Η πρώτη συναυλία των Tindersticks στην Ελλάδα, τον Δεκέμβριο του 1995 στην Αθήνα, στο Ρόδον Club μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Συμπληρώνοντας τον περασμένο Ιανουάριο τριάντα χρόνια από το ξεκίνημά τους στο Νότιγχαμ, η πρόσφατη κυκλοφορία της εορταστικής, περιορισμένης έκδοσης “Past Imperfect - The best of Tindersticks ’92 – ’21” του σπαραξικάρδιου κουιντέτου τιμά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα έργα και τις ημέρες του Stuart A. Staples και της μεταβαλλόμενης ομάδας του.
«Αυτή η συλλογή υπήρξε δύσκολη στην σταχυολόγηση της, μα ιδού» καταγράφει ο ψηλόλιγνος πρωταγωνιστής στην επίσημη ιστοσελίδα του σχήματος. «Ανέκαθεν ένιωθα πως προχωράμε εμπρός με μικρά βήματα (και με περιστασιακά μόνο άλματα), και μερικές φορές επιβραδύναμε ώστε να εξετάσουμε διεξοδικά τι βρίσκεται μπροστά μας, τόσο, που να μοιάζουμε έως και στατικοί. Όμως στο εσωτερικό αυτού του κόσμου μας, λες και βλέπεις μέσα σε μικροσκόπιο, το πράγμα σφύζει από ζωή. Και να που τώρα έχουμε την ευκαιρία, έστω και επιβεβλημένα, να κοιτάξουμε προς τα πίσω ώστε να ανακαλύψουμε πόσο μακριά ταξιδέψαμε».
Το διπλό βινύλιο χωρίζεται σε δυο μέρη, χρονολογικά. Έτσι το πρώτο αφορά στην πρώτη, αυθεντική σύνθεση της μπάντας με τους Al Macaulay (τύμπανα), Mark Colwill (μπάσο) και Dickon Hinchliffe (βιολί, κιθάρα, ενορχηστρώσεις εγχόρδων) να περιβάλλουν τους ιδρυτικούς Stuart Staples, Neil Fraser και David Boulter. Το δεύτερο πραγματεύεται την νυν σύνθεση του σχήματος με τους Earl Harvin (τύμπανα) and Dan McKinna (μπάσο, πιάνο, ενορχηστρώσεις) να αναλαμβάνουν τα ινία.
Ως πόλος έλξης για κάθε άκρως ενημερωμένο οπαδό του συγκροτήματος συμπεριλαμβάνονται εδώ δυο τραγούδια από δυο κινηματογραφικές ταινίες της Claire Denis. To “Tiny Tears” από την ταινία “Nanette et Boni” (1996) και το “Both Sides of the Blade” από την “Avec Amour et Acharnament” (2021). Τέλος συνυπάρχει και μια εναλλακτική ηχογράφηση του “Willow” όπου τραγουδά ο Staples αντί του Robert Pattison. Όσο για τη συλλεκτική έκδοση του έργου σε πολυτελές κουτί, εμπλουτίζεται καίρια με άλλο ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ διπλού βινυλίου, το “Live at Glasgow City Halls”, μιας συναυλίας που έλαβε χώρα στις 5 Οκτωβρίου του 2008.
«Υπάρχουν άνθρωποι που από νεαρή ηλικία θέλουν να βρεθούν στη σκηνή. Αυτό τους οδηγεί στο να βρουν τον τρόπο για να είναι εκεί επάνω. Όσο για μένα, έχω ανάγκη να κάνω πράγματα. Έπρεπε να μάθω να υπάρχω στη σκηνή, γιατί χρειαζόμουν να δώσω στον κόσμο αυτά τα πράγματα. Αυτό είναι ένα ολόκληρο ταξίδι από μόνο του. Πάντοτε έχω άγχος για την είσοδό μου στη σκηνή. Πριν προχωρήσω, κοιτάζω γύρω μου και, όταν δω τα υπόλοιπα μέλη, σκέφτομαι ότι όλα θα πάνε καλά. Εμπιστεύομαι αυτούς τους τύπους, και αυτό είναι το σημαντικότερο για μένα. Να είμαι με αυτούς που γνωρίζω. Με αυτούς που δεν θα με απογοητεύσουν ποτέ» δήλωσε ο Stuart Staples, τραγουδιστής των Tindersticks, στην πρόσφατη αποκαλυπτική συνέντευξή του στην ATHENS VOICE λίγο πριν κυκλοφορήσει το “Past Imperfect -The best of Tindersticks ’92 – ’21”.
