Ντέιβιντ Γκίλμορ: Έκανε τους Pink Floyd τη μεγαλύτερη prog μπάντα

Ο David Gilmour ανήκει σε μια μικρή σχετικά ομάδα μουσικών που κατάφεραν να ξεχωρίσουν ως μέλη ενός κορυφαίου συγκροτήματος και να γνωρίσουν παράλληλα πετυχημένη προσωπική καριέρα.

Ανατρέχοντας στην ιστορία του ροκ διαπιστώνει κανείς ότι το να πετύχει ένας μουσικός να γίνει αποδεκτός από το κοινό σε κορυφαίο επίπεδο, είναι κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο και η επιτυχία ενός συγκροτήματος δεν δίνει απαραίτητα το διαβατήριο για την κορυφή σε προσωπικό επίπεδο και όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως καλύπτει μόνο τον ηγέτη του κάθε συγκροτήματος, που στην προκειμένη περίπτωση των Pink Floyd για πολλούς είναι ο Roger Waters, του οποίου η αποχώρηση αποδείχτηκε καθοριστική για την πορεία τους μετά από αυτόν. Ακόμα πιο δύσκολο είναι το να ξεχωρίσουν δύο άτομα σε προσωπικό επίπεδο από κάποιο συγκρότημα. Οποτε αυτό έχει συμβεί, αφορά ονόματα επιπέδου των Beatles, Eagles, Crosby, Stills, Nash and Young, Genesis και ελάχιστων ακόμα.

Ο Gilmour, εκτός από κιθαρίστας, τραγουδιστής και ένας από τους βασικούς συνθέτες των τραγουδιών των Pink Floyd, έχει σημαντική προσφορά και ως παραγωγός σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, όπως η Kate Bush, η οποία ήταν προσωπική του ανακάλυψη. Ο Gilmour είχε γνωρισθεί με τους Syd Barrett και Roger Waters το 1962, όταν σπούδαζαν σε διαφορετικές σχολές στην περιοχή του Κέμπριτζ. Την ίδια χρονιά, ο Gilmour ήταν μέλος των Joker's Wild, με τους οποίους έπαιζε μέχρι το 1966.

Ο Nick Mason, ντράμερ των Pink Floyd, ήταν αυτός που του πρότεινε το 1967 να γίνει μέλος του συγκροτήματός τους και να παίζει μαζί τους, όταν ο Syd Barrett δεν ήταν σε θέση να παίξει στις συναυλίες τους.

Εκείνη την περίοδο και για μερικούς μήνες οι Pink Floyd αποτελούνταν από πέντε μέλη, μέχρι κάποιο βράδυ του 1968 ο Syd Barrett να τεθεί οριστικά εκτός συγκροτήματος, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε.

Η κυριαρχία για πολλά χρόνια του Roger Waters στο συγκρότημα των Pink Floyd οδήγησε τον Gilmour στο να ηχογραφήσει το 1978 το πρώτο του άλμπουμ, για να μπορέσει να εκφράσει τα προσωπικά του συναισθήματα, κάτι που έκανε και με τον επόμενο δίσκο του, «About Face», που κυκλοφόρησε το 1984, άλμπουμ με το οποίο προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από το συγκρότημα και να δείξει την αντίδρασή του για πολλές από τις ενέργειες του Roger Waters στο συγκρότημα. Ο Waters είχε γράψει όλα τα τραγούδια στο άλμπουμ τους «Final Cut», τραγουδούσε σε όλα εκτός από ένα, αφήνοντας στον Gilmour μόνο το κιθαριστικό μέρος.

Την ίδια περίοδο, κάνει παραγωγή στους Dream Academy, που γνώρισαν επιτυχία με το τραγούδι «Life In Α Northern Town», το 1986, με την αποχώρηση του Waters, παίρνει τον έλεγχο του συγκροτήματος και το 1987 κυκλοφορούν το άλμπουμ «Α Momentary Lapse Of Reason», στο οποίο η μουσική παίζει πιο σημαντικό ρόλο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, όπου οι στίχοι του Waters ήταν οδηγός για τη διαμόρφωση του ήχου τους.

Στις κατά καιρούς συμμετοχές του ως παραγωγού, κιθαρίστα ή στις συναυλίες άλλων καλλιτεχνών περιλαμβάνονται οι συνεργασίες του με ονόματα όπως οι Paul McCartney, Alan Parsons, Grace Jones, Elton John, Tom Jones, Bob Dylan, Pete Townshend και Who, Robbie Robertson, Supertramp, Bryan Ferry κ.ά.

Με τους Pink Floyd θα κυκλοφορήσει ένα ακόμα στούντιο άλμπουμ, το «Division Bell», το 1994. Από τότε ο Gilmour αφοσιώθηκε στην προσωπική του πορεία, με τους Pink Floyd εμφανίστηκε στο «Live 8» στις 2 Ιουλίου του 2005, μαζί με τον Roger Waters, κάτι που άφησε κάποιες υποσχέσεις για μελλοντική συνεργασία τους.

