Οι νέοι StarWound είναι εδώ

StarWound (που σημαίνει ένα «τραύμα της γης από πέσιμο μετεωρίτη»). Ένα αθηναϊκό γκρουπ που έχει αλλάξει αρκετές φορές ήχο αλλά πάντα διατηρεί μία εκλεκτική κατεύθυνση, κάνοντας σοφιστικέ ποπ με θεατρικά στοιχεία, με επιρροές από την τζαζ του Kurt Weill και το γερμανικό καμπαρέ μέχρι art-rock ύφος σε στιλ Queen. Τώρα, με αφορμή το νέο τους άλμπουμ «What Do You See» και το νέο, ευέλικτο σχήμα, μιλήσαμε με τον Πέτρο Μπούρα, το πιάνο και κινητήρια δύναμη του γκρουπ.

Ο Πέτρος Μπούρας των StarWound μιλάει για το νέο άλμπουμ «What Do You See»

Πέτρο, ας ξεκινήσουμε με τη σύνθεση του γκρουπ. Παραμένει η ίδια ομάδα; Και πώς έχουν διαμορφωθεί οι νέες επιρροές του καθένα σας σε σχέση με το παρελθόν;
Η σύνθεση των StarWound έχει αλλάξει συθέμελα από το καλοκαίρι του 2019. Από πεντάδα με κιθάρα και μπάσο, το γκρουπ μετατράπηκε σε τρίο με φωνή/synths (Κωνσταντίνα), drums (Δημήτρης) και Synths, piano ( η αφεντιά μου). Στην ουσία ο ήχος μας άλλαξε ριζικά, παίρνοντας μια τελείως νέα κατεύθυνση. Νομίζω ο τρόπος που συνθέτουμε πλέον και τα μέσα που χρησιμοποιούμε – υπολογιστής και synths – μας οδήγησαν να αλλάξουμε και τις επιρροές μας. Στην ουσία το μέσο επέβαλε το άκουσμα, μία ομολογουμένως ανάποδη διαδικασία.

Θύμισέ μας την ιστορία των StarWound μέχρι σήμερα. Ποια ήταν τα κομβικά σημεία στην ιστορία σας;
Οι StarWound γεννήθηκαν το 2012 μέσω ενός project που λεγόταν «Talking About Revolution». Στην ουσία ήταν η παρουσίαση μιας σειράς διασκευών που δημιουργήθηκαν για πολιτικά γεγονότα του 20ού αιώνα, που όμως αντικατόπτριζαν γεγονότα της Ελλάδας της Κρίσης. Πήρε μεγάλη ώθηση όλο αυτό και δημιούργησε την ανάγκη για δικά μας κομμάτια, μία παραγωγική διαδικασία που οδήγησε στην κυκλοφορία του πρώτου μας album «Miles to Walk» το 2015, ένα album-storytelling από ιστορίες ανθρώπων που βάλλονταν από την οικονομική ύφεση. Αμέσως κομμάτια σαν το «Buy me» βρήκαν μια μεγάλη αγκαλιά από τα ραδιόφωνα και αυτό μας οδήγησε το 2017 να κάνουμε το πρώτο μας τουρ στις Κάτω Χώρες. Έκτοτε, το εξωτερικό αποτέλεσε κυρίως τον τόπο των εμφανίσεων μας… Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ελβετία και Βόρεια Μακεδονία. Το 2018 κυκλοφορήσαμε το «So Wrong», ένα άλμπουμ με θεματική κυρίως από διεθνή γεγονότα όπως τον Trump και το προσφυγικό. Το άλμπουμ διαδέχτηκε μια μίνι διάλυσή μας και μετά μπήκαμε στη νέα φάση που έφτασε στο σημερινό «What Do you See?». Λίγο πριν παίξαμε στο Eurosonic της Ολλανδίας, βρήκαμε τους ατζέντηδες μας σε Βέλγιο και Βουλγαρία και τον Οκτώβρη του 2023 κάναμε την πρώτη μας περιοδεία στις ΗΠΑ σε 4 Πολιτείες με το νέο μας project «Interiors», όπου συνεργαζόμαστε με σύγχρονους αμερικανούς ποιητές.

