Η πρώτη συναυλία των Pulp στην Ελλάδα, στην Πλαζ Φρεαττύδας, στον Πειραιά, το καλοκαίρι του 1998, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Η αφορμή για το φωτογραφικό πισωγύρισμά μας τούτη τη φορά δόθηκε με το τραγούδι “Aline” που πρωταγωνιστεί στη μουσική υπόκρουση της νέας κινηματογραφικής ταινίας του Wes Anderson με γενικό τίτλο “The French Dispatch” η οποία θα προβληθεί στη σεζόν που μόλις ξεκίνησε. Όμως το ίδιο άσμα υπήρξε αφορμή και για άλλο ένα κύημα του Jarvis Cocker όπως μας ενημέρωσε προσφάτως ο φίλτατος Γιώργος Φλωράκης: για τη συγγραφή του νέου γαλλόφωνου(!) δίσκου του άσβεστου μουσικοσυνθέτη με γενικό τίτλο “Chansons d’Ennui Tip-Top” ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγες ώρες παγκοσμίως και εκτός της συγκεκριμένης διασκευής της pop επιτυχίας του Christophe στα 60s, τιμά μεταξύ άλλων και καλλιτέχνες όπως οι Françoise Hardy, Serge Gainsburg, Jacques Dutroc.
Οι Pulp έγιναν «μεγάλοι και τρανοί» αργά. Απελπιστικά αργά, αν σκεφτείς πως ξεκίνησαν στα 1978 για να καταξιωθούν παγκόσμια στα μέσα της δεκαετίας του 1990! Και ήταν η «χρυσή ομάδα» των Jarvis Cocker (φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα), Russell Senior (κιθάρες, βιολί), Candida Doyle (πλήκτρα), Nick Banks (τύμπανα, κρουστά), Steve Mackey (μπάσο) και Mark Webber (κιθάρες και πλήκτρα) που τους ήθελε ανάμεσα στους επονομαζόμενους “Big Four” της Βασιλείας της Britpop, δίπλα σε Blur, Oasis και Suede. Η απαρχή αυτής της πορείας στο πάνθεον της pop-rock ξεκίνησε με το “His 'n' Hers” του 1994 για να παγιωθεί την επόμενη χρονιά με το κατά πολλούς μνημειώδες “Different Class” που ήθελε τους Pulp στην κορυφή των πωλήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, με τέσσερα top ten singles όπως τα “Common People” και “Sorted for E's & Wizz”.
Και αν μετά την κυκλοφορία του “We Love Life” το 2001 κρέμασαν τα παπούτσια τους για μια ολόκληρη δεκαετία έχοντας πουλήσει ήδη πάνω από δέκα εκατομμύρια άλμπουμ, το 2011 τους ήθελε ξανά μαζί, με την προαναφερθείσα πολυπλατινένια ομάδα να παίρνει ξανά τους δρόμους κι ας μην είχαν να προωθήσουν κάποια νέα τους κυκλοφορία.
Φωτορεπορτάζ RockwaveFestival: Pulp, SonicYouth, Τα Ξύλινα Σπαθιά, Puressence, Bocomolech, Closer – Πέμπτη 16 Ιουλίου 1998, Πλαζ Φρεαττύδας, Πειραιάς
Και για δες λοιπόν που στην περίπτωση των Pulp υπήρξαμε όχι μία, μα δύο φορές «τυχεροί» ως κοινό. Διότι όπως γνωρίζουμε όλοι οι «συναυλιάκηδες» στο πετσί μας, εμείς εδώ στο Ελληνιστάν από το 1980 και δώθε είχαμε ελάχιστες φορές την τύχη να απολαμβάνουμε σχήματα και καλλιτέχνες στα ντουζένια τους. Το σύνηθες ήταν να τους βλέπουμε ζωντανά όταν πλέον ήταν αν όχι στα «αζήτητα», τουλάχιστον στην κατιούσα… Κι όμως. Το Βρετανικό σεξτέτο τίμησε τα πάτρια εδάφη μας και τις δυο φορές σε φάση όχι καυτής, μα «τσουρουφλιστής πατάτας»! Την πρώτη με τον αέρα του «πρωταθλητή» και το “This Is Hardcore” να έχει μόλις ανοίξει τα φτερά του μετά την πρωτοκαθεδρία του “Different Glass”. Και τη δεύτερη με το που επανενώθηκε για να πρωτοστατήσει στα μεγαθηριακά ετήσια φεστιβάλ του Isle Of Wight, Reading & Leeds και στη συνέχεια να έρθει στις 18 Αυγούστου του 2011, Σάββατο, στη Μαλακάσα.
Όμως εγώ για άλλη μια φορά θα επιλέξω να μοιραστώ την πρώτη (και καλύτερή) τους. Κι αν μας έφαγε δυο-τρεις φορές στη διάρκεια του τετραήμερου Rockwave η αμμοθύελλα στην πλαζ της Φρεαττύδας, το γεγονός παραμένει. Τα συγκροτήματα που πήραν μέρος κείνο το Καλοκαίρι αποτελούσαν την αφρόκρεμα της pop-rock, εισαγόμενης μα και εγχώριας. Από τους ελληνόφωνους Πυξ Λάξ, τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά έως τον Nick Cave, τον Moby, τους Portishead, τους Sonic Youth και τους Pulp. Οι μόνοι που μείναμε κείνη τη χρονιά παραπονεμένοι ήμασταν οι ροκο-μεταλλάδες. Κι αν θυμάμαι καλά, ήταν η μοναδική χρονιά του 25χρονου ετήσιου θεσμού που δεν είχε ούτε μια «πινελιά» σκληρής κιθάρας και για μας, αφού ακόμη και το 2010 ακούσαμε τουλάχιστον τον Garcia να παίζει (τι άλλο;) Kyuss…
Οι Closer ήταν που άνοιξαν το χορό τούτη τη νύχτα. Τι μπαντάρα! Με το καλημέρα, ένα διεθνές παράστημα ξωπίσω τους είχανε τούτοι εδώ ρε φίλε. Όπως άλλωστε συνέβαινε και με τους ιδιαίτατους Bocomolech που πήραν στη συνέχεια τη σκυτάλη. Και να σου στο κατόπι οι Puressence που δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, είναι το σχήμα που έχει επισκεφτεί περισσότερες φορές τη χώρα μας στα συναυλιακά μας χρονικά!… Μετά τα Ξύλινα Σπαθιά να τιμούν το «Μια Ματιά σαν Βροχή» και τον Παυλίδη στα καλύτερά του. Και τους Sonic Youth να συνεπαίρνουν το κοινό σε μια άκρατη ψυχεδελική βολτούλα μιας ώρας, για να τους αφήσουν στα σίγουρα χέρια του ευδιάθετου έως και εκρηκτικού Jarvis που δεν σταμάτησε να εξιτάρει το κοινό, τόσο που σκαρφάλωσε και στις σιδεριές.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
