Αινιγματικός; Καθόλου. Ο Μαρκ Ι Σμιθ ήταν πάντα ξεκάθαρος: χάος, γκαράζ πανκ, μπίρες και απόλυτη αφοσίωση στην εργατική τάξη του Μάντσεστερ, τέκνο της ήταν και ποτέ δεν το απαρνήθηκε. Ιδιοσυγκρασιακός, πάντα με το τσαλακωμένο μαύρο κοστούμι, ζοχάδας, μπορούσε λέει πάνω στην τσαντίλα του να απολύσει από τους The Fall ακόμα και τον εαυτό του. Άλλωστε το σχήμα, πέρα από αυτόν, άλλαξε πάμπολλα μέλη, ποτέ όμως μανιφέστο ύπαρξης.
Οργισμένος, είρωνας, ένας δηλαδή αληθινός dada πάνκης, ο Σμιθ ποτέ δεν συμβιβάστηκε ούτε με τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας, όπως επίσης και με τις συμβουλές των δισκογραφικών εταιρειών. Οι «Πτώση» με τον Μαρκ στο μικρόφωνο ήταν μια ανεξάντλητη μηχανή παραγωγής ενός θορύβου, που από τις πρώτες μέρες τους ξεκαθάρισαν το τοπίο: Άλμπερτ Καμί, αμφεταμίνες, ιντάστριαλ θόρυβος με δανεικά πετάλια από τους Stooges και το χάος των Can. Τριάντα και κάτι δίσκους μετά την πρώτη σκασιά στην ποστ πανκ σκηνή των τελών του '70, 66 μουσικούς στα αζήτητα, που ανάμεσά τους ήταν και πολλές πρώην, ή «μουνιά που δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν το όραμα», ο αρχηγός έσβησε. Όμως το έργο ποτέ.
Τον αγαπούσα τον μπαγάσα: εξπεριμένταλ ροκενρόλερ, γεννημένος προβοκάτορας, πατέρας, κι ας μην του το αναγνώρισαν ποτέ, πέραν των ειδημόνων γραφιάδων, ούτε τα ταμεία ούτε τα halls of fame και τα Brit awards, ενός ανεπανάληπτου κύματος από μπάντες και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Γιατί από Arctic Monkeys έως Pavement, από Sonic Youth έως Franz Ferdinand και από Happy Mondays μέχρι και LCD Soundsystem, ο τύπος υπήρξε κάτι μεταξύ νονού και παππού τους. Τρικυμιώδες ρεπερτόριο, στακάτο, ποτέ καρυδότσουφλο ή παρεκκλίνον από το όραμα, το ροκπανκγκαραζομπάνγκ των The Fall δεν θα ξαναηχήσει. Όπως και μαθηματικά κανένας άλλος δεν θα μπορέσει να παίξει τον «ρόλο» του. Του τρυφερού γκρινιάρη που τη λέξη «μουνί» την είχε πρόχειρη όπως ο παπάς το «Κύριε, ελέησον». Τέτοιοι ήταν όλοι για τον Μαρκ. Οι μπάντες που τυραννούν τα όργανα, οι παπάδες με τα κηρύγματα, οι μαρξιστές με τη γεροκομουνιστίλα τους, οι φιλελέ με τη φλωροπόπ τους, οι πάντες και τα πάντα. Το νόημα του πανκ, στην τελική. Εξ ου κι ένα διαρκές και συνεπές «γαμιέστε όλοι».
Είναι αδύνατον να γράψεις για τον εκλιπόντα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα αγαπημένα του βρομόλογα. Αλλά και να μην κλάψεις βουβά όχι μόνο γι' αυτόν, όχι, αν το δεις ως προς αυτόν, όχι, έσβησε μεν, αλλά ποτέ δεν συνθηκολόγησε. Εν αντιθέσει με μας, που συμπορευόμασταν μόνο αισθητικά μαζί του, αδυνατώντας στην πραγματική ζωή να συγκρουστούμε ή να αρνηθούμε να συνθηκολογήσουμε με όσα κατάφεραν τελικά να καταστείλουν την teenage kick μαγκιά μας. Αυτός όμως ποτέ. Τους νίκησε όλους, μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, πολέμησε για μας, αιωνία του...
14°
