ζωές; Νιώθετε ότι σας αντικατοπτρίζει και σε ψυχολογικό επίπεδο;
Η μουσική πάντα αντικατοπτρίζει το πού βρίσκεσαι, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιείς τη στιγμή που τη γράφεις. Στο «6» υπάρχει σίγουρα πολύ προσωπική εμπειρία και συναίσθημα. Δεν προσπαθήσαμε σκόπιμα να το κάνουμε να ακούγεται σκοτεινό—απλώς έτσι βγήκε φυσικά. Υπήρξε μια περίοδος, γύρω στο 2021, όταν γράψαμε το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, όπου το μέλλον μας έμοιαζε πραγματικά αβέβαιο. Η ησυχία και ο αργός ρυθμός εκείνων των ημερών μέσα στην πανδημία ανέσυραν πολλά συναισθήματα και διαθέσεις που δεν είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε τα προηγούμενα χρόνια, όταν περιοδεύαμε συνεχώς. Νομίζω πως εκείνες οι παράξενες εποχές πέρασαν μέσα στη μουσική που γράψαμε τότε. Είναι ο πιο στοχαστικός και εσωστρεφής δίσκος μας μέχρι σήμερα. Τον αγαπάω, αλλά δεν θα ήθελα να μείνω για πολύ καιρό μέσα σε εκείνον τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή—το να σκέφτεσαι το μέλλον απαιτεί μια μεγάλη δόση τυφλής πίστης ότι ο κόσμος θα επιστρέψει κάπως σε μια χαρούμενη και σταθερή κατάσταση. Το να διαβάζεις ειδήσεις αυτή τη στιγμή είναι τρομακτικό, αλλά νιώθω πως ο μόνος δρόμος είναι να συνεχίζουμε να προχωράμε με όσο το δυνατόν περισσότερη θετική ενέργεια, απλώς ελπίζοντας για το καλύτερο.

Φημίζεστε για την ικανότητά σας να συνδυάζετε hard rock, ψυχεδέλεια και blues επιρροές. Ποια ήταν η πιο απροσδόκητη πηγή έμπνευσης για το «6»;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάτι συγκεκριμένο. Η έμπνευση μπορεί να έρθει από οπουδήποτε—παλιά βινύλια, βιβλία, συζητήσεις, ακόμα και απλώς περπατώντας σε μια καινούρια πόλη, ταξιδεύοντας με τρένο ή χαμένος μέσα σε ένα δάσος. Πάντα υπήρχε μια φυσική ροή ανάμεσα σε αυτά που ακούμε και αυτά που δημιουργούμε. Επίσης, νομίζω ότι σταθήκαμε τυχεροί, γιατί οι ατομικές μας δυνάμεις ενώνονται με τρόπο που δημιουργεί κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμά τους. Ίσως τελικά η μεγαλύτερη επιρροή για τον δίσκο ήταν η φύση. Ήταν κάπως απροσδόκητο το να έχουμε ξαφνικά τόσο ελεύθερο χρόνο για να βγούμε έξω και να καθίσουμε μέσα στη σιωπή ενός δάσους ή δίπλα στη θάλασσα. Αυτό είναι κάτι που μπορέσαμε όλοι να κάνουμε το 2020 και το 2021.

Υπήρξε ποτέ περίοδος αμφιβολίας ή δυσκολίας που σας έκανε να σκεφτείτε να τα παρατήσετε;
Ναι, πολλές, πάρα πολλές φορές. Προσωπικά περνάω τέτοιες στιγμές σχεδόν κάθε μέρα. Η δημιουργική ροή είναι σαν τρελό roller coaster. Αλλά είχαμε και μερικές μεγάλες δυσκολίες ως συγκρότημα. Όπως όταν ο ντράμερ μας έφυγε το 2016—φαινόταν αδύνατο να συνεχίσουμε. Ήταν τόσο ισχυρή κινητήρια δύναμη και τόσο παραγωγικός δημιουργός. Έγραψε μερικούς από τους καλύτερους στίχους μας. Οπότε ήταν δύσκολο να τον χάσουμε, αλλά σταθήκαμε ξανά τυχεροί όταν μπήκε στην μπάντα ο Oskar. Τον Oskar τον ξέρω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από τα παιδιά, και έχουμε κάνει μαζί πολλά projects και μπάντες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι εξαιρετικός ντράμερ και ταίριαξε απόλυτα. Ευτυχώς, ήταν επίσης έτοιμος να δεσμευτεί και να δουλέψει σκληρά για όλα όσα απαιτεί το να είσαι σε ένα συγκρότημα που περιοδεύει.

