Ο Στέλιος Σαλβαδόρ και τα Μωρά στη Φωτιά έχουν το Χρυσό Κλειδί

Πώς θα ήταν το ελληνόφωνο ροκ χωρίς τα Μωρά στη Φωτιά; 31 χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ, ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου και το συγκρότημά του επέστρεψαν με «Το Χρυσό Κλειδί» και το γιορτάζουν συναυλιακά την Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου στο Piraeus 117 Academy. «Κάτω στην Πόλη», «Αδρεναλίνη», «Ο Χαμαιλέων», «Βαβυλωνία», «Το παυσίπονο», «Μανιφέστο», είναι οι «κλασικές» στιγμές που όλοι περιμένουν να ακούσουν άλλη μια φορά. Η επιδραστική μπάντα όμως ετοιμάζει εκπλήξεις και δείχνει με τα νέα της τραγούδια πόσο αγαπά αυτό που κάνει. Λίγο πριν τη συναυλία τους στην Αθήνα, ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου μιλάει στην ATHENS VOICE, θυμάται στιγμές και ανανεώνει το ραντεβού με τους ακροατές στη σκηνή.

Χρονοταξιδεύοντας, τα «Μωρά στη Φωτιά» σμίγουν το 1984 και το 1987 κυκλοφορούν το ομώνυμο άλμπουμ-ορόσημο στο ελληνόφωνο ροκ. Πώς θα περιέγραφες την εποχή σε όσους δεν την έζησαν;
Ήταν μια εποχή γεμάτη ελπίδα, σε έναν κόσμο που όντως πίστευε πως θα μπορούσε να καλυτερεύσει πρώτα τη ζωή του κι έπειτα ίσως και τον κοινωνικό του περίγυρο, μια εποχή πίστης και φιλίας, φυσικά διακρινόμασταν απο το πολύ νεαρό της ηλικίας μας… 20 χρονών εγώ, 16 ο αδερφός μου στα ντράμς Γιώργος Παπαϊωάννου και 19 ο κιθαρίστας μας Δημήτρης Βασιλειάδης. Σε μια υπέροχη πανεπιστημιούπολη όπως η Θεσσαλονίκη παρέες, μουσικές και συγκροτήματα, αντάλλασαν ιδέες και μέλη μουσικών και «έστηναν» συναυλίες και φεστιβαλάκια με την πρώτη ευκαιρία. Όλο το μουσικό δυναμικό της πόλης έκανε τις πρόβες του συγκεντρωμένο σε δυο ολες κι όλες πολυκατοικίες στην περιοχή των λαδάδικων, κι ολα τα μετέπειτα γνωστά συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης συνδέονταν με κάποιο τρόπο μεταγύ τους.

Τρεις δεκαετίες μετά, «Το χρυσό κλειδί» είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται δυνατά με μεγάλους ρυθμούς. Τι χρειάστηκε για να γίνει πραγματικότητα;
Είμαι πολύ περήφανος για αυτή μου τη δουλειά. «Το Χρυσό Κλειδί» χρειάστηκε τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί... πολλά από τα τραγούδια είχαν δημιουργηθεί ήδη απο 2015, αρκετά άλλαξαν αρκετές φορές στίχους πριν φτάσουν στην τελική τους μορφή, αλλά είναι απόλυτα πλέον ολοκληρωμένα και ακριβώς όπως θα ήθελα να είναι. Η ηχογράφηση έγινε κι αυτή με μεγάλη προσοχή… Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου ήταν ήδη ηχογραφημένο από το καλοκαίρι του 2016, έλειπαν τα πνευστά οι φωνές και φυσικά η μίξη του δίσκου. Σημαντικό στοιχείο για αυτό το δίσκο είναι η μελοποίηση των δύο ποιημάτων του Οδυσσέα Ελύτη ένα εκ των οποίων είναι και ο τίτλος του δίσκου. Ο Οδυσσέας Ελύτης είναι ένας ποιητής που αγαπώ ιδιαίτερα, πιστεύω πως εκτός από όλα τα άλλα απευθύνεται σε νέους ανθρώπους και επίσης μου ταιριάζει πολύ στον τρόπο που γράφω τραγούδια. Να σημειώσω και το υπέροχο εξώφυλλο του Βασίλη Γκογκτζιλά. Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια στον Παπαγάλο, που οι στίχοι του στην αρχή με δυσκόλεψαν, και ήταν αρκετά χρόνια χωρίς στίχους το κομμάτι… αλλά όταν τους έγραψα μου άρεσαν πάρα πολύ και τους τραγούδησα με πολύ κέφι!