Μία από τις πιο όμορφες φάσεις των StarWound κατά τη γνώμη μου, ήταν η περσόνα Eve της Κωνσταντίνας Σταυροπούλου. Τώρα βλέπω την Κωνσταντίνα πιο «γήινη» στην ερμηνεία και στο image της. Πώς αφήσατε πίσω την Eve και ποιά η τωρινή παρουσία της Κωνσταντίνας;
Η Eve είναι η περσόνα της Κωνσταντίνας, «όταν αυτή γράφει στίχους». Ένα άυλο σχεδόν και εύθραυστο πλάσμα από άλλο κόσμο, που συνδιαλέγεται με το κοινό. Θέλοντας να είμαι ειλικρινής, η Eve εμφανίστηκε στην φάση της αναδιαμόρφωσης της μπάντας και αυτό την έκανε να βρεθεί κάπως «εκτεθειμένη». Ένα τεράστιο ζήτημα ήταν οι χώροι που εμφανιζόταν η μπάντα, όπου η σκηνική-φωτιστική υποστήριξη ήταν πολύ δύσκολη. Οπότε δεν διαγράψαμε την Eve, αλλά την προστατέψαμε. Πρέπει να σου πω ότι έχουμε φτιάξει ένα ολόκληρο μουσικό-θεατρικό έργο γύρω από την Eve, συνεργαζόμαστε για αυτό με έναν σπουδαίο έλληνα ζωγράφο και νομίζω ότι σύντομα θα βρεθεί πάλι η Eve στην σκηνή με μία τελείως νέα υπόσταση. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για αυτό που κρύβουμε στις σκιές.

Είσαστε ένα σχήμα που έχει γράψει από μουσική για χορογραφίες, μέχρι κυκλοφορείτε «εμπορικά» κομμάτια όπως το Insane και το Wonderful and Empty τα οποία παίζουμε συνέχεια στον Voice 102,5, αλλά έχετε συναυλιακά και ένα τζαζ προφίλ. Αν ήσασταν στα 70s θα σας κατέτασσαν στο art rock γιατί, ακόμα και επιρροές από Queen έχω βρει στη μουσική σας. Πού ακριβώς κινούνται οι StarWound τώρα;
Όντως έχουμε κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα και έχουμε συνεργαστεί από Εθνική Λυρική Σκηνή μέχρι underground rock bars. Η αλήθεια είναι ότι στον σημερινό ήχο έχει παίξει τεράστιο ρόλο η συνεργασία μας με έναν τεράστιο γερμανό μουσικό παραγωγό, τον Ted Gaier των Goldenen Zitronen, ο οποίος μας αντιπαρέβαλε την μουσική μας με μπάντες όπως – όντως – οι Queen, οι Sparks ή ακόμα και με την Sade και μας έβαλε να μας «ακούσουμε» τελείως διαφορετικά. Δουλέψαμε μαζί του σε αναλογικά συνθεσάιζερ στο Αμβούργο για πολλές μέρες και έγινε αυτό. Πέτυχες με απίστευτη ακρίβεια τις νέες επιρροές! Νομίζω ότι αφήσαμε την τζαζ πλευρά μας κρυμμένη καλά στα δομικά μας στοιχεία – αρμονία – και κινηθήκαμε σε πιο pop μονοπάτια. Αν χαρακτήριζα την μουσικής μας πλέον κάπως, θα την ονόμαζα Sophisti-pop. Δεν σου κρύβω ότι αυτό που γίνεται με σταθμούς όπως ο Voice σήμερα, είναι κάτι που μας είχε λείψει πολύ και μας γαληνεύει σε σχέση με την απόφαση μας να αφήσουμε την μουσική μας να κινηθεί ανεξέλεγκτα αυτήν την φορά.

