Καλοκαιρινές ακροάσεις

Ξέρεις… Εδώ, Αθήνα… Εκπομπές, σινεμά, κήπος, διάβασμα, καμιά παράσταση, ενημέρωση, φίλοι και δίσκοι. Αρκετοί δίσκοι. Το καλοκαίρι προσφέρεται για πολλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις. Άσε που το καλοκαίρι, με λιγότερες υποχρεώσεις και ένταση, η ακρόαση είναι πιο απολαυστική και μπορείς εύκολα να εισχωρήσεις σε βάθος. Μερικά από τα άλμπουμ που άκουσα αυτές τις μέρες:

Wilco - Star Wars

Μετά από 20 χρόνια και 9 άλμπουμ συνεχίζουν να ανταποκρίνονται απολύτως δημιουργικά, να μη χάνουν το βηματισμό τους, να συνάδουν με την ηλικία τους, να τιμούν την ιστορία και τη μουσική τους καταγωγή. Είτε ροκάρουν με τσαγανό είτε εκφράζονται χαμηλότονα, είναι συνεπείς, έχουν φαντασία και δημιουργικότητα και οι γεύσεις από Velvets, από blues ή country δίνουν χρώμα στην τέχνη τους.

Jamie XX - In Colour

Εξώφυλλο, εσώφυλλο, τίτλος και περιεχόμενο είναι ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο που μπορείς να περάσεις ώρα μαζί του χωρίς να βαρεθείς. Ο πιτσιρικάς φαίνεται να «το ’χει» –άλλωστε μας το είχε κάνει φανερό από την εποχή των The ΧΧα– και μπορεί να χειρίζεται δημιουργικά και με άποψη τους σύγχρονους ήχους για ένα άλμπουμ που είναι ευδιάθετο αλλά καθόλου ρηχό.

Tame Impala - Currents

Χωρίς αμφιβολία ο Kevin Parker είναι ένα ταλαντούχο άτομο, ένας αθεράπευτος ποπίστας και ένας κομψός ψυχεδελιστής που μπορεί να στολίσει τη χιλιοειπωμένη φόρμα με προσωπικό στιλ. Όταν όμως τον πιάνει η χορευτική διάθεση τότε ακούγεται σαν όλους τους άλλους, υπονομεύοντας το συνολικό αποτέλεσμα.

The Chemical Brothers - Born in the Echoes

Περισσότερο νοσταλγώντας και λιγότερο ψάχνοντας συντονισμό με το παρόν και το μέλλον, οι Chemical Brothers πάντα με rock attitude και με τα rave πάρτι στο μυαλό τους, «βαράνε» αλύπητα καλύπτοντας έτσι τη φτωχή τους έμπνευση και δείχνοντας την κούρασή τους. Μόνο προς το τέλος, όταν μπαίνουν στο chill-out δωμάτιο, μας θυμίζουν τις παλιές τους δυνατότητες.

Florence + The Machine - How Big, How Blue, How Beautiful

Το κορίτσι αυτό αγαπάει τα έπη, τα μεγάλα μεγέθη, τις συμφωνικές διαστάσεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι ΗΠΑ –ένα κράτος-έπος από μόνο του– της άνοιξε διάπλατα τις πόρτες. Ένα μεγαλειώδες progressive με orchestral pop πινελιές και τη δυνατή φωνή της να κυριαρχεί.

Melody Gardot - Currency of Man

Μας επιβεβαιώνει πως είναι μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες της εποχής μας και μία πολύ καλή μουσικός και δημιουργός στο χώρο της (ευρύτερης) τζαζ. Εδώ κυριαρχεί ένα υπόγειο και υπόκωφο funk στοιχείο, μία διαρκής δόνηση που εισχωρεί στο σώμα και μας κατακτά. Γινόμαστε έτσι οι ξενιστές μίας υπέροχης και καλόγουστης καλαισθησίας.