Η σιωπή που ακολουθεί τις ιαχές του Μουντιάλ είναι έντονη, όχι όμως και ο ήχος από τη Βραζιλία. Τι κι αν ποδοσφαιρικά η χώρα ταπεινώθηκε με το χειρότερο τρόπο; Τι κι αν όλοι έχουν μια εξήγηση και αναλύουν διεξοδικά τα πάντα, όλα… Ο ήχος της χώρας είναι σπουδαίος κι έχει επιδράσει καταλυτικά στην ποπ κουλτούρα του 20ού αιώνα και δεν είναι δυνατόν να υποστεί ταπεινωτικές ήττες παρά μόνο από το κακό γούστο. Κι αυτό είναι αλήθεια πως έχει διαβρώσει αισθητά το «βραζιλιάνικο ήχο». Μπορεί το ποδοσφαιρικό-τηλεοπτικό προϊόν να θέλει την Τζένιφερ Λόπεζ, τη Σακίρα και τον Σαντάνα να εκπροσωπούν το λατινοαμερικάνικο ήχο (ευτυχώς που δεν τραγουδάει και η Ζιζέλ), αλλά όλοι ξέρουμε πως η ουσία και η ψυχή του είναι αλλού.
Η σπουδαία μουσική παράδοση της Νότιας Αμερικής και τα ανανεωτικά κινήματα της bossa nova και του «τροπικαλίσμο» δεν έχουν καμία σχέση με τον «τουριστικό» ήχο που πλασάρεται ως η μουσική αυτής της χώρας. Άλλωστε αυτό ισχύει με τη μουσική κάθε χώρας. Ποτέ δεν είναι αυτή που συνήθως πλασάρεται από τους mainstream εκπροσώπους και αυτή που καταναλώνεται από τους «τουρίστες» της μουσικής που θέλουν να τσιμπολογάνε αλλά ποτέ να εμβαθύνουν. Πού καιρός για εμβάθυνση στην εποχή μας… Το Μουντιάλ είναι ένα χρηματιστήριο για πολλές δραστηριότητες κι αφού μιλάμε για τη Βραζιλία ήταν φυσικό να μπει και η μουσική σε αυτό το παιχνίδι. Να λοιπόν δύο συλλογές που κυκλοφόρησαν επί τούτου, αλλά κι ένα άλμπουμ που ταιριάζει με το πνεύμα των ημερών.
Thievery Corporation - Saudade
Το νεοϋορκέζικο ντουέτο επιστρέφει στις ρίζες του, μετά από μια μεγάλη περιπλάνηση στους ήχους του κόσμου, με σκοπό να εμβαθύνει. Δεν χρησιμοποιούν πια την «μπόσα νόβα» σαν αλατοπίπερο στην ηλεκτρονική και νωχελική ποπ τους αλλά παραδίδονται αμαχητί στη γοητεία της. Το θλιμμένο πρόσωπο του κοριτσιού στο (ολίγον) ψυχεδελικό εξώφυλλο αποκαλύπτει και το περιεχόμενο. Χαλαρή, μελαγχολική, καλοφτιαγμένη, ενήλικη «μπόσα νόβα» όχι από δύο τύπους που… «αν η μισή τους καρδιά στη Νέα Υόρκη βρίσκεται, η άλλη μισή κατοικεί στη Βραζιλία». Άλλωστε η γοητεία της «μπόσα νόβα», όπως μάθαμε και από τον David Byrne, τον Arto Lindsay και παρ’ ολίγον και από τον Nick Cave, μπορεί και να σε κατακτήσει ολοκληρωτικά.
Sonzeira - Brasil Bam Bam Bam
Οι καλές προθέσεις του dj/παραγωγού/μουσικού και μανιακού συλλέκτη δίσκων του είδους Gill Peterson να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα συλλογή με παλιά βραζιλιάνικα τραγούδια σε νέες εκτελέσεις, δεν είναι αρκετές για ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Συγκεντρώνει Βραζιλιάνους μουσικούς και τραγουδιστές, συνεργάζεται με Άγγλους παραγωγούς, οι ηχογραφήσεις γίνονται και στις δύο χώρες αλλά το αποτέλεσμα είναι ισχνό και –εν τέλει– τουριστικό. Και μόνο από τον τίτλο της συλλογής, καταλαβαίνεις…
Fatboy Slim - Bem Brasil
Εδώ και καιρό ο (περασμένα μεγαλεία) Fatboy Slim έχει γίνει ένα σούπερ μάρκετ που παίρνει τα Μουντιάλ από πίσω και στήνει περιστασιακές επιχειρήσεις αρπαχτής. Εδώ έχουμε ένα διπλό cd για «ξέφρενο χορό», για beach party με μπουγέλα, για hi-energy χορούς στο Σαμποδρόμιο, για παραλιακά μπαρ της (κάθε) Μυκόνου, για κλαμπ μαζικής κατανάλωσης χωρίς καθόλου ουσία.
