Η δεύτερη συναυλία των Metallica στην Ελλάδα, τον Ιούνιο του 1999, στην Αθήνα, μαζί με τους Monster Magnet, στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών, στη Ριζούπολη, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Κάθε που τούτη η πολυεθνική βαρέων μετάλλων αποφασίζει το επόμενο βήμα της, ολάκερη η Υφήλιος μεταδίδει την εκάστοτε χαρμόσυνη είδηση στο λεπτό. Έτσι λοιπόν και στην αρχή της εβδομάδας που κύλησε, η επίσημη αναγγελία της επερχόμενης νέας δισκογραφικής κυκλοφορίας των Τεσσάρων Φανταστικών ταρακούνησε για τα καλά την κοινότητα του εξτρεμιστικού ήχου. Το “72 Seasons” κυκλοφορεί λοιπόν στις 14 Απριλίου του 2023 από τη δική τους Blackened Recordings με το πρόσφατο βιντεοκλίπ του πρώτου single “Lux Æterna” να προϊδεάζει το αμετανόητο κοινό των Metallica για άλλη μια... ηχηρή περιπέτεια.
Πέρασαν πλάκα πλάκα επτά χρόνια από την ηχογράφηση του απρόσμενα αναζωογονητικού “Hardwired... to Self-Destruct” και οι εξηντάχρονοι πλέον ηγέτες επαναδιεκδικούν τα σκήπτρα τους κόντρα στο Χρόνο, τον αδίστακτο πορθητή της ανέμελης νιότης. Με παραγωγό τον πασίγνωστο Greg Fidelman (βλέπε, ή πιο σωστά άκου Black Sabbath, Red Hot Chili Peppers, Audioslave, Slipknot, U2, Adele, Johnny Cash κ.α.), τα δώδεκα νέα τραγούδια συμπληρώνουν εβδομήντα επτά λεπτά απόλαυσης που η κοινότητά μας αλυχτά να αποκτήσει. Όπως άλλωστε αλυχτά και για μια πέμπτη βραδιά στα μέρη τα δικά μας, μη λέμε τα αυτονόητα!… Κι όμως. Η επονομαζόμενη περιοδεία τους “Μ72 World Tour” ξεκινά στις 27 Απριλίου του 2023 από το Άμστερνταμ και προς το παρόν λήγει στις 29 Σεπτεμβρίου του 2024 στο Μεξικό, δίχως να περιλαμβάνει την Ελλάδα. Να σημειωθεί επίσης πως μέρος των εσόδων από την περιοδεία αυτή θα παραχωρηθεί στο ίδρυμα “All Within My Hands” που ιδρύθηκε το 2017 με στόχο τη βοήθεια τοπικών κοινοτήτων των ΗΠΑ.
Έχοντας παρουσιάσει ήδη τρεις από τις τέσσερεις συναυλίες τους στη χώρα μας από τούτη τη στήλη, το σαββατόβραδο που ανασύρεται εδώ από το απύθμενο αρχειοφυλακείο μου ήταν το μόνο που δεν τιμήθηκε ως τώρα. Ιδού λοιπόν η πιο αμφιλεγόμενη ζωντανή εμφάνιση του διάσημου κουαρτέτου μέσα από εικόνες και θύμισές μου.
Γιατί αμφιλεγόμενη; Οι λόγοι πολλοί. Καταρχάς ήταν η δεύτερη επίσκεψή τους στην Αθήνα, με την πρώτη να παραμένει έως και σήμερα ασυναγώνιστη και να τους θέλει στα ντουζένια τους, και τούτη με τα (θεσπέσια) “Load” & “Reload”, το (χορταστικότατο) “Garage Inc.” γεμάτο διασκευές και το (αριστουργηματικό) “S&M” με τον Michael Kamen να διευθύνει τη συμφωνική ορχήστρα του San Fransisco, να έχουν διχάσει το κοινό τους. Έπειτα το εισιτήριο ήταν ακριβό για την εποχή εκείνη. Τα οκτώμισι χιλιάρικα δεν ήταν λίγα, κι ας ήταν δελεαστικότατο το «απεριτίφ», αφού οι Monster Magnet είχαν αντίστοιχα κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο της πολυεθνικής τους περιόδου. Το “Powertrip”.
Όμως αυτό που πραγματικά στιγμάτισε την συγκεκριμένη γιορτινή βραδιά, ήταν η ακαταλληλότητα των θυρών του γηπέδου «Γιώργος Καμαράς» για ένα αριθμητικά τιτάνιο κοινό, όπως και η ανεπάρκεια των χημικών τουαλετών και των σεκιουριτάδων που έλεγχαν τα δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ξεκινήσουν τα πρωτοπαλίκαρα του αχαλίνωτου Dave Wyndorf και ο μισός κόσμος να βρίσκεται ακόμη εκτός των πυλών, γεγονός που δημιούργησε εκρηκτική ατμόσφαιρα που εκτονώθηκε μονάχα όταν άνοιξαν διάπλατα για τους δίκαια εξοργισμένους αγοραστές, μα δυστυχώς και για τους τζαμπατζήδες…
Κρίμα κι άδικο, αφού οι Monster Magnet υπήρξαν κυριολεκτικά καταιγιστικοί για όσους ήμασταν ήδη μέσα! Αυτό που βιώσαμε κείνο το απόγευμα όσοι τους προσκυνάμε, μόνο με την αντίστοιχη εμφάνισή τους στο Ρόδον Clubμπορεί να συγκριθεί έως τώρα. Όμως με τον ήλιο ακόμη στα τελευταία του λόγω καλοκαιριού κι ας ήταν εννιά παρά κάτι, το επικολυρικό “Ecstasy of Gold” του αείμνηστου Ennio Morricone ανατρίχιασε το είναι μου. Και σήκωσα λοιπόν το «όπλο» μου στον αέρα, έτοιμος για το σάλτο του ηγεμονικού James Hetfield στη σκηνή με το “So What” να βάζει φωτιά στο θεόκοντο φιτίλι. Στη διασκευή του “Last Caress” των Misfits ήμουν ακόμη υπ’ ατμών κι αλαφιασμένος ώστε να πιάσω τούτες τις στιγμές που μοιραζόμαστε εδώ. Και όταν πλέον μπήκε το “Master of Puppets”, ομολογώ πως έχασα αρκετά στιγμιότυπα από τα επί σκηνής αείμνηστα, και τούτο διότι ο αλαλαγμός του αφιονισμένου πλήθους με ήθελε πλάτη στο κουαρτέτο ώστε να απαθανατίσω και ετούτη τη… φρενήρη εξέγερση είκοσι χιλιάδων αιρετικών!…
Κι αν παρατήρησα μια ιδιαίτερη κινητικότητα στα (επίσης ανεπαρκή σε αριθμό) μπαρ κατά τη διάρκεια της τριπλέτας “Fuel” / “The Memory Remains” / “Bleeding Me”, εγώ θα επιμείνω πως περισσότερο έφταιγε η αφόρητη ζέστη, παρά η φανατίλα των σκληροπυρηνικών οπαδών.
Για τον ίδιο λόγo άλλωστε αρκετός κόσμος το έβαλε στα πόδια και κατά τη διάρκεια του παρατεταμένου, τρίλεπτου χαιρετισμού των τεσσάρων πρωταγωνιστών, παρότι μας επιφύλαξαν και τρίτο encore με το “Battery”.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