Η προσωπική μου πιο αγαπημένη πλευρά σας είναι η «Κουρτ Βάιλ» πλευρά τη μουσικής σας. Σας βρίσκω ιδιαίτερα θεατρικούς και «αφηγηματικούς». Έχετε κάνει ή ετοιμάζετε, ίσως, μουσικές για θέατρο; Εσύ ειδικά, Πέτρο;
Αμάν βρε Γιάννη! Άσε μας να χαρούμε λίγο! Χαχα… Η βάση των StarWound ήταν πάντα το λεγόμενο Καμπαρέ της Βαϊμάρης και πάντα ξεπηδά σαν επιρροή. Τα μέσα που χρησιμοποιούσε αυτή η εποχή του Βάιλ, του Άισλερ και του Μπρεχτ, όχι μόνο δεν τα βάλαμε στην άκρη, αλλά αποφασίσαμε να τα ενισχύσουμε. Αποφασίσαμε το θέατρο να μετασχηματιστεί από απλό τρόπο έκφρασης, σε αυτόνομη παράλληλη πλευρά μας. Ετοιμάσαμε το έργο που σου προανέφερα («την Ντουλάπα»), δουλεύουμε με φοιτητές στις ΗΠΑ που τους ανεβάζουμε στην σκηνή μαζί μας και άλλα. Σε προσωπικό επίπεδο, στην Ελλάδα έχω κάνει δουλειές όπως την μουσική επιμέλεια στο Master Class με την Μαρία Ναυπλιώτου, αλλά κυρίως συνεργάζομαι με φορείς του εξωτερικού, όπως το Freitheater του Dusseldorf ή τα Kaserne, Rote Fabrik και Theater Basel της Ελβετίας. Τον Σεπτέμβρη πάω πάλι για 5 βδομάδες Βασιλεία και αμέσως μετά στο Abidjan της Ακτής Ελεφαντοστού.

Ας μιλήσουμε για τη θεματολογία σας. Ποια είναι στο νέο σας άλμπουμ What Do You See;
Ένας μεγάλο ποσοστό των κομματιών συνετέθησαν μες στον Κορωνοϊό. Έτσι προέκυψε ως φυσική συνέχεια να είναι ένας πιο προσωπικός δίσκος, που φωνάζει για την αξία και την ύπαρξη του καλλιτέχνη, που προσπαθεί να σφυρηλατήσει την σχέση μεταξύ δημιουργού και ακροατή, ενώ το όραμα του είναι να δημιουργήσει ελπίδα. Πιο απλά, προσπαθούμε μέσω της καλλιτεχνικής μας έκφρασης να επανατροφοδοτήσουμε μία κοινωνία που πρεσβεύει τις αξίες της ελευθερίας και της ακεραιότητας.

Και μουσικά πώς θα περιέγραφες τα tracks; Τα δύο τραγούδια που προανέφερα είναι σαφώς πιο «ραδιοφωνικά» ενώ τα άλλα γίνονται λίγο πιο νυχτερινά.
Στα πλαίσια του Sophisti- pop που σου είπα νωρίτερα, χαρακτηρίζονται από αμφισημία. Πιο ροκ στιγμές, όπως το «Rose» ή το «Unspoken Tales», συναντούν πιο EDM στιγμές όπως το «Insane» και καταλήγουν στην μπαλάντα του δίσκου «As they always did». Δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι ο πιο ειλικρινής δίσκος μας. Προσωπικός, ελεύθερος και χωρίς υστεροβουλία και προσδοκίες.