Έχετε περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει κάποια ιστορία που, για εσάς, αποτυπώνει την ουσία και τις αντιφάσεις της ζωής στον δρόμο;
Το touring είναι μια περίεργη ισορροπία ανάμεσα στο χάος και τη ρουτίνα. Τη μια στιγμή παίζεις μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και την επόμενη είσαι κολλημένος σε ένα βαν για ώρες ή κυνηγάς χαμένες αποσκευές σε κάποιο αεροδρόμιο. Δεν είμαι σίγουρος ποια είναι η ουσία της περιοδείας, αλλά μια αστεία ιστορία είναι από το Ρίο ντε Τζανέιρο το 2019. Ήμασταν προγραμματισμένοι να βγούμε στη σκηνή στις οκτώ, αλλά μία ώρα πριν την εμφάνιση, ο stage manager ήρθε και μας είπε πως πρέπει να καθυστερήσουμε κατά δύο ώρες, επειδή εκείνο το βράδυ προβαλλόταν το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones. Μετέτρεψαν κυριολεκτικά τον χώρο σε κινηματογράφο. Ο κόσμος κάθισε κάτω, παρακολούθησε GoT για περίπου μιάμιση ώρα, και στο τέλος ήμασταν εμείς το κερασάκι στην τούρτα. Τελικά βγήκε φοβερό. Πριν ξεκινήσεις περιοδεία, προσπαθείς πάντα να προγραμματίσεις τα πάντα όσο το δυνατόν πιο σχολαστικά, αλλά στο τέλος της ημέρας πρέπει απλώς να κυλήσεις με τα χτυπήματα, να προσαρμοστείς και να αυτοσχεδιάσεις εκείνη τη στιγμή. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει κάθε μέρα. Περάσαμε καταπληκτικά μια φορά, πίσω στο 2015, όταν μας παγίδεψε το χιόνι στο Μανχάταν. Είχαμε παίξει στο Bowery Ballroom και υποτίθεται ότι την επόμενη θα οδηγούσαμε προς το Maine. Μέσα στη νύχτα έπεσε σχεδόν ένα μέτρο χιόνι και όλοι οι δρόμοι έκλεισαν. Σχεδόν όλη η πόλη ακινητοποιήθηκε. Ούτε κίνηση στους δρόμους, ούτε μετρό. Βρήκαμε κάτι χαρτόκουτα και αρχίσαμε να κάνουμε έλκηθρο κάτω στην Broadway πάνω στο παρθένο χιόνι.

Πώς έχουν επηρεάσει οι περιοδείες την προσωπική σας ζωή και τις σχέσεις σας έξω από το συγκρότημα; Υπήρξε ποτέ στιγμή που νιώσατε ότι χάνετε την προσωπική σας ταυτότητα μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι;
Απόλυτα. Δεν μπόρεσα ποτέ να διαχωρίσω την προσωπική μου ζωή από τη ζωή του μουσικού σε περιοδεία. Το ζω και το αναπνέω συνεχώς. Γνώρισα τη γυναίκα μου ενώ ήμουν σε περιοδεία, και ακόμα ζούμε μαζί, εννέα χρόνια μετά. Πρέπει να πω, όμως, ότι κάπως έχασα τον εαυτό μου για ένα διάστημα. Κάπου γύρω στην εποχή που κυκλοφορήσαμε τον πέμπτο μας δίσκο, το «Peace», μπλέχτηκα λίγο παραπάνω με το πάρτι και το ποτό. Μου ήρθε ύπουλα, και όταν σταματήσαμε τις περιοδείες το 2020, κατάλαβα ξεκάθαρα ότι είχα πρόβλημα. Το πάρτι είχε μετατραπεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι σκοτεινό, απομονωτικό και καταθλιπτικό. Είναι τόσο εύκολο να ξεγλιστρήσεις όταν υπάρχει συνεχής διαθεσιμότητα, κανείς να μη σου λέει όχι, και άφθονος νεκρός χρόνος. Είμαι χαρούμενος που μπορώ να πω ότι είμαι καθαρός και νηφάλιος εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, και δεν έχω καμία πρόθεση να ξαναπάρω αυτόν τον δρόμο.

