Μια σκοτεινή Τετάρτη πήγαμε «στου Παντελή», δηλαδή στο σόου που κάνει ο Παντελής Αμπαζής με τον Γεράσιμο Γεννατά στη «Σφίγγα», το «Ντεμοντέρνο θέατρο τραγουδιών» με επεξήγηση των καλλιτεχνών: «παιζοτραγουδάμε ελαφριά ως βαριά λαϊκά με τζαζ άποψη και ροκ διάθεση», ή το ανάποδο (ροκ-τζαζ). Είχε γέλιο, κέφι, περάσαμε τέλεια... και ειδικά εκείνη την Τετάρτη είχαν καλεσμένο στη σκηνή «ένα νέο παιδί, φρέσκο στο τραγούδι, που αν μελετάει θα πάει μπροστά» (όπως μας είπανε), τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Ο Λαυρέντης είναι Η φωνή στο Ελληνικό Τραγούδι Με Νόημα, γιατί δεν υπάρχει άλλη τέτοια (φωνή), εκτός που γράφει καταπληκτικά τραγούδια και τρελά σουξέ – αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης με ταλέντο να του τρέχει από τα μπατζάκια, είναι αυτός, κυρίως και απολύτως. Δεν έχω προλάβει να πάω στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», όπου εμφανίζεται (Παρασκευές και Σάββατα) με τον επίσης ιστορικό, σούπερ Νίκο Πορτοκάλογλου και την εξαιρετική Μιρέλλα Πάχου, μου έχουν πει ότι είναι πάααααααρα πολύ καλό το πρόγραμμα και θα πάω οπωσδήποτε για να γράψω αναλυτικά – ντροπή μου που δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα αλλά θα επανορθώσω.
Προς το παρόν, έχουμε την Τετάρτη στου Παντελή – το γράφω έτσι επειδή στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε διάσημη ταβέρνα που την ήξεραν όλοι ως «στου Παντελή» και «ο Παντελής», η ταβέρνα της Πόλης, η διάσημη για το χιουνκιάρ μπεγιερντί, αποτελεί κομμάτι της οικογενειακής μας μυθολογίας. Ο ίδιος ο Παντελής Αμπαζής είναι φτιαγμένος να κάνει σόου επειδή έχει πάντα καλή διάθεση με αποτέλεσμα να φτιάχνει και τη δική σου διάθεση. Έχει ιδιαίτερη φωνή και αστεία, πιτσικωτά δικά του τραγούδια-σλόγκαν – στο φετινό πρόγραμμα λέει και κάποια του Θέμη Ανδρεάδη και του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που του ταιριάζουν πολύ. Ο Γεννατάς έχει πλάκα, κόλλησαν με τον Παντελή και πάνε παντού αντάμα, το τραγούδι-και-νούμερο με τη Σβετλάνα βγάζει πάντα γέλιο, η «Σφίγγα» είναι μαγαζί που ξέρει τι του γίνεται, άρα είναι όλα σωστά, και τα γκαρσόνια συμπαθητικά/νόστιμα.
Πάμε παρακάτω: η Λόλα Γιαννοπούλου, αγαπημένη και φωνάρα με σκηνική παρουσία που τα σπάει... τραγουδάει (19/12) στο «Barazz» και θα είναι για όλο τον Ιανουάριο, ίσως παραπάνω, στο πολύ όμορφο «Chocolat whine station» (που έχει και απίστευτη λίστα κρασιών). Την ακούσαμε εκεί ένα βράδυ, είναι καταπληκτική, και λίγα λέω – τραγουδάει ελληνικά και ξένα τραγούδια, δικά της και κλασσικά, με ζεστό, γοητευτικό τρόπο και πολύ καλούς μουσικούς για συνοδεία.
Λόλα Γιαννοπούλου
Ο καταπληκτικός τενόρος Σταύρος Σαλαμπασόπουλος που τον ανακάλυψα τυχαία χάρη σε φίλο που το ψάχνει το θέμα («τραγούδι» είμαστε), ο Σταύρος λοιπόν με τη vintage φωνή και τη σύγχρονη παρουσία, θα εμφανίζεται (21, 28/12 & 4, 11, 18/1) στο «Atheneum Κελάρι» και, αλήθεια, όσοι πήγαν στις προηγούμενες εμφανίσεις του με πήρανε μετά να μου πουν ότι ήταν καλύτερος απ' ό,τι έγραφα, που δεν υπάρχει, αλλά το δέχομαι γιατί σίγουρα ήταν.
Μετά, ο σινατρικός Δώρος Δημοσθένους εμφανίζεται για δύο φαντασμαγορικές βραδιές (22-23/12) στο Μέγαρο Μουσικής παρακαλώ, με ένα πρόγραμμα ballroom dancing, κλασσικό και αξεπέραστο, που ταιριάζει πολύ με τη φωνάρα του. Μαζί του η Γιάννα Βασιλείου και η Sugahspank! Που, σόρι, αλλά πρόσφατα ανακάλυψα ότι είναι κορίτσι με σούπερ φωνή και κούκλα (νόμιζα ότι ήταν γκρουπ μέχρι να με φωτίσει το Γιουτιουμπ).
Τέλος η Κλεονίκη Δεμίρη, της οποίας η φωνή σπάει κρυστάλλινους πολυέλαιους πάνω που κρέμονται απάνω τους άνθρωποι να κάνουν σεξ, η Κλεονίκη λοιπόν έβγαλε δύο καινούργια δικά της τραγούδια: το «Μόνο για μας τους δύο» (του Γιάννου Αιόλου) και το «Το σπίτι που γεννήθηκα» (ποίηση Κωστή Παλαμά, μουσική Σοφία Καμαγιάννη), τα οποία συμπεριλαμβάνονται στον νέο της, πολύ σπέσιαλ δίσκο «Λόγια Ανείπωτα».
Με τούτα και με κείνα έχετε πολλά να ακούσετε μέσα στις γιορτές, είτε σε μαγαζιά –που σας το εύχομαι– είτε στα σπίτια σας. Τσεκάρετε κάποια μέρα ή άμεσα και τη θεά Κατερίνα Ντούσκα πάντως, μια και είσαστε σε αυτό το μουντ (φωνής), και θα καταλάβετε ότι δεν λέω λόγια του αέρα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
