Μετά το φανταστικό sold out των Moon Duo, δύο από τα πιο συναρπαστικά ονόματα του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου έρχονται στην ώρα τους σε μια πολυαναμενόμενη διπλή συναυλία. Ο Kuedo, με το άλμπουμ του «Severant» να αποτελεί ένα φόρο τιμής στη μουσική του «Blade Runner», με μνήμες από τον ηλεκτρονικό και τόσο ανθρώπινο ήχο του Vangelis. Από την άλλη η Laurel Halo, από το Μίσιγκαν, με μια ονειρική εκδοχή ενός ρετροφουτουριστικού νέου κόσμου, σε έναν απόκοσμο θραυσματικό ήχο που δεν υποτάσσεται στην ευκολία της μελωδίας. Και οι δύο μίλησαν στην Athens Voice.
LAUREL HALO
Με ποιο τρόπο η κλασική μουσική σου παιδεία επηρεάζει τον ήχο σου τώρα; Αισθάνεσαι ελεύθερη να σπάσεις τους δομικούς κώδικες με ένα τρόπο;
Δεν επηρεάζει καθόλου την μουσική που κάνω, έπρεπε να ξεφύγω από την ακαδημαϊσμό για να κάνω οτιδήποτε δικό μου.
Πώς σε έχουν επηρεάσει άλλες φόρμες κουλτούρας όπως ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, οι εικαστικές τέχνες στην μουσική σου;
Πάντα με ενδιέφερε η μουσική που είναι αποκλειστικά σχεδιασμένη για να δώσει τόνο στην εικόνα (μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση), γιατί είναι συχνά τόσο κενή, ο μόνος στόχος είναι να κρατήσει έναν ρυθμό ή να δημιουργήσει μια διάθεση. Πού είναι η ψυχή σ’ αυτό το είδος μουσικής; Είναι κάπου ανάμεσα στην ίδια τη μουσική και στην εικόνα που υποστηρίζει, έχει ένα βαρύ τυφλό vibe.
Αλλά ναι, η κινηματογραφική μουσική (πρόσφατα το soundtrack της ταινίας Color Of Pomegranates του Tigran Mansurian έκανε αίσθηση) και η μουσική για τηλεοπτικές σειρές (η μουσική του Mark Snow για τα X-files είναι προφανώς εξαιρετική) και φυσικά τα εικαστικά επηρεάζουν τη συνολική εικόνα και την ενέργεια που βγάζει η μουσική. Ο πατέρας μου είναι καλλιτέχνης και δουλεύει με βασικά βιομηχανικά τοπία και έχουν την καλύτερη απόδοση του φωτός, υπάρχουν τόσα να ανακαλύψεις εκεί, πέρα από την απλότητα και μου αρέσουν πολύ καλλιτέχνες όπως ο James Turrell, o Peter Alexander και ο Doug Wheeler.Το παιχνίδι μεταξύ αυτού που δηλώνεται και απεικονίζεται και αυτού που είναι πραγματικά εκεί, σαν αυτό που συνδέει την κενή μουσική και την εικόνα, αυτό είναι ένα τόσο έντονο μέρος να πας.
Τι νομίζεις για τον διαχωρισμό υψηλής και ποπ κουλτούρας;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει τόσο διαχωρισμός, μιας και υπάρχουν δεινοσαυρικoί θεσμοί και στην υψηλή και στην ποπ κουλτούρα (μεγάλες εταιρείες). Αυτά τα δύο συνδιαλέγονται περισσότερο από ποτέ. Οι μεν επαναπαύονται στους δε για να ορίσουν τον εαυτό τους. Μόνο που η υψηλή κουλτούρα είναι περισσότερο χίμαιρα γιατί δεν έχει το βάρος της μαζικότητας των ανθρώπων και τη δύναμη της απλότητας με το μέρος της.