Τι έχετε μάθει για τη ζωή περιοδεύοντας;
Υπομονή, προσαρμοστικότητα και τη σημασία του να φροντίζεις τον εαυτό σου. Επίσης, ότι όπου κι αν πας, οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο απ’ όσο διαφέρουν.

Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας στον πλανήτη Γη;
Είχαμε παίξει κάποτε σε ένα φεστιβάλ στη Γερμανία, μια υπέροχη μέρα, και καθώς τελειώναμε το σετ με το «The Siren»—όπως κάνουμε συχνά—ο ήλιος έδυε. Ένα κορίτσι με ένα χρυσό φόρεμα σηκώθηκε από το κοινό και έμεινε να επιπλέει πάνω από τον κόσμο κάνοντας crowd surfing σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Για έξι λεπτά ή κάτι τέτοιο. Ήταν μια τόσο όμορφη εικόνα που έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου. Μια άλλη φορά, εγώ και ο Joakim πήγαμε στους καταρράκτες του Νιαγάρα μαζί με τον Brent Hinds από τους Mastodon. Ήταν πραγματικά ξεχωριστό. Οι τρεις μας, νηφάλιοι, απλώς κοιτούσαμε τους καταρράκτες και μιλούσαμε για τη ζωή και τον κόσμο γενικά. Ένιωσα πως βγήκαμε για λίγο από τη «φούσκα» εκείνης της περιοδείας (Clutch, Mastodon, Graveyard, το 2015) και μοιραστήκαμε την εμπειρία του να είσαι απλώς παρών και γαλήνιος.

Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα τραγούδι των Graveyard που σας εκφράζει προσωπικά περισσότερο αυτή τη στιγμή, ποιο θα ήταν και γιατί;
Θα ήθελα να πω κάποιο από τα καινούργια κομμάτια στα οποία δουλεύουμε αυτή την περίοδο. Νιώθω ότι έχουμε αγγίξει ένα εξαιρετικό δημιουργικό ρεύμα και όλα όσα βγαίνουν απλά μοιάζουν σωστά και υπέροχα. Από τα κομμάτια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, ένα που αγαπάω ιδιαίτερα είναι το «See The Day» από τον δίσκο «Peace». Είναι ένα τραγούδι που μου πήρε πάνω από δέκα χρόνια να το γράψω. Όχι ότι δούλευα συνεχώς πάνω του, αλλά το κουβαλούσα πάντα μαζί μου. Κάθε δύο χρόνια περίπου το ξεσκόνιζα, του έδινα λίγη αγάπη, μέχρι που το 2018 αποφάσισα τελικά να το ολοκληρώσω για τα καλά. Όταν το ακούω, μου έρχονται αναμνήσεις από τόσες διαφορετικές φάσεις της ζωής μου.