Οι ζωντανές σας εμφανίσεις είναι κάτι που συνοδεύει την πορεία του σχήματος, συγκεντρώνοντας με το χρόνο νέες γενιές μουσικόφιλων. Ποια από τις συναυλίες σας δεν θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί;
Μια συναυλία που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η συναυλία στο ανοιχτό θέατρο Συκεών το καλοκαίρι του 1995 είχε πολύ μεγάλη προσέλευση κόσμου πάνω από τρεις χιλιάδες και φοβερό παλμό και συμμετοχή από τον κόσμο κατά τη διάρκεια του live. Επίσης πολύ σημαντική ήταν και η εμφάνισή μας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με τους Gang of Four το 2013 και τα πολύ ωραία λόγια που είπε για τα Μωρά στη Φωτιά κι εμένα ο Andy Gill.

Ποια είναι η αγαπημένη σου αθηναϊκή γειτονιά και γιατί;
Καλά εδώ δεν χρειάζεται πολλή σκέψη... Φυσικά τα Εξάρχεια… για περισσότερο από 20 χρόνια που κατεβαίνουμε στην Αθήνα, μένουμε πάντα στα Εξάρχεια... είναι για μας που ερχόμαστε απο Θεσσαλονίκη το κέντρο της πόλης και έχω πολλούς φίλους εκεί.

Μελοποιούσατε ποιήματα την εποχή που το φόρτε ήταν τα ελαφρολαϊκά, τα σκυλάδικα και η χώρα γνώριζε τα πακέτα Ντελόρ ακούγοντας σουξέ. Τι σημαίνει να βλέπεις πώς τα τραγούδια σου αντέχουν στο χρόνο;
Είναι ό,τι πιο ευχάριστο, να βλέπεις τραγούδια που έγραψες σε ηλικία 20 χρόνων να μπορείς κατ’ αρχάς να τα τραγουδάς εσύ μετά απο τριάντα χρόνια και όχι μόνο να μη τα βαριέσαι, αλλά να βλέπεις και νεότερους πολύ νεότερους ανθρώπους να τα τραγουδάνε μαζί σου στις συναυλίες.

Ήταν «φούσκα» η έξαρση του ελληνόφωνου ροκ στα 90s ή όχι;
Ήταν «φούσκα» η στήριξη των δισκογραφικών εταιρειών όχι το ίδιο το ρεύμα. Οι εταιρείες έδειξαν ένα ξαφνικό ενδιαφέρον για 8 περίπου χρόνια... ακριβώς εξαιτίας αυτού του ρεύματος που προϋπήρχε «πήραν ό,τι περισσότερο ήταν να πάρουν» και άφησαν τα πράγματα και πάλι εκεί που ήταν πρίν τη δεκαετία του ’90 και χειρότερα... Ταυτόχρονα όμως υποχώρησαν και κάποια συγκροτήματα επειδή οι εταιρείες έπαψαν να ενδιαφέρονται και ο κόσμος εκτός του ότι κουράστηκε να  ακούει μη αυθεντικές μουσικές, έχασε και την εμπιστοσύνη του στο είδος μουσικής. Η ίδια η αγάπη του κόσμου φυσικά και δεν ήταν φούσκα... ο τρόπος όμως που έγινε αντικείμενο εκμετάλευσης αυτή η μουσική δημιούργησε μια δυσαρέσκεια... χάθηκε ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητα.

Ποιες στιγμές προτιμάς περισσότερο; Αυτές στο στούντιο ή εκείνες στη σκηνή;
Παρότι πιστεύω πως αυτό που έχεις αληθινά να δώσεις ως καλλιτέχνης φαίνεται επί σκηνής, και θεωρώ ότι είμαστε συναυλιακό συγκρότημα, μου αρέσει εξίσου η δημιουργική διαδικασία του στούντιο γιατι εκεί έχεις την ελευθερία και την πρόκληση να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να σου βγεί κάτι εντελώς διαφορετικό απ αυτό που περίμενες.