Καθόλου καινούριο. Οι άνθρωποι πάντα κοιτούν πίσω στην κουλτούρα της εφηβείας τους για να ορίσουν την ταυτότητα τους και το χώρο τους.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής που αυτή τη στιγμή είναι κατακερματισμένη σε τόσα καινούρια και σε κάποιες περιπτώσεις ενδιαφέροντα είδη;
Η μελλοντική ηλεκτρονική μουσική θα ενισχύει την παρούσα τάση της καταπραϋντικής της δράσης για την ψυχή ενάντια στον έλεγχο της σκέψης, θα μας βοηθήσει να προετοιμαστούμε για την εποχή της Μοναδικότητας. Η ηλεκτρονική μουσική θα είναι ο καταλύτης που θα ηρεμεί την ψυχή στην εποχή της Μοναδικότητας το 2112 που ο έλεγχος της σκέψης θα γίνεται οργανωμένα και απόλυτα.
Ποιοι είναι οι φίλοι σου στη μουσική αυτή τη στιγμή; Με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς;
Είμαι τυχερή που στην εποχή μας μπορείς να ανταλλάσσεις e-mail για βδομάδες με κάποιον… Πολλοί φίλοι ζουν στην Νέα Υόρκη κάποιοι πάλι όχι έχω πολλούς φίλους στο Μίσιγκαν και στην Μεγάλη Βρετανία, στο Βερολίνο και σε άλλα μέρη. Θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Mark Ernestus,τον Drake και τον Raime.
Πώς σου φαίνεται η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου; Γιατί ο φουτουριστικός του ήχος είναι τόσο επίκαιρος σήμερα;
Στους ανθρώπους αρέσουν οι τεχνολογικοί ήχοι που ακούγονται παρήγοροι. Πάντα έβρισκα τη μουσική του Βαγγέλη ανακουφιστική. Δεν ήμουνα ποτέ μεγάλη φαν αλλά η μουσική του είναι σπουδαία.
Ποιες είναι οι δικές σου επιρροές από το παρελθόν;
Οι κύριες επιρροές μου είναι dub, ambient techno, ποπ και reggae.
Τι σου αρέσει περισσότερο στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και στην κουλτούρα του κυβερνοχώρου;
Ότι παρουσιάζουν εναλλακτικές πραγματικότητες και ότι δίνουν τόσο εύστοχα την μελαγχολία του χρόνου που έχει τελειώνει. Η ιστορία μικρού μήκους του Robert Heinlein με τίτλο "Requiem" είναι φανταστική. Είναι για έναν γέρο που θα πουλούσε και την ψυχή του για να πάει στο φεγγάρι και τελικά πεθαίνει στην μετάβαση γιατί το σώμα του είναι γερασμένο για να αντέξει την αλλαγή της πίεσης.
Ποια είναι η σχέση σου με την νοσταλγία;
Δεν είμαι ιδιαίτερα νοσταλγική. Νοσταλγώ το Μίσιγκαν γιατί μεγάλωσα εκεί, αλλά δεν συλλέγω πράγματα και δεν μου αρέσει και τόσο η μόδα του vintage.
Τρία πράγματα που κρατάς από το παρελθόν…
Ένα ζευγάρι γυαλάκια κολύμβησης, φωτογραφίες φίλων και της οικογένειας μου, αφίσες από προηγούμενα σόου.
Αγαπημένο είδος ταινιών;
Αυτή τη στιγμή Χολιγουντιανές ταινίες δράσης και θρίλερ.
Τι να περιμένουμε από την εμφάνιση σου στην Αθήνα με τον Jamie;
Ψυχεδελικά ambient περάσματα με χορευτικά κομμάτια και τραγούδια
Τι περιμένεις να δεις στην Αθήνα;
Θ ήθελα να δω αρχαία αρχιτεκτονική και ίσως να επισκεφτώ ένα-δύο νησιά αν υπάρχει χρόνος.
Τι είναι καινούριο στο Μπρούκλιν αυτή τη στιγμή;
Ο Mykki Blanco, ένας καταπληκτικός ανερχόμενος drag rapper.
All time Top 5
1. Digital Justice - It’s All Gone Pear Shaped
2. Fennesz - Transit (feat. David Sylvian)
3. Stevie Wonder - Heaven Is 10 Zillion Light Years Away
>>>Άκου εδώ την εξαιρετική διασκευή της Sinh (Something I Never Had) μέσα από το αφιέρωμα του Αthens NO!SE στην ταινία Blade Runner.