Σε ένα τόσο ανταγωνιστικό είδος όπως το rock, πώς καταφέρνετε να διατηρείτε την αυθεντικότητά σας μέσα σε ένα τοπίο που αλλάζει διαρκώς, γεμάτο μόδες και «υστερίες»;
Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τις τάσεις. Απλώς φτιάχνουμε μουσική που μας φαίνεται σωστή. Αν ο κόσμος συνδεθεί μαζί της, τέλεια, αλλά δεν προσαρμόζουμε αυτό που κάνουμε για να ταιριάξει με ό,τι είναι δημοφιλές τη δεδομένη στιγμή. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι που είναι απόλυτα ποιοτικό—κάτι που ξεπερνά στυλ και μόδες. Σαν να υπάρχει αυτή η δύναμη στη σύνθεση ή αυτή η «νευρική ενέργεια», και αν την πετύχεις, δεν έχει σημασία τι είδος μουσικής παίζεις—ο κόσμος θα το αγαπήσει έτσι κι αλλιώς. Δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει, αλλά αυτό κυνηγάω πάντα: εκείνη τη διαχρονική αίσθηση εγγύτητας με την πηγή. Νομίζω γι’ αυτό δεν χρησιμοποιούμε πολλά εφέ, κόλπα παραγωγής ή συγκεκριμένο «εικόνισμα». Μας αρέσει η εμπειρία ωμή και καθαρή, χωρίς φτιασίδια.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη «θυσία» που χρειάστηκε να κάνετε ακολουθώντας τον δρόμο της μουσικής;
Ένας σταθερός μισθός και μια ξεκάθαρη πορεία προς το μέλλον. Δεν θεωρώ τίποτα από όλα αυτά δεδομένο. Είμαστε μια δεμένη ομάδα και έχουμε αντέξει πολλά, αλλά εκεί έξω κάνει κρύο—και η ιστορία έχει δείξει πως τα συγκροτήματα έρχονται και φεύγουν, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μικρή διάρκεια προσοχής και ακόμα μικρότερη μνήμη. Σαν μουσικός απλά σου λείπει μεγάλη δόση ασφάλειας που έχουν άλλες επαγγελματικές πορείες.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχετε πάρει ποτέ;
Το να γίνω πατέρας, μάλλον. Βάζεις τον εαυτό σου σε μια τόσο ευάλωτη θέση όταν έχεις αυτό το πλάσμα—το πιο πολύτιμο πράγμα που έχεις γνωρίσει ποτέ—και είναι δική σου ευθύνη να το κρατήσεις ζωντανό και καλά. Το να είσαι γονιός είναι τρέλα, και κάνει τις περιοδείες πολύ πιο περίπλοκες. Πρέπει να πω, όμως, ότι είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει. Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι το καύσιμο που με κινεί αυτές τις μέρες. Είναι αυτό που με κρατάει όρθιο, χωρίς αμφιβολία.

Έχοντας γνωρίσει τόσους ανθρώπους μέσα από τις συναυλίες σας, ποια ήταν η πιο συγκινητική συνάντηση ή συζήτηση με έναν θαυμαστή που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας;
Είναι πάντα συγκινητικό να ακούς τον κόσμο να τραγουδάει μαζί σου τα κομμάτια μας και να μαθαίνεις πώς η μουσική μας έχει βελτιώσει τη ζωή τους με κάποιον τρόπο. Ίσως κάνοντάς ένα δρομολόγιο με το λεωφορείο πιο ανεκτό ή ένα πάρτι πιο διασκεδαστικό. Πρόσφατα ήρθα σε επαφή με έναν από τους παιδικούς μου ήρωες—έναν επαγγελματία skateboarder που είναι περίπου δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου. Όταν ήμουν έφηβος, έβλεπα συνεχώς βίντεο με skate και αυτά ήταν στην ουσία ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω μουσική. Τα δικά του parts πάντα με χτυπούσαν πιο δυνατά. Ε, λοιπόν, κάπου γύρω στο 2008, δύο από τα τραγούδια μας από το πρώτο άλμπουμ μπήκαν σε skate films που σκηνοθέτησε αυτός ο skater, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει σκηνοθέτης. Το έβρισκα πάντα απίστευτα cool. Τελικά, αποφάσισα να του στείλω μήνυμα, και αποδείχθηκε πως είναι ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Μου είπε ότι πάντα φανταζόταν τον εαυτό του να κάνει skate με μουσική υπόκρουση το «Blue Soul» — ένα τραγούδι που είχα συνδημιουργήσει και τραγουδήσει στο ντεμπούτο μας. Τελικά το κομμάτι χρησιμοποιήθηκε σε ένα μέρος με τον Dane Burman, έναν εξαιρετικό skater, αλλά μόνο το ότι ο ήρωάς μου αγαπούσε αυτό το τραγούδι, με έκανε να τα χάσω. Αν μου έλεγες στα 12, όταν έκανα skate, ότι κάποτε οι δρόμοι μας θα διασταυρώνονταν… δεν ξέρω, με συγκίνησε απίστευτα. Είναι τρελό πώς η μουσική μπορεί να συνδέει ανθρώπους και να στρέφει τη ζωή μας προς όμορφες κατευθύνσεις.