Κομμάτια όπως το παλιότερό σας Fair Τrade με κάνουν να πιστεύω ότι θα σας πήγαινε πολύ και ο ελληνικός στίχος. Το έχετε δοκιμάσει; Θα είχατε και τις ευλογίες του Υπουργείου Πολιτισμού που θέλει να προωθήσουμε ελληνόφωνα τραγούδια. Και, by the way, πώς σας φαίνεται αυτή η απόφαση με τα υποχρεωτικά 45% ελληνικά τραγούδια σε όλα τα ραδιόφωνα;
Ούτε πλάκα δεν μπορώ να κάνω με αυτό! Οι λίστες στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, στους ανοιχτούς χώρους κλπ, ανέδειξαν ένα μεγάλο θέμα. Πώς μπορεί να φτάσει η ελληνική δημιουργία σε αυτούς τους φορείς. Και η λύση που πρότεινε το Υπουργείο είναι 45 % ελληνόφωνη μουσική. Και εκεί τελείωσε το πράγμα. Δεν ξέρω το ακριβές ποσοστό της αγγλόφωνης- instrumental μουσικής παραγωγής ποιο είναι, αλλά είναι τεράστιο. Και η πολιτεία, με τις ευχές των εκπροσώπων μας για τα πνευματικά μας δικαιώματα, αποφάσισαν να καταπατήσουν τα δικά μας δικαιώματα ως δημιουργοί θεωρώντας μας ως κάτι που πρέπει να περάσει κι άλλο στην αφάνεια. Είναι αντισυνταγματικό και κατάπτυστο και έχουμε ήδη στείλει επώνυμα email διαμαρτυρίας ως δημιουργοί στον φορέα εκπροσώπησης μας. Και δεν βάζω καν, όπως βλέπεις, το «ποιος θα μου πει στο μαγαζί μου τι μουσική θα παίξω» κλπ.

Πιστεύεις ότι η ελληνική μουσική έχει τόσα καλά να επιδείξει ώστε να βρίσκει κανείς να παίζει 45% ελληνικά τραγούδια;
Μα εδώ έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα, ότι η ποιότητα του Ελληνόφωνου τραγουδιού δεν έχει καμία σχέση με τις δεκαετίας των 80s και 90s, που γνωρίζαμε σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Ορφέας Περίδης, οι Κατσιμίχα ή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Φοβάμαι ότι θα πήξουμε στα σκυλοποπ και στα τραπ. Ελπίζω πραγματικά κάτι να συμβεί και να αλλάξει αυτό. Λυπάμαι πολύ.

Τι ακούς εσύ από ελληνική μουσική; Πες μου δύο άλμπουμ που σου άρεσαν των τελευταίων δύο χρόνων. Ή έστω δύο ονόματα που εκτιμάς.
Προσπαθώ να ακούω όσο περισσότερο μπορώ. Θα έλεγα ότι πολύ ωραίες δουλειές είναι τα Thee holy strangers / Diary of the shadow και Tango with Lions / you.me. Και τα δύο άσχετα με τον ήχο μας βέβαια.

Το κομμάτι σας «The Day Of Raymond Ray» θυμάμαι ότι είχε μία ιστορία από πίσω του, με έναν άστεγο που είχες συναντήσει, Πέτρο. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες στα κομμάτια του What Do You See; Και ποιες είναι;
Είναι πιο συγκαλυμμένες, αλλά υπάρχουν. Η Rose είναι η ίδια η μπάντα που χτυπιέται στην σκηνή, κανείς δεν της δίνει σημασία, αλλά «ανθίζει» πάλι στο τέλος, το «Dancing Cloud» είναι ο πρώτος χορευτής της Λυρικής, Σάσα Νέσκωβ που μας άφησε πολύ νωρίς την άνοιξη του 2020, το «Wonderful and empty» είμαστε όλοι εμείς φυλακισμένοι στα social media και πάει λέγοντας.

Έχω δει βιντεάκια από εμφανίσεις σας σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης κυρίως και πραγματικά ένιωσα την τζαζ στο DNA σας σαν μπάντα. Τι εμφανίσεις ετοιμάζετε τώρα;
Δεν ξέρω αν το ακούω αυτό που λες. Ίσως να υπάρχει αυτό στην οργανικότητα του live μας και κυρίως στην φωνή της Κωνσταντίνας. Αναμένονται κάποιες εμφανίσεις σε νησιά και επαρχία Ελλάδας – λίγες – ένα μικρό τουρ στις Κάτω Χώρες τον Δεκέμβρη και στα Βαλκάνια τον Γενάρη του 2025. Άλλα το μεγάλο τουρ, που δουλεύουμε ήδη είναι τον Οκτώβρη του 2024, όπου έχουμε κλείσει περιοδεία στις ΗΠΑ με το «Interiors» γύρω από την Indianapolis, το Chicago, το Ohio και την Iowa.

Ακούστε το What Do You See εδώ
Περισσότερα εδώ