Έχουν καινούρια τραγούδια και, φυσικά, εκείνα τα παλιά, που έκαναν αρκετούς μουσικοκριτικούς αλλά και κοινό να τους αποθεώνουν. Κάποιοι, βέβαια, μπερδεύονται, γιατί δεν μπορούν να τους ταξινομήσουν. Όμως ο Γιάννης Νάστας αυτό που πάντα ήθελε ήταν να γράφει μια μουσική ελεύθερη, τολμηρή, γκάζια και μελωδία, power επίθεση αλλά και γλυκιά downίλα.
Είκοσι χρόνια τώρα κάποιοι επιμένουν να σε θεωρούν «πρωτοποριακό». Δεν είναι κουραστικό; Γιατί εγώ σε βρίσκω φυσιολογικότατο: παίζεις αυτά που πρέπει να παίξεις…
Όταν δημιούργησα την μπάντα, φανταζόμουν όλα αυτά που γράφεις. Ελευθερία στα συναισθήματα. Πότε γλυκιά απόμακρη downila, λουστραρισμένη σαν σε κόσμο της Disney. Πότε ανατρεπτική, σαν τους παρακμιακούς βασιλιάδες που πέρασαν από αυτή τη γη. Πότε απλά ερωτική, γιατί ο έρωτας δεν χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις. Όλα όμορφα, λοιπόν. Μόνο που όλο αυτό «στένευε» ακόμα πιο πολύ τους αποδέκτες, τους ακροατές. Αλλά για μένα ήταν μονόδρομος το να μη χαραμίσω κανένα από αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα. Έρωτας, «μη μαζί γιατί», πόλεμος, «Βασιλιάς», ρομάντζα, «Casanova», «Monte Carlo», αφέλεια, «αφού το Σάββατο»… Αυτό το ανθρώπινο για μένα κάποιοι το θεωρούν πρωτοποριακό. Είναι ΟΚ.
Κάποτε η υποκουλτούρα, όπως την αποκαλούσαν οι mainstream, ενώ εμείς τη λέγαμε «η φυλή μας», οριζόταν ως ένα σύστημα αξιών, αισθητικής και επιθυμίας μακριά από την κυρίαρχη τάση του εύκολου, του «γιατί αυτά θέλει ο κόσμος». Οι Xaxakes τηρούν ακόμα το «συμβόλαιο»;
Νομίζω ότι αγαπήσαμε αυτήν τη φυλή, μόνο που αποδείχτηκε καταραμένη γιατί πάντα ήταν μπλεγμένη με τα πάθη του ονειροπόλου, του ασυμβίβαστου, του μαλωμένου με το εύκολο. Οπότε problems, problems συνέχεια. Αλλά όχι, ποτέ δεν παραδοθήκαμε και ποτέ δεν προδώσαμε αυτά που ονειρευτήκαμε. Τα πορευτήκαμε για τόσα φεγγάρια και θα πορευτούμε για άλλα τόσα. Το τίμημα είναι ιδανικό για να μεγαλώνουν τα χρέη και οι λογαριασμοί, αλλά η αγάπη και η επιβράβευση που σου ανταποδίδει ο κόσμος τεράστια. Οπότε 10-1 το σκορ.
Τι θα ακούσουμε στην Αθήνα;
Σίγουρα γκάζια σαν τα πρώτα live, τότε που μαζεύονταν 500 άτομα και σε μισή ώρα έμεναν 200, γιατί ήξεραν μόνο το «Monte Carlo». Κι εμείς παίζαμε «Βασιλιά» και «Hey, μίστερ όμορφε». Τότε αρμενίζαμε σε στραβό γιαλό… Μετά μόλις αγάπησαν και τα δύσκολα τραγούδια και όχι μόνο τις «σαπουνόπερες» –που κι αυτές τις αγαπάω, πάντα μου άρεσαν στα έργα το happy end–, τα πράγματα έστρωσαν. Άρα θα παίξουμε τα πάντα και φυσικά δεν θα τηρήσουμε το playlist.
Η Αθήνα σ’ αγαπά και σε τιμά περισσότερο από τη Θεσσαλονίκη;
Έχει πλάκα, δύο γαλατικά χωριά οι δυο αυτές πόλεις. Απλά στη Θεσσαλονίκη θα ζούσε μόνο ο Οβελίξ… Ο άλλος θα έφευγε για μια καλύτερη τύχη. Και για να έχει και άλλους Γαλάτες στην αυλή του, να καταλαβαίνονται και να αναπνέουν στα δικά τους σοκάκια. Δυστυχώς, όσο και αν είναι όμορφη η Θεσσαλονίκη, είναι τόσο αδίστακτη στο να σε «σκοτώσει» και να σε κάνει με την πρώτη ευκαιρία γραφικό, αφού όλα σε τραβάνε προς τα κάτω. Αν δεν έχεις όμως καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, κούκλα είναι, όπως έλεγε και ο Βέγγος.
Μπόουι, Ζάπα, Φέρι, Σινάτρα, Έλβις... Ποιος είσαι, Γιάννη Νάστα;
Η αυτοαναίρεση στη μουσική μου και οι δραματικές αλλαγές συναισθημάτων μέσα στο ίδιο τραγούδι, νομίζω, είναι ένα μικρό ταυτόσημο με τον Μπόουι. Η μεταμόρφωση από κομμάτι σε κομμάτι, από το «Au revoir» στο «Love me», από τον «Βασιλιά» στο «Αφού το Σάββατο», είναι νομίζω λίγο Ζάπα – τον έχω μέσα μου. Αλλά η απλόχερη ψυχή του Έλβις πάντα με γοήτευε. Ή ένα όμορφο τραπέζι σε ένα παλιό καμπαρέ, που θα καθόταν ο Σινάτρα, πάντα θα το ονειρεύομαι. Ο αισθησιασμός του Φέρι, του Μπάρι Γουάιτ με αγγίζουν. Όλα με αγγίζουν, με γοητεύουν. Ο Νάστας, όμως, είναι απλά ο Γιάννης.
Πέρσι, στο «Σταύρος Νιάρχος», κατέβηκε και σας άκουσε πολύς λαός! Τι έχεις να δηλώσεις σε αυτούς που θα έρθουν στο «Passport»;
Πανέμορφα ήταν, ο κόσμος φανταστικός! Παίζαμε εμείς με τις κιθάρες και ο κόσμος με τα βλέμματά του. Μακάρι να έρθει και στο «Passport» το ίδιο ζεστός κόσμος, να δώσει αξία στη βραδιά. Όλα είναι ο κόσμος. Αν έρθουν, θα τους πω ένα μεγάλο Viva για την τιμή που ήρθαν! Αλλιώς, όπως λέει και ένας ολοκαίνουργιος στίχος των Xaxakes, «όσοι καθίσουν σπίτι στην TV / μία μαϊμού στην πόλη / θα ’μαι εγώ η πρώτη / ΤV darling copy».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
