Ο Γιάννης Χαρούλης ζωντανά στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων: Η ATHENS VOICE έζησε από κοντά την αξέχαστη συναυλία.
Ιούλιος, 2002: Η πρώτη εμφάνιση του Γιάννη Χαρούλη στον Λυκαβηττό, σε ένα αφιέρωμα για τον Κρητικό αρχάγγελο Ξυλούρη. Καλεσμένος του Χρήστου Θηβαίου, ο νεαρός, τότε, τραγουδιστής από τον Άγιο Νικόλαο, κατάφερε να γίνει η «έκπληξη-αποκάλυψη της βραδιάς. Ώριμη φωνή, στεντόρεια, καλός λαουτιέρης, σεμνός άνθρωπος». Αυτά έχουν να θυμούνται, εκ των διοργανωτών της συναυλίας.
17 χρόνια αργότερα, Σεπτέμβριος 2019: «Δεν βγαίνει χειμώνας, αν δεν ακούσουμε Χαρούλη», μου είπαν κι οι δύο γελώντας. Με ένα χαμόγελο βαθύ, ειλικρινές, της ευχαρίστησης μετά από έντονη σωματική δραστηριότητα - τότε που οι ενδορφίνες κάνουν πάρτι. Η δεύτερη στη σειρά συναυλία του Γιάννη Χαρούλη, στην Τεχνόπολη, είχε μόλις τελειώσει. Όσες παρέες δεν βιάζονταν να φύγουν, έψαχναν ένα μέρος να κάτσουν, να ανακουφίσουν τα πόδια τους.
Παρατηρούσα, χαρούμενα πρόσωπα, ασταμάτητα στόματα και λυμένα σώματα. Μου φανέρωναν (επαρκώς, μάλλον) συναισθήματα και σκέψεις τους, μα θέλησα να τους ρωτήσω κιόλας: «Αυτό που αισθάνεστε μετά τη συναυλία, με μια λέξη»; Πληρότητα. Μέθεξη. Πήρα φόρα. Σα να πετάω. Την ευχαριστήθηκε η ψυχή μου.
Κάπως έτσι, μας ευχήθηκε «καλό, καλό φθινόπωρο» -δις για να πιάσει- ο πολυαγαπημένος, δημοφιλής τραγουδιστής. Μικροί μεγάλοι, έφηβοι, φοιτητές, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, πενηντάρηδες, αγόρια κορίτσια, γονείς, ζευγάρια, αθρόα η προσέλευση για τον Γιάννη, ύψωσαν ποτήρια φωνάζοντας «εβίβες, Γιαννάκη», άλλοι τον είπαν Γιάνναρο, άλλες τον είπαν Γιάννο.
«Μες στον χειμώνα έρχεται γλυκό το καλοκαίρι» λέει κάπου το «Μέσα στον πόνο», απ’ τα πρώτα που ακούσαμε χθες βράδυ. Τραγουδήσαμε, δυνατά, όσα υπέροχα έχει χαρίσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Μαγγανείες», «Τότε κι εγώ», «Η ουρά του αλόγου», «Μιλώ για σένα», «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι». Γνώριμες σίγουρα αυτές οι επιλογές - χρόνια τώρα, ξέρουμε τι θα ακούσουμε στη συναυλία του Χαρούλη. Κάποτε σα να αλλάζουν λίγο οι ενορχηστρώσεις των κομματιών, πάντοτε δυναμική η ερμηνεία τους από τον ίδιο. Με αυτό του το μοναδικό σκύψιμο πάνω στο λαούτο, αφοπλιστικά εκφραστικός.
Είναι το «Σκουλαρίκι» που πυροδότησε τα καπνογόνα, στηλιτεύοντας εύστοχα τον τρόπο άσκησης εξουσίας στον αδύναμο ή τον διαφορετικό. Είναι μέσα από τα «Μαλαματένια λόγια» του Μάνου Ελευθερίου που μας τσίγκλησε πάλι η Ιστορία. Είναι οι αγαπημένοι χωρισμένοι φοβισμένοι που καρτερούσαν να συναντηθούν στον «Χειμωνανθό» της Ελένης Φωτάκη, αφιέρωσαν το «Τριανταφυλλάκι» του Απόστολου Βαλαρούτσου και το «Έλα πάρε με» του Μιχάλη Κουμπιού. Είναι κι ο χορός ο επιτόπιος (αυτοσχεδιαστικός, μάλλον) που ρίξαμε στο «Αργυρό σκαμνί» και στο «Βοσκαρουδάκι αμούστακο». Είναι κι οι γονείς που κράτησαν στους ώμους τα πιτσιρίκια τους για τη «Βασιλική» του Ζιώγαλα. Ο «Τρελός» αφιερώθηκε δια στόματος Χαρούλη στους ιδιαίτερους, στους παλαβούς, στους μοναχικούς, σε «εμάς με τα κουσούρια». Από το πρόγραμμα δεν έλειψε το καινούριο του τραγούδι «Βάστα», ένα τραγούδι για την καρδιά.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με το «Ξενύχτησα στην πόρτα σου» ερμηνευμένο ακαπέλα, μετά το επιτακτικό αίτημα της πλειοψηφίας των παρευρισκόμενων. Σύσσωμη η μπάντα καταχειροκροτήθηκε τόσο στη βαθιά υπόκλιση, όσο και πολλάκις νωρίτερα: τα πνευστά του Κωνσταντή, η λύρα του Ανδριώτη, το κοντραμπάσο του Καλκάνη, η κιθάρα του Τζίνγκοβιτς, τα κρουστά του Μπαχαρίδη, η τρομπέτα του Nieuwenhuis, τα τύμπανα του Τόλιου.
Αφού χορέψαμε και γιορτάσαμε σε νησιά, σε θέατρα, σε βουνά και λαγκάδια, κάτω από δέντρα, δίπλα σε ποτάμια, πήγαμε στο καθιερωμένο φθινοπωρινό ραντεβού μας, στο κέντρο της Αθήνας. Όλοι εμείς οι απροσάρμοστοι, που πάσχουμε από την επιστροφή στην πόλη. Που κουβαλάμε το θέρος μέσα μας. Για όλους εμάς, έπαιξαν χθες ο Χαρούλης και οι δεξιοτέχνες μουσικοί του. Για όλους εμάς που δεν χορτάσαμε τα μέχρι πρωίας πανηγύρια, την άμμο, το αλάτι. Με την ορμή των κυμάτων που αφήσαμε στο Αιγαίο έπαιξαν. Με την ορμή ενός ακόμη Αυγούστου που έφερε ανεξάντλητες δυνατότητες για έρωτα και δημιουργία, μα πέρασε κιόλας. Για να μη νιώσουμε πως ό,τι απέμεινε από το καλοκαίρι, είναι μονάχα το σημάδι απ’ το μαγιό. Και για κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες ήμασταν και πάλι ανέμελοι. Σε μια ηλεκτρική ένταση ήχων και φωτισμών.
25°
