Fantastic Negrito: 30 εικόνες από τη φανταστική rock συναυλία στην Αθήνα

Με το που ξεστόμισε τούτη την πιο-εύστοχη-πεθαίνεις ρήση από σκηνής ο χαρισματικός καλλιτέχνης, άκουσα μέσα μου τη φωνή: «τι είπε ο άνθρωπος ρε συ, να ένας πιθανός τίτλος μου!». «Είναι σαν εκκλησία, μα δίχως τη θρησκεία». Αυτό ακριβώς ζήσαμε χθες λοιπόν εμείς οι ολίγοι που δώσαμε το παρών σε ένα από τα πιο συνωστισμένα συναυλιακά καλοκαίρια της χώρας μας. Μια νύχτα που μπήκε αυτομάτως στο κουτάκι με τις αξιομνημόνευτες εμπειρίες ζωής…

Με το που έφτασα στην πανέμορφη Τεχνόπολη στις 20.30 το βράδυ έπαθα σοκ από την… αποκαρδιωτική εικόνα προσέλευσης. Τρεις και ο κούκος, κυριολεκτικά. «Αμάν...» σκέφτηκα, «...να τα μας, αυτά που φοβόμασταν λόγω υπερπροσφοράς θεαμάτων, συμβαίνει εδώ, να άλλο ένα θύμα της πρωτοφανούς κατάστασης…». Και δυστυχώς η εικόνα αυτή δεν άλλαξε ριζικά, αφού εν τέλει να ήμασταν καμιά πεντακοσαριά νοματαίοι στο Γκάζι όλοι κι όλοι. Κρίμα κι άδικο! Και πόσο μάλλον, εκ του αποτελέσματος.

Εννιά και κάτι ο δικός μας άνθρωπος, ο αγαπημένος μας άνθρωπος-ορχήστρα Mickey Pantelous και στο «σχήμα» του ανέλαβαν τον πρόλογο με κείνο το μοναδικό αυτοσαρκαστικό και ευφυές χιούμορ που… τους χαρακτηρίζει. Όλους τους. Αναφέρομαι στους Dr. Albert Flipout’s One CAN Band feat. Mickey Pantelous. Αυτόν και τα αχώριστα κουκλάκια του. Για ένα μισάωρο ο αυθεντικός Έλλην των Αμερικάνικων blues μας ήθελε να ονειρευόμαστε αντί για μπίρα στο χέρι, κάνα παλαιωμένο, μπαρουτοκαπνισμένο bourbon του πανάκριβου. Κάτι ανέφερε πως επρόκειτο για την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση ή άκουσα λάθος; Εύχομαι το δεύτερο. Έχουμε μεγάλη ανάγκη αυθεντικής ειλικρίνειας, σε κάθε της έκφανση!

21.45 ξεκίνησε το γλέντι τελικά. Όπως στο λέω. Γλέντι. Εκατέρωθεν. Να κι ένας άνθρωπος με πιο δυσανάγνωστο επώνυμο από μένα. Επιτέλους. Xavier Amin Dphrepaulezz. Με τα απέραντα κανιά του να εκτινάσσονται δώθε-κείθε, το “Transgender Biscuits” μας ήθελε μονομιάς χαμογελαστούς και δεινούς χορευταράδες. Ήταν η πρώτη μου φορά που τον αντιμετώπιζα επί σκηνής και ομολογώ πως έπαθα σοκ. Μιλάμε για τον ορισμό του Διασκεδαστή! Ο ανεκδιήγητος τύπος είναι μια άκρως πετυχημένη σύμπτυξη που παντρεύει τον ανεπανάληπτο παρορμητισμό του μυθικού James Brown, τις χαμαιλεοντικές λαρυγγικές ερμηνείες του αείμνηστου Prince, τη θυελλώδη σκηνική παρουσία του Sly Stone και το άκρατο χιούμορ (συνθετικά και στιχουργικά μαζί) του George Clinton! Τίποτα. Η Θετική Ενέργεια είχε εχθές την τιμητική της. 

Όμως «θετικός» δεν σημαίνει «άβουλος» για τον Fantastic Negrito. Έτσι λοιπόν ο συμπαθέστατος ψηλολέλεκας μας ζήτησε από σκηνής να σώσουμε τη χώρα του. Να τον απαλλάξουμε από τον ρατσισμό (κάθε είδους) που νιώθει γύρω του. Μας ζήτησε ακόμη-ακόμη και να κλάψουμε μαζί του στο “Lost in the Crowd” που επέλεξε για επίλογο ως encore, τιμώντας υπέρ το δέον έως τις έντεκα και μισή το τελευταίο του δισκογραφικό κύημα που τα λέει όλα με το όνομά τους: “White Jesus, Black Problems”.

Εγώ εύχομαι να ξανασυμβεί. Και σύντομα. Υπό ιδανικότερες συνθήκες, ώστε το πορτοφόλι μας να μπορεί να μας χαρίσει άλλο ένα ανυπολόγιστης αξίας βίωμα εκ μέρους του χαρισματικού, βραβευμένου και πολύπαθου μουσικοσυνθέτη.