Τον Δεκέμβριο του 2006, ο Gilmour ηχογράφησε μαζί με τον Richard Wright τη δικιά του νεότερη ερμηνεία στο «Arnold Layne», που ήταν το πρώτο μικρό δισκάκι που κυκλοφόρησε το συγκρότημα. Μαζί τους στην ηχογράφηση που έγινε στη μνήμη του Syd Barrett, που είχε πεθάνει στις 7 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς, συμμετείχε ο David Bowie.

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2006, είχε κυκλοφορήσει το πιο πετυχημένο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «On An Island», το οποίο προφανώς είχε ετοιμάσει στο Καστελόριζο και στη Ρόδο, όπου περνάει συνήθως αρκετά από τα καλοκαίρια του. Για το Καστελόριζο μάλιστα έχει γράψει και το ομώνυμο ορχηστρικό κομμάτι που υπάρχει σ' αυτό το άλμπουμ.

Στο «On An Island» συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί, όπως οι David Crosby, Graham Nash, Jools Holland, Robert Wyatt, Phil Manzanera, Richard Wright και ο Zbigniew Preisner.

Τον  Ιούλιο του 2010, ο Gilmour έπαιξε μαζί τον Roger Waters σε ένα κονσέρτο για φιλανθρωπικούς σκοπούς, με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για τα παιδιά που ζουν στην Παλαιστίνη, και όλα δείχνουν ότι έλαβε τέλος η πολύχρονη αποστασιοποίηση που υπήρχε στις σχέσεις τους, χωρίς ποτέ να έχει αναφερθεί κάτι συγκεκριμένο για τους λόγους που είχε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο.

Στην εκδήλωση, οι δυο παλιοί φίλοι έπαιξαν τέσσερα τραγούδια, το «Το Know Him Is Το Love Him» του Phil Spector, που ήταν επιτυχία του συγκροτήματος Teddy Bears στη δεκαετία του 1950 και οι Pink Floyd το έπαιζαν συχνά όταν έκαναν έλεγχο στον ήχο πριν από κάθε συναυλία, το «Wish You Were Here», το «Comfortably Numb» και το «Another Brick In The Wall (Part 2)».

Η τελευταία συμμετοχή του Gilmour σε κάποιο άλμπουμ είναι αυτή στον δίσκο «Metallic Spheres» που κυκλοφόρησαν οι Orb το 2010.

Ο Gilmour παίζει κιθάρα και τραγουδά όπου υπάρχουν φωνητικά, γιατί ουσιαστικά ο δίσκος είναι οργανικός, συμμετέχει παράλληλα και στη σύνθεση όλων των τραγουδιών.

Το «Metallic Spheres» χωρίζεται σε δύο μέρη, στο «Metallic Sides» και στο «Spheres Side». Κάθε μέρος περιλαμβάνει πέντε συνθέσεις, με μία από αυτές με τίτλο «Chicago» να έχει σαν σάμπλινγκ το ομώνυμο τραγούδι του Graham Nash.

Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των Pink Floyd ήταν η άποψη που εκφράζουν μέσα από τους στίχους του «Another Brick In The Wall», ότι είναι εναντίον στη σχολική εκπαίδευση. Ο στίχος «We Don't Need Νο Education» επηρέασε εκατομμύρια νέους και οδήγησε συχνά σε επαναστατικές θέσεις απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ίδιος ο Gilmour είναι γιος λέκτορα πανεπιστημίου και η πειθαρχία που υπήρχε στις σχολές όπου φοίτησε δεν του άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις.

Όταν ερχόμαστε όμως αντιμέτωποι με προβλήματα στην εκπαίδευση που αφορούν τα παιδιά μας και όχι εμάς τους ίδιους, βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά.

Αυτό συνέβη και με τον Gilmour, που είναι πατέρας 4 παιδιών από τον πρώτο του γάμο και τριών από τον δεύτερο, συν ένα παιδί της δεύτερης γυναίκας του που το έχει υιοθετήσει και περνάει τον περισσότερο χρόνο του φροντίζοντας να πάρουν τα παιδιά του τη σωστή εκπαίδευση και να ξεπεράσουν τα διάφορα προβλήματα που είχαν μερικά από αυτά.

Ο Gilmour μάς έχει χαρίσει εντυπωσιακά σόλο με την κιθάρα του σε τραγούδια, όπως τα «Time», «Comfortably Numb» και «Money», που παρουσίασε μαζί με τους Pink Floyd, έγινε αυτόν τον μήνα 76 ετών (γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1946) και συνεχίζει έπειτα από σχεδόν 55 χρόνια μουσικής παρουσίας να ασχολείται με προοδευτική μουσική, όπως είναι αυτή που έπαιξε με τους Orb, μουσική που εντάσσεται στον χώρο της ambient και έχει αρκετές συγγένειες με τη σύγχρονη κλασική.

Διαβάστε περισσότερα θέματα του Γιάννη Πετρίδη στο apotis4stis5.com