O Alice Cooper επιστρέφει στην Αθήνα για μία συναυλία μαζί με τους Scorpions και ο Χρήστος Κισατζεκιάν θυμάται την πρώτη συναυλία που τον φωτογράφισε.
Ο Vincent Damon Furnier aka Alice Cooper δεν καταλογίζεται ως εφευρέτης του Θεατρικού Rock, του make-up προσώπου και της επί σκηνής μεταμφίεσης. Ακολουθεί τέταρτος μετά τους θρυλικούς Screamin’ Jay Hawkins, Screaming Lord Sutch και Arthur Brown. Όμως επ’ ουδενί καταϊδρωμένος, αφού ήταν αυτός που ως Alice Cooper το έμπασε στις αρένες της παγκοσμιότητας, πέντε χρονάκια πριν τους KISS!
Μέχρι φέτος που θα τον απολαύσουμε όχι μια, μα δυο φορές στα μέρη τα δικά μας, ο aμερικανός μουσικοσυνθέτης και ερμηνευτής του λεγόμενου shock rock είχε επισκεφθεί τη χώρα μας τρεις χρονιές. Την πρώτη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας έδωσα το παρών ως θεατής μονάχα, αφού παρότι μετρούσα ήδη επτά χρόνια στο φωτορεπορτάζ και ήμουν υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος του «Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων», δεν είχα πάσο φωτογραφικό.
Τον Ιούνιο του 2004 απουσίαζα από το θέατρο Πέτρας λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης εκτός Αθηνών, ενώ στον λόφο του Λυκαβηττού ήμουν εκεί, επί των επάλξεων. Όμως εδώ θα προτιμήσω να μοιραστώ μαζί σας μια αποκλειστικότητά μου για την Ελλάδα, αφού υπήρξα ο μόνος Έλληνας που κάλυψε με δική του πρωτοβουλία (και έξοδα) το διάσημο “Bang Your Head!!! Festival” που γίνεται κάθε χρόνο στο Μπάλινγκεν της Γερμανίας από το 1996 και δώθε.
Χρήστος Κισατζεκιάν και Alice Cooper
Ήταν Παρασκευή 25 Ιουνίου του 2004 και ο εμβληματικός Alice Cooper ήταν φυσικά ο πρωταγωνιστής της βραδιάς! Κι όλα αυτά, σαράντα ημέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Έχοντας κάνει το ίδιο απόγευμα μια κατ’ ιδίαν συνέντευξη μαζί του στο ξενοδοχείο που έμενε στη Φρανκφούρτη, έγινα στη συνέχεια... οδηγός αγώνων έτσι ώστε να βρίσκομαι στη θέση μου εμπρόθεσμα για τούτη την πρώτη μου φορά που θα τον απαθανάτιζα. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Φωτορεπορτάζ Alice Cooper - Bang Your Head!!! Festival – Μπάλινγκεν, Γερμανία, Παρασκευή 25 Ιουνίου 2004
Καταφθάνοντας στον εξοχικό χώρο του διεθνούς θεσμού της σκληρής μουσικής με τα πόδια στην πλάτη μου (λόγω πρώτης διαθέσιμης πτήσης), έχασα την εμφάνιση των δυο πρώτων σχημάτων που όμως δέησαν να έχουν προγραμματίσει οι υπεύθυνοι για τις 10:00 π.μ., αν έχεις τον θεό σου! Μα και η λαχτάρα μου να δω τους Kingdome Come που αγαπώ ιδιαίτερα έφαγε χι, αφού η φωνή του Lenny Wolf ήταν κλεισμένη... Ήταν λοιπόν ο Blaze Bailey ο πρώτος που απόλαυσα καθώς έπρεπε. Όμως εκεί που άρχισαν να ανταμείβονται οι κόποι μου ήταν στην άρτια εμφάνιση των Gotthard με τον πιο-αδικοχαμένο-πεθαίνεις Steve Lee να λάμπει όπως άλλωστε το συνήθιζε ο καψερός... Και παρότι είχα ήδη ανατριχιάσει πέντε ημέρες νωρίτερα με την συναυλία των Queensryche στο Rockwave Festival της Μαλακάσας, ο Geoff Tate και η παρέα του έδωσαν και εδώ τα ρέστα τους.
Όμως είχε έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα! (σ.σ.: η κλασική φράση πετάχτηκε από μόνη της μπροστά μου). Η ώρα του Νονού του Σοκαριστικού Rock. Ήταν η ώρα να βγάλω το άχτι μου που δεν απέσπασα φωτογραφικό πάσο στις 19 Ιουλίου του 1990 στο στάδιο Απόστολος Νικολαΐδης όταν ο Μάστορας της Σκιάς ήρθε να προμοτάρει στα ντουζένια του τον «πρώτο του δίσκο» με γενικό τίτλο “Trash”. Ναι. Το άκουσα κι αυτό το απίστευτο μαργαριτάρι! Δεν θα ξεχάσω τη «συνάδελφο» που απηύθυνε αυτή την ερώτηση στον αποσβολωμένο Alice για κραταιό κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης... Για όνομα του θεού!
Και τα ‘χε όλα ο μπαξές: φουσκωτές κούκλες και πολύχρωμα εναλλασσόμενα κουστούμια, φίδια και μεταξωτές κορδέλες, ζουρλομανδύες και σπαθιά που χάρισαν δολάρια με τη φάτσα του πρωταγωνιστή. Έπεσε ένα πάνω μου, σταμάτησα τα κλικ, το άρπαξα σαν αίλουρος στο δευτερόλεπτο και έκτοτε αποτελεί εκλεκτό έκθεμα της συλλογής μου.
Όσο για αυτή καθαυτή τη λίστα των τραγουδιών που επέλεξε για μας, η φράση “greatest hits” ολιγωρεί μονάχα από το γεγονός της έλλειψης των μνημειωδών “Welcome to my Nightmare” & “Black Widow”. Κατά τα άλλα μιλάμε για τα παρακάτω εικοσιδύο κομμάτια με τα οποία ο μέγας γητευτής δημιούργησε ένα διαρκές πανδαιμόνιο με μια αξέχαστη και χορταστικότατη Παράσταση όπως το γράφω. Με πι κεφαλαίο. Άλλωστε δεν ξέρει και αλλιώς.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
