Φώτης Σιώτας - Σωτήρες

Το φαινόμενο των μουσικών που έχουν δικό τους κοινό γίνεται όλο και πιο συχνό. Στις ορχήστρες που συμμετέχουν έχουν αποκτήσει πιστούς ακροατές που πέραν από το σύνολο της συναυλίας περιμένουν να ακούσουν τους μουσικούς που έχουν αγαπήσει. Στο τέλος της συναυλίας , στην παρουσίαση των μουσικών, τα χειροκροτήματα το επαληθεύουν περίτρανα. Ο Φώτης Σιώτας είναι μάλλον το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Μία αυτόφωτη μονάδα μέσα στις ορχήστρες που συμμετέχει, είτε για τον χαρακτηριστικό ήχο το βιολιού με τον οποίο «πειράζει» την κάθε μελωδία είτε για εκείνα τα τραγούδια που έχουμε συνηθίσει να ακούμε από αυτόν γιατί άθελα του τα έκανε δικά του.

Τον συνάντησα στο οικείο και για τους δυο μας Παγκράτι και στη συζήτηση που ακολούθησε είδα πως η ηρεμία που εκπέμπει είναι στάση ζωής ενός ανθρώπου που από πέντε χρονών ζει μέσα στη μουσική.

Έχω την εντύπωση πως τα περισσότερα παιδιά ξεκινούν τα μουσικά τους βήματα με πιάνο ή κιθάρα. Πώς εσύ διάλεξες βιολί;

Αρχικά μπήκα στη μουσική συμμετέχοντας σε παιδική χορωδία. Ήμουν λοιπόν στην παιδική χορωδία Αγίας Τριάδος Θες/νίκης πριν το δημοτικό. Είχαμε έναν πολύ καλό μαέστρο , τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (όχι τον γνωστό τραγουδιστή) και η χορωδία ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο, έκανα δύο χρόνια τραγούδι και πήγα αρχικά στο ωδείο για να μάθω ακορντεόν. Το ακορντεόν ήταν μάλλον κάποια εμμονή της μάνας μου και όχι δική μου. Σε μια επίδειξη όμως τον μουσικών οργάνων από τους δασκάλους μαγεύτηκα από το βιολί και είπα πως αν είναι να μάθω να παίζω κάποιο όργανο αυτό θα είναι το βιολί.

Το να ασχοληθείς σοβαρά με ένα μουσικό όργανο σου στέρησε κάτι από την ανεμελιά της παιδικής σου ηλικίας ή συνυπήρχε παράλληλα με μια κανονική παιδική καθημερινότητα;

Μέχρι την εφηβεία δεν είχα κανένα τέτοιο πρόβλημα, είχα μπει ωραία σε αυτό. Όταν στα χρόνια του Λυκείου άρχισα να ακούω και άλλες μουσικές που το βιολί δεν ήταν μέσα, υπήρξε ένα διάστημα που αμφιταλαντεύτηκα για το τι θα κάνω. Αποφάσισα να συνεχίσω κι εκεί χρειάστηκαν κάποιες θυσίες. Χρειάστηκε περισσότερη μελέτη ,περισσότερη δουλειά. Ως παιδί δεν θυμάμαι να το ένιωσα σαν θυσία.

Σε πόσα μουσικά σχήματα συμμετέχεις; Εγώ φέτος σε έχω δει με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη , με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, είσαι στο σχήμα του Σωκράτη Μάλαμα, παλιότερα στον Θανάση Παπακωνσταντίνου επίσης ετοίμασες νέο δίσκο. Πολλά δεν είναι;

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και από εκεί γνώρισα «την παρέα της Θεσσαλονίκης». Μετά τα πράγματα ήρθαν μόνα τους. Με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο γνωριζόμαστε από μικροί, μπήκα στο σχήμα του Θανάση με τους Λαϊκεδέλικα και από κει έπαιζα μαζί του ως το 2012. Είναι πολλά έτσι όπως το έθεσες αλλά το βασικό σχήμα στο οποίο παίζω είναι του Σωκράτη Μάλαμα, σε άλλα είτε συμμετείχα παλιότερα είτε συμμετέχω σε κάποιες εμφανίσεις.

Είναι εξοντωτικό ή ζωογόνο;

Είναι απαιτητικό, μετά από τόσα χρόνια μπορώ να σου πω ότι νιώθω ότι χρειάζομαι χρόνο και για άλλα πράγματα ,είναι δύσκολο να συνδυάζεις το πρόγραμμα ενός μουσικού με άλλες δραστηριότητες, κάπου θα μείνεις πίσω.

Μπορείς δηλαδή να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνει άλλη δουλειά;

Όχι, αυτό δε γίνεται.

Πέρασες κάποια φάση στη ζωή σου που έκανες κάποια άλλη δουλειά;

Ναι, βέβαια. Ήμουν ένας αποτυχημένος μπάρμαν στη Θεσσαλονίκη. Έχω δουλέψει ως κακός μπάρμαν.

Στην εφηβεία όταν σε ρωτούσαν τι θα γίνεις έλεγες μουσικός;

Ναι, το ήξερα. Ήμουν στο κρατικό ωδείο και είχε απαιτήσεις και εξετάσεις. Είχα πάρει την απόφαση να ασχοληθώ με τη μουσική.