Κάποιοι λένε πως η σημερινή Θεσσαλονίκη αρχίζει να θυμίζει εκείνη των 80s. Συμφωνείς;
Νομίζω πως έχεις δίκιο, κάτι όμορφο έχει αρχίσει να συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, το βλέπουμε στους χώρους, στον κόσμο, στο κοινό που έρχεται στις συναυλίες ακόμη και στους διοργανωτές των φεστιβάλ και συναυλιών που σιγά-σιγά πληθαίνουν.

Για ποια εμπειρία που έζησες σαν δημιουργός αισθάνεσαι τυχερός;
Αισθάνομαι τυχερός που είχα την ευκαιρία να μελοποιήσω τρεις απο τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κώστα Καρυωτάκη και τον Οδυσσέα Ελύτη για τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη μάλιστα νιώθω μια μεγαλύτερη έλξη.

Ποιο άλμπουμ παίζει τελευταία πολύ στα ηχεία ή τα ακουστικά σου;
Το καταπληκτικό συγκρότημα των Letucce.

Ποιος είναι ο ορισμός που δίνεις εσύ στην επιτυχία;
Να μπορείς να συνυπάρχεις με τους μουσικούς σου, να μπορείς να δημιουργείς απερίσπαστος τη μουσική σου και φυσικά να καταφέρνεις με αγάπη να οδηγείς το κοινό σου σε κάθε νέα σου δημιουργία. Και φυσικά να είσαι συμβατός με τα δημιουργικά σου θέλω. Να μην κάνεις δεύτερες σκέψεις.

Θυμάσαι γιατί έπιασες μπάσο πρώτη φορά στα χέρια; Είχες κάποιο μουσικό «ψηλά» στη συνείδησή σου, όταν ξεκινούσες να γράφεις μουσική;
Μεγάλη μου επιρροή και φυσικά αγαπημένο συγκρότημα ήταν οι Stranglers και ο μπασίστας τους Jean Jacque Bournel, αλλά και οι Αμερικάνοι Violent Femmes… Φυσικά όλη η σκηνή του new wave και αργότερα jazz και blues.

Ποια ήταν η δυσκολότερη φάση σε αυτή τη διαδρομή;
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτήν την πιο δύσκολη φάση της διαδρομής μου... είναι περίοδος που όλα πάνε καλά και έχουμε την χαρά να παρουσιάζουμε τον καινούργιο μας δίσκο.

Τι κρατά ζωντανή τη φλόγα σήμερα;
Τα επόμενα τραγούδια που πάντα θα είναι ή τουλάχιστον θέλουμε να είναι  καλύτερα....

Στο Eightball μου είπαν πως έπεσαν κορμιά και στις 28 Δεκεμβρίου εμφανίζεστε στο Piraeus 117 Academy ως σεξτέτο. Τι σας έδωσε και τις σας πήρε αυτή η χρονιά που φεύγει;
Μας έδωσε τον καινούργιο μας δίσκο το «Χρυσό Κλειδί», επίσης μου έδωσε αυτή την ωραία συνεργασία με τους Fer De Lance και τον Tiny Jackal (Aθανάσιο Περάκη), μια συνεργασία που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Piraeus Academy στις 28 Δεκεμβρίου. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που το ελληνικό ροκ «ενώνεται» δημιουργικά με το ελληνικό hip hop, το μαχόμενο και με κοινωνικές ευαισθησίες ελληνικό hip hop. Tα παιδιά με το δικό τους τρόπο θα διασκευάσουν κάποια δικά μου τραγούδια, αλλά θα δημιουργήσουμε και κάποια νέα κομμάτια από κοινού. Η χρονιά μάς έδωσε, δεν νιώθω ότι μας πήρε και κάτι.

Τι θα ήθελες να δεις το 2019;
Το 2019 θα ήθελα να δω περισσότερες συναυλίες για μένα και τα Μωρά στη Φωτιά... και περισσότερες συνεργασίες ή με άλλα συγκροτήματα ή με άλλους καλλιτέχνες.