Ο Μάκης Μηλάτος γράφει για νέα συγκροτήματα που έρχονται.
Τόσο πολύ προεκλογικό μπλα-μπλα, τόσες κραυγές και κορόνες, τόσες ατάκες και εξυπνάδες, τόσα twit και selfie, τόσες υποσχέσεις και λύσεις, τόση βεβαιότητα και αποφασιστικότητα από πολιτικούς άνδρες (και γυναίκες βεβαίως) ογκόλιθους, που είμαι διαρκώς αποσβολωμένος. Όλο αυτό το κακάσχημο, αντιαισθητικό, λούμπεν, αγοραίο και χωρίς ίχνος χιούμορ, πολιτικό(;) σκηνικό είναι σαφές πως δεν έχει να κάνει ούτε κατά διάνοια με τον πολιτισμό. Τόσες πολλές (και γι’ αυτό άσκοπες) κουβέντες, τόσες αντιπαραθέσεις κουφών και διαμάχες ασεβών προς κάθε έννοια διαλόγου, τόσο πολύ κακό γούστο και έλλειψη στιλ που λέω: δεν μπορεί, εφιάλτης είναι…
Έλα όμως που είναι η «κανονικότητα» κι εγώ είμαι ο εξωγήινος. Μια τόση δα μικρή κουβεντούλα για τον πολιτισμό ούτε που ακούστηκε. Κι όταν σε ένα τόσο εκτεταμένο «πολιτικό διάλογο» ο πολιτισμός απουσιάζει, είναι γιατί κι αυτοί που μιλάνε δεν τον έχουν μέσα τους. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να μιλήσουν για την έλλειψή του, είναι άνετα μέσα σε αυτό το λούμπεν αισθητικό πλαίσιο καφενείου και δεν επιθυμούν να αλλάξει. Τι κι αν ο πολιτισμός (η έλλειψη του δηλαδή) έπαιξε βασικό ρόλο να φτάσουμε ως εδώ; Στον (υποτιθέμενο) «πολιτικό διάλογο» των ημερών ο πολιτισμός απουσιάζει. Εκκωφαντική σιωπή…
Κι όμως εκεί, στο χώρο του αοράτου, το μικρό θαύμα συνεχίζει να συντελείται. Κανονικοί νέοι άνθρωποι κάνουν καλά τη δουλειά τους, σηκώνουν το κεφάλι ψηλά και κοιτάζουν το διεθνή ορίζοντα, παράγοντας πολιτισμό. Σε αυτόν το στείρο και «απολίτιστο» πολιτικό διάλογο(;) δεκάδες νέα ελληνικά συγκροτήματα και μουσικοί δείχνουν το δρόμο. Τρία απ’ αυτά μας συστήνονται με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, δίνοντας υποσχέσεις για το μέλλον.
M.a.t.e - Meetings Along The Edge
Η παρέα από τη Θεσσαλονίκη βάζει στο μπλέντερ ψηφιακά και αναλογικά, ακουστικά και ηλεκτρονικά, ήχους από dubstep, hip-hop και trip-hop και συνδυάζει ρυθμούς του δρόμου με έγχορδα και πνευστά, δημιουργώντας ένα σύγχρονο και πολύ ενδιαφέρον ηχητικό περιβάλλον. Αν το άφηναν και λίγο πιο ελεύθερο να ανασάνει, αν ο αυθορμητισμός είχε περισσότερο χώρο και η αφαίρεση δεν έχανε τόσο από την πρόσθεση… αλλά αυτό μάλλον θα συμβεί στο δεύτερο δίσκο.
Ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει μια δροσερή αύρα από τον Θερμαϊκό, που έφτασε όχι μόνο ως την Αθήνα αλλά και στην Ευρώπη και πέρασε ήδη τον Ατλαντικό. Ευχάριστη, ατμοσφαιρική, ελαφρώς νοσταλγική, αισθητικά αξιοπρεπής ποπ, δουλεμένη στις λεπτομέρειες με διαχρονικά υλικά και σύγχρονη αντίληψη. Νεανική και γι’ αυτό λίγο άγουρη, αλλά όλα δείχνουν ότι μπορεί να ωριμάσει όπως πρέπει.
Κάτω από το κιθαριστικό νέφος της rock’n’roll ιστορίας, που δείχνει να γνωρίζει καλά, και με τον ενθουσιασμό νεοφώτιστου το ντουέτο αυτό –«θύμα της κοινωνίας» όπως αναφέρεται παραπάνω– κρύβεται ένας πλούσιος συναισθηματικός κόσμος. Τι κι αν ο θόρυβος από τις κιθάρες σού ξύνει την ψυχή; Αισθηματίες, κατά βάθος, έχουν κρυμμένες μελωδίες να αντιπαραθέσουν και οξυδερκείς παρατηρήσεις για τη ζωή, ικανές να αποτελέσουν αντιπερισπασμούς για να τη βγάλουμε καθαρή.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