Υπάρχει κάτι που ακόμα σας αρέσει πολύ να κάνετε εκτός από τη μουσική;
Πολλά, πάρα πολλά. Κάτι που συνειδητοποίησα αργότερα στη ζωή μου είναι η σημασία του να βάζεις προτεραιότητες. Πάντα είχα πολλά πράγματα που με ενδιέφεραν—ιστιοπλοΐα, skate, καλλιτεχνικά projects, καλλιέργεια τσίλι κ.λπ. Η μουσική ήταν πάντα το κύριο πάθος μου, αλλά όταν αποφάσισα να τα παρατήσω όλα τα υπόλοιπα και να αφοσιωθώ απόλυτα σε αυτήν, ξαφνικά όλα άρχισαν να βγάζουν περισσότερο νόημα. Εκεί που παλιά υπήρχε τόση αμφιβολία, τώρα υπάρχει πολύ λίγη. Είμαι πιο ευτυχισμένος εστιάζοντας σε ένα πράγμα και τα αποτελέσματα είναι καλύτερα.

To life style του rock συνδέεται συχνά με κλισέ εικόνες. Τι πιστεύετε ότι είναι αλήθεια και τι μύθος όταν μιλάμε για την «καθημερινότητα» μιας rock μπάντας;
Νομίζω ότι ο Charlie Watts από τους Rolling Stones είχε πει το 1986 ότι πέρασε πέντε χρόνια παίζοντας με το συγκρότημα και είκοσι χρόνια απλώς περιμένοντας. Είναι σχεδόν θλιβερό το πόσος χρόνος περνάει απλά περιμένοντας. Το θέμα είναι πως μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις και να κάνεις ένα σωρό πράγματα την ημέρα της συναυλίας. Είναι ψυχολογικό—πρέπει να μείνεις στη «ζώνη» σου και να μην αποσπάσαι από αξιοθέατα ή μεγάλες περιπέτειες. Συνήθως βλέπεις ανθρώπους backstage κολλημένους στα τηλέφωνά τους. Ίσως φαίνεται βαρετό, αλλά είναι ένας τρόπος να κρατήσεις το άγχος σε απόσταση και να μείνεις στο κατάλληλο mindset. Βέβαια, όλα είναι διαφορετικά όταν είσαι είκοσι τρία με έναν δίσκο-επιτυχία, σε σύγκριση με όταν είσαι σαράντα και έχεις οικογένεια που σε περιμένει στο σπίτι. Μπορεί να μην έχουμε πια την όρεξη ή την ενέργεια να ξεσαλώσουμε και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό στη σκηνή ταυτόχρονα, αλλά είμαι χαρούμενος που μπορώ να πω ότι πάντα βάζουμε τη μουσική και την ερμηνεία σε προτεραιότητα. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα πάρτι—αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς μια καλή εμφάνιση. Το φυσικό, λοιπόν, πάνω απ’ όλα.