Όταν κάποιος νέος σκέφτεται ότι θα ασχοληθεί με τη μουσική γνωρίζει ότι το πλέον σύνηθες είναι να κάνει κι άλλες δουλειές υποστηρικτικά;

Κοίτα, εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είναι τα πράγματα. Σίγουρα δεν το είχα δει ως επαγγελματικό προσανατολισμό. Μετά από λίγο το καταλαβαίνεις καλά. Αν και στην εποχή που εγώ ξεκινούσα και με τις ελάχιστες υποχρεώσεις που είχα τότε τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι όμως. Κάνοντας ένα πράγμα που αγαπάω βρέθηκα να παίζω επαγγελματικά μουσική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το 1992 στο τέλος μιας συναυλίας που νόμιζα ότι μπορεί και να είναι η τελευταία στην οποία παίζω , ήρθε ο Μάλαμας και μου ζήτησε να συνεργαστούμε. Ήμουν είκοσι χρονών και βρέθηκα σε κάτι που δεν είχα σχεδιάσει αλλά το απόλαυσα.

Παίζεις ένα κλασικό όργανο, το βιολί, αλλά όχι με τον κλασικό τρόπο που παίζεται σε μια κλασική ορχήστρα. Πες μου για αυτό.

Ξεκίνησα από κλασικό βιολί. Το βιολί είναι ένα όργανο που έχει πολλούς χειρισμούς, εντάσσεται σε πάρα πολλές μουσικές. Ανάλογα με το χειρισμό. Μπορεί να παίζεις gipsy swing, country, ινδικά, παραδοσιακά. Εγώ παίζω ιδιόφωνο, χρησιμοποιώ πετάλια, παραμορφωτές οπότε ως ηλεκτρικός βιολιστής άρχισα να πειραματίζομαι και να φτιάχνω έναν ήχο δικό μου ο οποίος εντάσσεται μέσα στα σχήματα που παίζω.

Παίζεις και παραδοσιακά νησιώτικα όμως;

Αυτό το κάνω επειδή μου αρέσει. Το ρεπερτόριο της παραδοσιακής μουσικής είναι τεράστιο. Υπάρχουν βιρτουόζοι, οικογένειες ολόκληρες μουσικές που από γενιά σε γενιά έχουν ασχοληθεί με αυτό το απαιτητικό ρεπερτόριο για χρόνια και είναι γνωστοί για αυτό που κάνουν. Εγώ δεν είμαι τόσο καταρτισμένος στην παραδοσιακή μουσική, το κάνω για να εκτονώσω κάτι που έχω μέσα μου, σα να γλεντάω .

Για τον ίδιο λόγο τραγουδάς και κάποια τραγούδια στις συναυλίες;

Με κέρδισε η μουσική μέσα από το τραγούδι αλλά μετά δεν είχα την εξωστρεφεία να το συνεχίσω. Συγκυριακά έτυχε να τραγουδήσω το «Αερικό» και κάποια άλλα τραγούδια στο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου και κατάλαβα ότι μου αρέσει πολύ να τραγουδάω.

Έχεις κάνει μια καινούρια δουλειά, τους «Σωτήρες» που κυκλοφόρησε μόλις. Πες μου για αυτή.

Οι «Σωτήρες» είναι κάτι που ξεκίνησε από μια παρέα που γνώρισα στην Κύπρο. Ο Λευτέρης Μουτζής και ο Ανδρέας Τραχωνίτης οι οποίοι έχουν τη Luvana, μια ομάδα που οργανώνει το φεστιβάλ «Φέγγαρο» ,το μουσικό χωριό και διάφορες άλλες δράσεις .Τους γνώρισα πριν από 6 χρόνια όταν μας κάλεσαν με το σχήμα Sancho 003 που είναι ένα ντουέτο που παίζω με τον Κώστα Παντέλη. Γνώρισα εκεί τα παιδιά και το project που ετοιμάσαμε το δουλεύουμε εδώ και τρία χρόνια. Ο δίσκος ετοιμάστηκε στην Κύπρο και χαίρομαι πολύ για αυτή τη δουλειά.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και σε όλα αυτά τα σχήματα πες μου κάτι που το θυμάσαι με συγκίνηση και το θεωρείς «μεγάλη στιγμή».

Στο ΜΥΛΟ στη Θεσσαλονίκη το 1993 είχαν έρθει οι «The Walkabouts» γνωρίσαμε λοιπόν ένα γκρουπ από το Σηάτλ που μας άρεσε και χωρίς να είναι σχεδιασμένο βρεθήκαμε να κάνουμε ένα πυρήνα μουσικών με τους οποίους συνεργαστήκαμε, κάναμε συναυλίες και βγάλαμε κι ένα δίσκο. Ήταν σπουδαία εμπειρία για εμένα στα είκοσι μου. Ακόμα μια δυνατή στιγμή ήταν όταν με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τους Λαϊκεδέλικα κάναμε την «Αγρύπνια» κατεβήκαμε να παίξουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και συνειδητοποιήσαμε ότι σε κάθε εμφάνιση υπήρχε τόσος πολύς κόσμος που έμεναν έξω επειδή δε χωρούσαν, δεν είχαμε καταλάβει ότι θα γίνεται τέτοιος χαμός.

Πες μου κι ένα τρελό επαγγελματικό σου όνειρο.

Δεν έχω τρελό επαγγελματικό όνειρο. Θέλω μόνο να επικοινωνήσω καλύτερα και περισσότερο τα πράγματα που έχω μέσα μου.

Info: Ο νέος δίσκος «Σωτήρες» παρουσιάστηκε στο Σταυρό Του Νότου την Τρίτη 13/12. Φωτογραφίες : Αναστασία Ζαραφωνίτη