Το νέο άλμπουμ «Carnage» των Nick Cave και Warren Ellis, «Η αστυνομία της μνήμης» της Yoko Ogawa, η jazz του Krzysztof Komeda, ένα αντίο στον Θοδωρή Σαράντη.
➽ Η πανδημία φαίνεται ότι έκανε καλό στη δημιουργικότητα του Nick Cave. Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το «Idiot Prayer», έναν δίσκο με ζωντανές εκτελέσεις τραγουδιών του στο Alexandra Palace. Ύστερα συνεργάστηκε με τον Nicholas Lens -γράφοντας στίχους- για το κλασικότροπο «Litanies» και τώρα επιστρέφει μαζί με τον Warren Ellis για να κυκλοφορήσουν το «Carnage», αφήνοντας σχεδόν να εννοηθεί ότι πρόκειται για ένα Bad Seeds άλμπουμ αλλά λόγω πανδημίας χωρίς τους υπόλοιπους Bad Seeds. Αν αγαπάς τον Cave -πόσο μάλλον αν είσαι ερωτευμένος μαζί του- δεν μπορείς παρά να βλέπεις ως τέλεια κάθε κυκλοφορία του. Αν όμως πάρεις μια κάποια απόσταση κι αποφασίσεις να κρίνεις ψυχρά αυτό που ακούς, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι το live στο Alexandra Palace είχε καλές στιγμές αλλά δεν είχε και τόσο πολλά να συνεισφέρει στη συνολική μεγάλη πορεία του Nick Cave. Ακόμη χειρότερα, νιώθεις να σε ζώνουν τα φίδια, αν σκεφτείς ότι και το «Carnage», παρά τον ελπιδοφόρα σκληρό του τίτλο, ακούγεται χλιαρό και δεν έρχεται να φέρει κάτι σημαντικό, εκτός ίσως από την αίσθηση ότι ο μουσικός που αγάπησες περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στα 80s, εξακολουθεί να είναι κοντά σου. Θα χρειαστώ μερικές ακόμη ακροάσεις, πριν γίνω απόλυτος. Για την ώρα, πέρα από το εξαιρετικό «White Elephant», ένα τραγούδι κλασικού κεϊβικού μονολόγου με προσθήκη μιας απίθανης gospel/northern soul αίσθησης, δεν βρέθηκε κάτι άλλο να με αιχμαλωτίσει.
➽ «Ακόμα κι αν εξαφανιστεί το χαρτί, οι λέξεις θα παραμείνουν. Καπέλο, κορδέλα, πουλί, τριαντάφυλλο... Σ’ ένα νησί χωρίς όνομα, διάφορα πράγματα χάνονται το ένα μετά το άλλο. Αποφασίζεται να εξαφανιστούν από τη ζωή των ανθρώπων και όλοι οφείλουν να τα ξεχάσουν για πάντα. Όσοι δεν συμμορφώνονται, κινδυνεύουν να συλληφθούν από την αστυνομία της μνήμης». Αυτές είναι οι λέξεις που βλέπω τυπωμένες στο οπισθόφυλλο του περσινού βιβλίου της Yoko Ogawa με τίτλο «Η αστυνομία της μνήμης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου. Αγαπώ την Ogawa από τον «Παράμεσο» κι από το «Άρωμα πάγου», μόνο που φαίνεται ότι αυτός ο υπόγειος προσωπικός τρόμος στον οποίο αναφερόταν παλαιότερα, έχει πάρει πλέον έναν έντονα κοινωνικό χαρακτήρα, φέρνοντας στον νου δυστοπίες, όπως αυτές του Orwell, του Bradbury και του Dick. Μυρίζεται αριστούργημα.
➽ Πρέπει να έχεις καταπληκτικά μηχανήματα για να παραδοθείς στη μαγεία του ήχου της Mobile Fidelity. Πρόκειται για την αμερικάνικη δισκογραφική εταιρεία, που επανακυκλοφορεί σπουδαία άλμπουμ από την ιστορία της μουσικής με μια ηχητική επεξεργασία που για να αναλύσουμε, θα χρειαζόμασταν μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια. Μέσα στο καλοκαίρι, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σε διπλά box set το «Pearl» της Janis Joplin, το «Tapestry» της Carole King και το ομώνυμο των Blood, Sweat And Tears. Τρία άνευ προηγουμένου άλμπουμ δηλαδή, σε περιορισμένη έκδοση 7.500 αντιτύπων για το καθένα. Χρειάζεσαι έναν μισθό για να τα πάρεις και τα τρία αλλά παίζει και να μην ξανακούσεις τίποτε άλλο μέχρι το τέλος της ζωής σου, λέμε…
➽ Ο Krzysztof Komeda είναι ένας από τους σημαντικότερους Πολωνούς πιανίστες της jazz αλλά και συνθέτες μουσικής για ταινίες. Επειδή όμως η πολωνική jazz -και τα πολωνικά soundtracks- δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στον κόσμο, μένει κι αυτός σ’ ένα είδος ιδιότυπης αφάνειας καθώς, εκτός Πολωνίας, γνωρίζουν την ύπαρξή του κάτι ολίγοι μονομανείς. Παρ’ όλα αυτά, αν έρθει κανείς σε επαφή με τη μουσική του αλλά και με ολόκληρη τη σκηνή της πολωνικής jazz, θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Αυτές τις μέρες, κυκλοφορεί από τη Naked Lunch το «Live And Radio Recordings 1957-1962» του Komeda. Αξίζει να ρίξετε μια προσεκτική αυτιά…
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ. Ένας μικρός αποχαιρετισμός στον Θοδωρή Σαραντή, έναν άνθρωπο που γνώρισα κάπου στα μέσα των 90s, όταν δούλεψα για λίγο καιρό στη Minos-ΕΜΙ. Λίγες και σύντομες ήταν οι συναντήσεις μας, όμως η ζεστασιά ενός ανθρώπου -όταν υπάρχει– δεν χρειάζεται άπειρες ώρες για να ξεδιπλωθεί. Αγάπη για τη μουσική, αγάπη για το ραδιόφωνο και μια σπάνια σεμνότητα. Ανάμεσα στα πολλά, ήταν ο άνθρωπος που έφερε στη δισκογραφία τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Από μόνο του, δεν είναι καθόλου λίγο. Αντίο, Θοδωρή…
22°