Η υποδοχή που έχαιραν οι Tindersticks στη χώρα μας εξαρχής μοιάζει με παραμύθι. Οι δυο πρώτες δισκογραφικές τους κυκλοφορίες κέρδισαν μονομιάς διθυραμβικές κριτικές στον μουσικό τύπο, μα το σπουδαιότερο, οι συναυλίες τους στο Ρόδον Club ήθελαν τα εισιτήρια εξαντλημένα και το πλήθος εκστασιασμένο. Διόλου τυχαίο λοιπόν το γεγονός των πολλαπλών μετακλήσεων τους που έφτασαν πλέον τις δέκα (δέκα χρονιές για πολλαπλάσιες εμφανίσεις) μαζί με την πιο πρόσφατη να τους θέλει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών να επισφραγίζουν ακούσια το τέλος των ανέμελων ζωντανών παραστάσεων στις παρυφές της άχαρης πανδημίας, στις 13 Φεβρουαρίου του 2020...
Φωτορεπορτάζ Tindersticks – Ρόδον Club, Αθήνα, Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 1995
Ήμουν παρέα με τον εκλεκτό συνάδελφο Νίκο Μποζινάκη όταν δώσαμε το παρών ως εκπρόσωποι του περιοδικού ΠΟΠ&ΡΟΚ στην παρθενική τους συναυλία στα μέρη μας. Η ανταπόκριση στο τεύχος νο. 204 τον Ιανουάριο του 1996 ξεκινούσε με μια δισέλιδη φωτογραφία μου του Stuart και το Νίκο να περιγράφει τη μουσική του σχήματος ορθά ως «ένα ημισκότεινο πλατώ με διακριτικές φωτοσκιάσεις. Διακριτική, ευγενική, κομψή, χαμηλότονη, δραματική. Με μελωδίες που στροβιλίζονται όπως ο καπνός από το τσιγάρο του ψηλόσωμου Stuart Staples. Μέσω μια φωνής - λυγμού σπηλαιώδους χροιάς που όμως γνωρίζει πότε να σπάσει, πότε να μουρμουρίσει, πότε να...»
Κι αν απουσίαζε η ορχήστρα επί σκηνής, πράγμα που σίγουρα φτώχυνε τις ευφάνταστες και επικολυρικές ενορχηστρώσεις του πολύ πρόσφατου τότε ομώνυμου δίσκου, οι έξη μουσικοί κατάφεραν να κατακυριεύσουν το κατάμεστο στέκι της οδού Μάρνης μαγεύοντας τους πάντες.
Από το χορταστικότατο πρόγραμμα της βραδιάς ας αναφέρω επιλεκτικά τα “Milky Teeth”, “Her”, “Drunk Tunk”, “No More Affairs”, “She's Οne”, “Mistakes”, “Vertranen Ii”, “A Νight Ιn”, “My Sister”, “Tiny Tears”.
Το παλιρροιακό κύμα αγνής αποδοχής έως και λατρείας ήταν μάλιστα τέτοιο που έξι μόλις μήνες αργότερα, στις 8 Ιουνίου του 1996, οι Tindersticks γέμισαν το έτερο αείμνηστο χώρο συναυλιών. Το θέατρο του Λυκαβηττού. Ακολούθησε άλλη μια στο Ρόδον Club τον Δεκέμβριο του 1997, μια σειρά εμφανίσεων στη Σφεντόνα το 1999 παρέα με τους αντίστοιχους εγχώριους ήρωες της αβάσταχτης νοσταλγίας, τα Διάφανα Κρίνα, η συναυλία στο Γκάζι το καλοκαίρι του 2001, στο αμφιθέατρο Badminton το 2009, στο Principal της Θεσσαλονίκης και τον Λυκαβηττό ξανά το 2010, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το 2016, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 2019 και η ως τώρα τελευταία τους το 2020 στο Μέγαρο. Όσο για την επόμενη; Όπως εκμυστηρεύτηκε στην ATHENS VOICE, o Stuart Staples, είναι πολύ πιθανό να συμβεί τον Οκτώβριο...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
