Ο Μάκης Μηλάτος γράφει για τα νέα μουσικά άλμπουμ που κυκλοφορούν
The National – I Am Easy to Find
Γίνεται όλο και πιο φανερό πως οι National προχωρούν σταθερά προς την κατεύθυνση της ωριμότητας και της αισθητικής αξιοπρέπειας στην οποία μπορεί να σε οδηγήσει η καλλιτεχνική αναζήτηση αν είναι ουσιώδης. Με το καινούργιο τους άλμπουμ θέλουν να δηλώσουν πως η νέα τους μουσική άποψη απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη νεανική ένταση και τα μεγάλα στάδια και οδεύει προς την εκφραστική, χαμηλών τόνων, απλή τραγουδοποιία. Οι μουσικοί της παρέας που κεντάνε, οι γυναικείες φωνές που δίνουν ένα άλλο χρώμα (Gail Ann Dorsey, Lisa Hannigan, Kate Stables, Mina Tindle και Sharon Van Etten), οι δεκάδες μουσικοί που συνεργάζονται μαζί τους, η ώριμη φωνή του Berninger και η γλυκόπικρη στιχουργία του, δημιουργούν ένα σύνολο που χρειάζεται πολλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις για να βρεις το σημείο επαφής και να απολαύσεις ένα καλό άλμπουμ, με αισθητική, με προσωπικό στίγμα, με στιλ και χωρίς διάθεση για εντυπώσεις.
Δεν ξέρω πόσοι ακροατές τέτοιων δίσκων έχουν απομείνει πια αλλά οι National αυτό ήθελαν να κάνουν κι αυτό έκαναν.
Dury Dava – Dury Dava
Ο πρώτος (διπλός μάλιστα) δίσκος ενός νέου ελληνικού συγκροτήματος που δηλώνει ξεκάθαρα μια ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική άποψη. Αυτό από μόνο του είναι μια νίκη…
Αναγραμματίζουν τη λέξη νταβαντούρι για το όνομά τους και δημιουργούν ένα δικό τους κοκτέιλ που περιέχει –σε σωστές αναλογίες– ψυχεδέλεια, πανκ, ανατολή, krautrock, progressive και μια στιχουργία που δεν έχει εύκολα σημεία αναφοράς.
Το όνομά τους αλλά και ο τρόπος που αναπτύσσεται ο δίσκος κάνουν φανερό πως η διάθεσή τους είναι περισσότερο να σε πιάσουν από το λαιμό σε μία συναυλία παρά να κλειστούν με τις ώρες στο στούντιο και να ψάχνουν. Άμεσοι, καταιγιστικοί, ουσιώδεις, με άποψη και ιδέες, μας υποχρεώνουν να στρέψουμε το κεφάλι προς την κατεύθυνσή τους, άμα τη εμφανίσει, και να περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια που φαντάζομαι πως με άνεση θα εξαλείψει τις όποιες «παιδικές ασθένειες» της πρώτης απόπειρας. Άλλωστε τα καλά κοκτέιλ τελειοποιούνται με τις διαρκείς δοκιμές…
Jamila Woods – LEGACY! LEGACY!
Ποιήτρια και ακτιβίστρια, βαθύτατα επηρεασμένη από τα κινήματα και την αισθητική της «μαύρης υπερηφάνειας» και του blaxploitation, με σπουδές που αφορούν στην Αφρική, βρήκε στη μουσική ένα όχημα για να κοινοποιήσει τις απόψεις της με έναν τρόπο πιο άμεσο από μία ποιητική συλλογή ή τη δράση της στις κοινότητες των αφροαμερικάνων του Σικάγο. Ο δίσκος της που βροντοφωνάζει «κληρονομιά» είναι η δική της ματιά στη μεγάλη πολιτιστική, αισθητική, αγωνιστική και ηθική ιστορία της φυλής της. Οι τίτλοι των τραγουδιών είναι τα ονόματα των ηρώων της που έδωσαν υπερηφάνεια στην ίδια και στους υπόλοιπους αφροαμερικάνους: Η Betty Davis, η Frida Kahlo, η Eartha Kitt, o Miles Davis, o SunRa, o Muddy Waters, o Basquiat, αλλά και ποιητές και συγγραφείς όπως οι James Baldwin, Octavia Butler, Sonia Sanchez, Nikki Giovanni. Ένα άλμπουμ που είναι το πολιτιστικό της σύμπαν και ίσως, αν το δει κανείς έτσι, έχει τη σημασία του. Ένα πολιτιστικό/πολιτικό/αισθητικό μανιφέστο της Jamila Woods που ρίχνει το βάρος του στους στίχους αλλά –όπως συμβαίνει συχνά σε παρόμοιες περιπτώσεις– παραμελώντας τη μουσική λειτουργία που περνάει σε δεύτερο πλάνο. Αν υπήρχε μια ικανοποιητική ισορροπία λόγου και μουσικής το άλμπουμ θα είχε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
11°
