Η συναυλία των a-ha στην Αθήνα, τον Νοέμβριο του 2005, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
«Εισέπνευσε, απλά ανέπνευσε, ακολουθούν όμορφοι καιροί μετά από αυτούς εδώ…» τραγουδά ο -πλέον πασιφανώς- ώριμος Morten Harket στο “I’m In”, το νέο σιγκλάκι των ανέκαθεν ευέλπιδων a-ha, επαναπροσδιορίζοντας στο χάρτη της παγκόσμιας pop το διάσημο και προσφιλέστατο νορβηγικό σχήμα.
Με το ολόφρεσκο νέο δισκογραφικό τους εγχείρημα επ’ ονόματι “True North” στα δισκοπωλεία μα και σε κάθε ηλεκτρονικό φορέα του σήμερα να τιμά την ζωοποιό Φύση και την πανανθρώπινη γλώσσα της Μουσικής, όπως και το νέο video-clip του “As If”, η πρόσφατη αποκλειστική συνέντευξη των a-ha για την Ελλάδα στην ATHENS VOICE ήρθε κι έδεσε με τον αστείρευτο Magne Furuholmen να προσφέρει άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Το σκανδιναβικό τρίο (τρεις οι πρωταγωνιστές, ανέκαθεν) έχει επισκεφτεί έως και σήμερα μονάχα μια χρονιά τη χώρα μας, και τούτο δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια πίσω. Πάμε να θυμηθούμε μαζί με λόγια και εικόνες λοιπόν τι είχε συμβεί στο Νέο Φάληρο του Πειραιά στις αρχές Νοεμβρίου του 2005.
Φωτορεπορτάζ a-ha - Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Νέο Φάληρο, Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2005
Η προσωπική μου σχέση με τη μουσική ευδαιμονία των a-ha υπήρξε πάντοτε καθαρά και μόνο ραδιοφωνική. Ουδέποτε αγόρασα δίσκο τους, κι ας με γέμιζαν μονομιάς αισιοδοξία κάθε που τους άκουγα ακούσια δώθε-κείθε. Μα είναι φύσει αδύνατον να μη φυσήξει αγέρας στα πανιά σου ακούγοντας το “Take On Me”!... Έτσι, με το που ανακοινώθηκε επισήμως η πρώτη (και τελευταία προς το παρόν) ζωντανή τους εμφάνιση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ήξερα πού θα βρισκόμουν εκείνη την Πέμπτη! Και αν αρχικά τρόμαξα στην εικόνα του αδειανού κλειστού γηπέδου του Πειραιά, ευτυχώς έως τις εννιάμιση που κατέλαβαν τα σανίδια, ο γιγάντιος χώρος ήταν πλέον σχετικά γεμάτος τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Και από όσο έμαθα, στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ στην Πυλαία το Σαββατόβραδο, τα πράγματα ήταν ευτυχώς ακόμη πιο ζεστά.
Θυμάμαι εντύπωση μου έκανε η επιλογή των πρώτων τραγουδιών αφού δεν ήθελαν το σχήμα να «επιβάλλεται» εξαρχής στο ελληνικό κοινό του, με τα “Celice” και “Move to Memphis” να κρατούν τα πόδια μας βιδωμένα στο τερέν και τον ήχο αυτό καθαυτό να μη βοηθά καθόλου… Ήταν από το “Crying in the Rain” και μετά που άναψε το κέφι αισθητά.
Άλλωστε το σχήμα τίμησε υπέρ το δέον την επίσκεψή του προσφέροντας ένα δίωρο σετ που ειδικά στο τέλος με τα ανθεμικά “Take On Me”, “The Sun Always Shines on TV”, και το Τζεημσμποντικό “The Living Daylights”, μας ήθελε να τραγουδάμε σύσσωμοι, ποπάδες, ροκάδες και μεταλλάδες, μια παρέα όλοι.
Είθε η φετινή τους δισκογραφική αναγέννηση να τους θέλει ξανά κοντά μας είτε μόνους, είτε στο πλαίσιο ενός από τα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