Παίζετε κιθάρα και μπάσο. Πώς σας επηρεάζει αυτή η εναλλαγή και τι στοιχεία προσπαθείτε να φέρετε στον ήχο των Graveyard;
Μου έδωσε μια πιο ευρεία αντίληψη για το πώς «κουμπώνουν» όλα μέσα σε ένα τραγούδι. Όταν αλλάζεις όργανο, αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά τις ενορχηστρώσεις και τη δυναμική. Απλώς προσπαθώ να φέρω αυτό που εξυπηρετεί καλύτερα το κομμάτι. Παίζοντας μπάσο, έρχεσαι σε επαφή με τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία μιας σύνθεσης—κάτι που είναι πραγματικά ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο να γνωρίζεις όταν γράφεις μουσική.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχει δώσει ποτέ άλλος μουσικός;
Να συνεχίσεις και να μην τα παρατάς. Πρέπει να περάσεις μέσα από τόσα πολλά εμπόδια στη διαδρομή. Είναι εξαντλητικό και τρελό—αλλά αυτή είναι και η μαγεία του. Όλες αυτές οι μικρές μάχες σε κάθε επίπεδο, που συμβαίνουν συνεχώς. Δεν τελειώνουν ποτέ. Οπότε ίσως να πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου από νωρίς: είσαι μέσα γι’ αυτό το ταξίδι ή απλώς για τον στόχο και το όνειρο του «να τα καταφέρεις»;

Πώς θα περιγράφατε το συναίσθημα λίγο πριν ανεβείτε στη σκηνή σε μια καινούργια πόλη—όπως τώρα, που ετοιμάζεστε για την Αθήνα; Είναι η ίδια αδρεναλίνη ή αλλάζει με τον καιρό;
Δεν αγχώνομαι ιδιαίτερα πριν από τις συναυλίες. Συνήθως νιώθω ενθουσιασμένος που επιτέλους θα αρχίσουμε, ειδικά μετά από μια ολόκληρη μέρα ταξιδιού, soundcheck και την αναμονή που πάντα υπάρχει. Μόλις βγω στη σκηνή, είναι σαν να κρατιέμαι από ένα τρένο που δεν σταματά ποτέ. Λατρεύω το αίσθημα βαθιάς συγκέντρωσης που νιώθω όταν παίζουμε. Νιώθω πραγματικά παρών, το μυαλό μου δύσκολα ξεφεύγει. Η επερχόμενη συναυλία στην Αθήνα σημαίνει πολλά για εμάς, γιατί είναι η πρώτη μας μεγάλη headline εμφάνιση στην πόλη μετά από πολύ καιρό. Ο χώρος φαίνεται επίσης εντυπωσιακός, οπότε το συναίσθημα που έχω αυτή τη στιγμή είναι η σωστή δόση ενθουσιασμού. Το μόνο που ευχόμαστε είναι να είναι εκεί ο κόσμος της πόλης για εμάς.

Τέλος, ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στο ελληνικό κοινό που ανυπομονεί να σας δει ζωντανά; Τι ελπίζετε από αυτή τη συναυλία και ποια ανάμνηση θα θέλατε να πάρετε μαζί σας;
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα μας δείτε στην καλύτερή μας φάση. Τον τελευταίο καιρό κυλάμε πάνω σε ένα κύμα έμπνευσης και δημιουργικότητας και νιώθω ότι παίζουμε καλύτερα από ποτέ. Αυτή θα είναι μια αρκετά ξεχωριστή ευκαιρία να μας δείτε σε ένα club setting στην Ελλάδα, και ελπίζω πως μαζί με το κοινό θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια ανάμνηση ζωής! Επίσης ελπίζω να φάμε υπέροχο φαγητό και να προλάβω να ρίξω μια ματιά στην Ακρόπολη. Α, και κάτι ακόμα! Είμαστε θαυμαστές των Aphrodite's Child. Ο Joakim είχε κάποτε μια μπλούζα με το πρόσωπο του Ντέμη Ρούσσου. Δυστυχώς χάθηκε κάπου στην πορεία και από τότε ψάχνουμε να του βρούμε καινούρια για να συνεχίσει να τιμά αυτόν τον θρύλο της Ελλάδας. Οπότε αν κάποιος έχει ένα t-shirt του Demis Roussos που του περισσεύει, ας μας το πει! Εμείς φυσικά θα φέρουμε το δικό μας merch, οπότε ίσως κάνουμε και κανένα ωραίο trade.