Ιδέα τολμηρή, παρακινδυνευμένη, ίσως και παράλογη. Συναυλία του Κώστα Μπίγαλη στο «8ball», γνωστό μεταλάδικο της πόλης. Στο πρώτο άκουσμα της είδησης, οι αντιδράσεις ήταν επιφυλακτικές. Αλήθεια, πότε ακούγαμε εμείς Μπίγαλη;
Καλοκαίρι, αρχές δεκαετίας 1990. Οικογενειακές διακοπές στον Όρμο Παναγιάς στη Χαλκιδική. Υποχρεωτικός ύπνος το μεσημέρι, κι ενώ διαβάζω Αστερίξ, ο μοναδικός τοπικός σταθμός που πιάνει το Sony Walkman μου παίζει ασταμάτητα την καινούρια επιτυχία του Κώστα Μπίγαλη, «Μικρή μου Μέλισσα».
Εγώ προσωπικά, ελληνικά δεν ακούω. Ούτε έντεχνα, ούτε λαϊκά... Είμαι punk, indie, hipster, alternative, όπως θες πες το. Γιατί όμως προ μηνών, κατά τη διάρκεια πάρτι στο «Rover», έπαιξε τη «Μέλισσα» και ήξερα όλο το τραγούδι απέξω; Γιατί βυθίστηκε σε έκσταση όλο το μαγαζί και χορεύαμε σαν δαιμονισμένοι; Ποιο σημείο του εγκεφάλου μας λοιπόν είναι υπεύθυνο για την ανάκληση θαμμένων παιδικών κι εφηβικών μουσικών αναμνήσεων;
Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013. Κατεβαίνοντας προς κέντρο με το λεωφορείο για τη συναυλία, μας πιάνει μια περίεργη μελαγχολία: «Λες να είναι μάπα;». Φτάνοντας στο «8ball», ο κόσμος έχει αρχίσει ήδη να μαζεύεται. Παράξενος κόσμος για τα δεδομένα του μαγαζιού, άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, διστακτικοί... Σιγά σιγά όμως, υπό τις μουσικές επιλογές του Μπάμπη Μπατμανίδη, χαλαρώνουμε. Ο χρόνος αρχίζει να γυρίζει πίσω...
Αθάνατα ελληνικά 90s! Παντελόνι τζιν, φυσικά ανεβασμένο μέχρι τις μασχάλες, ζώνη Levi’s 501, μαύρο κορμάκι και παπούτσια Stan Smith δεμένα σφιχτά. Θυμάμαι ότι μου αρέσαν τα αγόρια που είχαν μαλλί «καπελάκι». Τα πρώτα μας εφηβικά πάρτι, δειλές αγκαλιές, το πρώτο μας φιλί στα σκοτεινά. Τα γλυκά χρόνια μιας εφηβείας χωρίς κινητό, χωρίς τον Μεγάλο Αδερφό των social media να παρακολουθεί την κάθε μας κίνηση. Στον πρώτο μου, παιδικό, έρωτα έστειλα χαρτάκι την ώρα του μαθήματος και του αφιέρωσα ένα τραγούδι της Γαρμπή. Μου απάντησε με ένα του Καλλίρη. Στο «8ball» παίζει το «Σε Θέλω», Aris Thomas and Modern Fears. Κάποιος δίπλα μου φωνάζει στους φίλους του: «Ρε, αυτό το είχα σε κασέτα!!»
Και τότε, στη σκηνή ανεβαίνει ο Κώστας Μπίγαλης. Ένας γλυκός, χαμογελαστός άνθρωπος, σεμνός και ευγνώμων για την ανταπόκριση του κόσμου. Στην αρχή, δεν θα σας το κρύψω, η ατμόσφαιρα θύμιζε λίγο μπουζούκια. Αρχίσαμε σταδιακά να πλησιάζουμε περισσότερο τη σκηνή, δεν χωρούσαμε πια κάτω, και τα πράγματα αγρίεψαν. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου πλημμύρισε τη σκηνή και χόρευε μανιασμένο, ο καθένας με τον τρόπο του. Μουσάτοι τύποι με τατουάζ και σκουλαρίκια κάνανε crowd surfing στο «Η Κόρη του Περιπτερά». Καλοντυμένες νεαρές κυρίες, με το ποτό στο χέρι, λικνίζονταν όλο χάρη στη «Ρίνα- Κατερίνα», βγαλμένες από το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ δελτίου ειδήσεων. Ξεχυθήκαμε πάνω στον Μπίγαλη, τον αγκαλιάσαμε, τον σηκώσαμε στα χέρια. Κάποιος ωραίος τύπος του φόρεσε ένα κόκκινο καπέλο, κι αυτός απτόητος, γελώντας μας τραγούδησε «Το καπελάκι μου στραβά / Χώρισα κι άντε γεια χαρά!».
Στη «Μελισσούλα» δεν άντεξα. Αφού χόρεψα ένα δαιμονισμένο pogo επί σκηνής (αυτό ξέρω, τι να κάνω), θυμήθηκα το καλοκαίρι στην Χαλκιδική, την εφηβεία μου, τη χαμένη μου παιδική αθωότητα, και βλέποντας τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου, ξαφνικά κατάλαβα. Γι’ αυτό ήμασταν όλοι εκεί. Δεν έχει σημασία πού έφτασε ο καθένας μας, τι δουλειά κάνουμε, πού βγαίνουμε, αν την επόμενη ημέρα θα μιλάμε μεταξύ μας. Αυτή η μαγεία που βιώσαμε εκείνο το βράδυ ήταν οι συλλογικές αναμνήσεις μιας ολόκληρης γενιάς που χάθηκε, αποξενώθηκε, μεγάλωσε. Για ένα βράδυ, για λίγες ώρες, ήμασταν όλοι μια παρέα, ένας οργανισμός, μια καρδιά που χτυπούσε στους ρυθμούς της Ελλάδας των 90s. Γι’ αυτό σε φίλησα, κύριε Μπίγαλη. Κι ας μην ήσουν ποτέ ο Jim Morrison.
11°