KUEDO
Πως ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική;
Όταν ήμουν 12 είχα ένα Αmiga. Άκουγα κακή hip hop και rave μουσική που υπήρχε εκείνη την εποχή. Στα 22 είπα, οκ, εδώ είναι η ζωή μου;
Ποιά δεκαετία;
Τέλη 90’s.
Σου άρεσε η μουσική τους;
Πάντα μου αρέσει η μουσική του σήμερα. Το καινούριο είναι πάντα τώρα. Σήμερα η μουσική είναι καλύτερη και περισσότερη. Το παρόν πάντα κερδίζει. Δεν είμαι ρετρό τύπος.
Πως προέκυψε η σχέση με την Planet Mu;
Δεν την ήξερα και δεν είχα ακούσει καθόλου τους καλλιτέχνες της. Ένας φίλος μου έστειλε τη μουσική μου. Τότε άκουγα μόνο hip hop και jungle. Δεν είχα καμία σχέση με την IDM. Eίναι πολύ καλοί συνεργάτες. Δεν ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στα ονόματα που υπογράφουν στο ρόστερ τους.
Πριν φτάσουμε στον Βαγγέλη Παπαθανασίου και την επιρροή του Blade Runner θέλω να σε ρωτήσω αν ο Nτέκαρντ ήταν ρέπλικα τελικά;
Ήταν στο βιβλίο και στο σενάριο. Είναι πιο ξεκάθαρο στο Director’s Cut αλλά υπονοείται και στην ταινία. Αυτό είναι που μου αρέσει στην ταινία αυτή. Το γεγονός ότι δεν ήταν ξεκάθαρο. Είναι ιδανικός ο συμβολισμός των ανδροειδών για την πραγματική ζωή των ανθρώπων. Το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τη φύση του το κάνει ακόμη πιο έντονο.
Θυμάμαι τον Ρόυ Μπάτι που λέει στον δημιουργό του “Ι want more life, fucker.”
Ακριβώς. Αρχίζει και αναζητά την ανθρώπινη φύση του.
Στη δεκαετία του '80 υπήρχε μια άλλη αντίληψη για το μέλλον. Το 1984 και το 2000 τα έχουμε αφήσει πίσω. Ποιο είναι το σημερινό όραμα για το μέλλον;
Δεν ξέρω. To παράξενο σήμερα είναι ότι ενώ εσύ προσπαθείς να καταγράψεις και να εκφράσεις έναν μελλοντικό ήχο ο κόσμος το υποδέχεται ως ρετρό. Αυτό δεν είναι το μέλλον. Αυτή είναι μουσική από τα eighties, λένε. Υπάρχει μια αντεστραμμένη αντίληψη για το μέλλον στην ποπ κουλτούρα που παραμένει συνδεδεμένο με τα eighties. Βλέπουν παντού αναφορές στο παρελθόν. Περισσότερο από όσο υπάρχει στην πραγματικότητα. Οι περισσότεροι από τους μουσικούς που χρησιμοποιούμε συνθεσάιζερ σήμερα δεν προσπαθούμε να αναβιώσουμε αυτή τη δεκαετία. Πότε δεν σκέφτηκα, α, θα ήταν κουλ να αναβιώσω τα eighties. Ποτέ. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το τώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με το μέλλον. Ακριβώς επειδή είναι πάντα εκεί, άγνωστο και συναρπαστικό.
Τα 80’s ήταν η αρχή της μετάβασης στην ψηφιακή εποχή και με το φόβο του άγνωστου μέλλοντος όλοι μιλούσαν για αυτό. Στις επόμενες δύο δεκαετίες δεν συνέβησαν πολλά αλλά τώρα η κοινότητα του διαδικτύου αλλάζει τη ζωή μας με τέτοιους ρυθμούς που το μέλλον και πάλι μοιάζει άγνωστο. Νομίζω πως τώρα ο κόσμος θα αρχίσει να σκέφτεται και πάλι το μέλλον για πρώτη φορά μετά από τα eighties.
Όμως όταν ακόμη και μικρά παιδιά ειναι εξοικειωμένα με το facebook και τα κινητά θα είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα μέλλον έξω από την ψηφιακή αυτή εποχή. Μια μετάβαση για παράδειγμα στην πραγματική ζωή.
Το μέλλον έχει συνδεθεί πλέον με μια εικονική πραγματικότητα. Ο φόβος για το μέλλον μπορεί να επανέλθει. Η αίσθηση για ένα ένδοξο μέλλον που είχαμε τα προηγούμενα 20 χρόνια έχει ξαφνικά εξανεμιστεί. Δεν ξέρουμε πια πως θα είναι σε 20 χρόνια από τώρα.
Η επιρροή του Παπαθανασίου;
Δεν είναι νοσταλγική η σχέση. Μου αρέσει πολύ η μουσική του. Ακούω τη μουσική του τώρα και λέω, ουάου, τόσο ωραία μουσική. Είναι σίγουρα μια από τις επιρροές μου. Ειδικά η μουσική για το Blade Runner. O Bαγγέλης χρησιμοποίησε εκεί τα συνθεσάιζερ με ένα πολύ συγκεκριμένο εκφραστικό τρόπο. Δεν ήταν ο ψυχρός συνθετικός ήχος που είχαν πολλοί μουσικοί του είδους. Η μουσική του διέθετε μια ανθρώπινη, συναισθηματική διάσταση. Αυτή ήταν η αντίληψη μου για το μέλλον από μικρό παιδί. Αυτή ήταν η γλώσσα μέσα από την οποία ήθελα να εκφραστώ. Δεν θέλω να γράψω καλύτερα τη μουσική του. Το έχει κάνει ο ίδιος με τρόπο αξεπέραστο. Απλώς ο ήχος του έχει συγχρονιστεί με την οπτική μου για το μέλλον, έχει συντονιστεί με τη φαντασία μου.
Ψάχνεις νέα ονόματα σε δισκάδικα και στο δίκτυο;
Δουλεύω ήδη το νέο μου άλμπουμ και θα είναι αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο. Θα αποτελεί συνέχεια του και η μουσική γλώσσα θα είναι η ίδια αλλά ακούω τελείως διαφορετική μουσική τώρα. Ακόμη περισσότερο σε σχέση με ότι άκουγα πριν από δέκα χρόνια. Περισσότερο πειραματική και ποπ και λιγότερο club μουσική. Θέλω να δοκιμάσω τραγούδια με φωνή και αν χρειάζεται ερμηνεία θα βρω κάποιον να το κάνει. Η ίδια η μουσική αποφασίζει τι ακριβώς χρειάζεται. Aπό δισκογραφικά labels μου αρέσει πολύ ο ήχος της Raster-Noton και της Τri Angle.
Πόσο έχεις απομακρυνθεί από τον dubstep ήχο;
Yπάρχει μια παρεξήγηση στη σχέση μου με την συγκεκριμένη σκηνή. Ποτέ δεν με ενδιέφερε το dubstep. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το είδος αυτό ήταν αχαρτογράφητο, δεν είχε καν όνομα το 2004, ένα μέρος grime, ένα μέρος dubstep ακόμη και garage. Δεν ξέραμε πως λέγεται. Στη συνέχεια έγινε dubstep και big dubstep. To ακολούθησα για 4 χρονια. Από την άλλη μουσικοί όπως ο Zomby είναι dubstep; Δεν ξέρω. Aπό το 2007 σταμάτησε πάντως να με ενδιαφέρει.
Πόσο διαφορετική θα είναι η συναυλία με την Laurel Halo σε σχέση με την πρoηγούμενη εμφάνιση σου στο Bios με τον Flying Lotus;
Τότε ήταν περισσότερο ένα χορευτικό σετ. Αυτή τη φορά θα υπάρχουν ανάμεσα στα beats και μελωδικά περάσματα. Θα έχει ένταση, μπορείς να χορέψεις αλλά θα είναι περισσότερο ένα loud event παρά ένα dance event. H Laurel Halo είναι μία από τους καλλιτέχνες που εκτιμώ. Μπορώ να ταυτιστώ με τον ήχο της. Ανήκουμε στην ίδια μουσική οικογένεια.
