Η χίμαιρα: Κριτική για την ταινία της Αλίτσε Ρορβάκερ, με πρωταγωνιστές τους Τζος Ο’ Κόνορ, Κάρολ Ντουάρτε, Βιντζέντζο Νεμολάτο, Άλμπα Ρορβάχερ, Ισαμπέλα Ροσελίνι
Ο Βρετανός Άρτουρ βγαίνει από τη φυλακή και επιστρέφει στα παλιά λημέρια όπου μαζί με τους Ιταλούς τυμβωρύχους συνεργάτες του αναζητά σπάνιους αρχαιολογικούς θησαυρούς στην Ταρκυνία, την αρχαία πόλη της επαρχίας του Βιτέρμπο που είναι γνωστή για την Ετρουσκική Νεκρόπολή της.
Φτιαγμένο σαν μια κινηματογραφική παραίσθηση παρά σαν ένα ρεαλιστικό δράμα γύρω από το χτες και το σήμερα της ιταλικής παράδοσης, η υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα «Χίμαιρα» της Αλίτσε Ρορβάκερ, είναι ένα ατμοσφαιρικό μεν αλλά άκαμπτο και υπερφορτωμένο με σύμβολα φιλμ, για το συναπάντημα δύο ξένων κόσμων. Η ταινία θέλει να μιλήσει για πάρα πολλά (ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η πάλη των τάξεων, ο έρωτας ως πηγή ζωής, η αρχαιοκαπηλία κ.ά.), αλλά καταλήγει θύμα της φιλοδοξίας και κυρίως της ανοικονόμητης αφήγησής της. Η σκηνοθέτρια ξέρει πώς να τραβά την προσοχή, όμως η αναρχίζουσα (αν όχι χαοτική) ιδεολογία της ιστορίας και οι καρικατούρες αντί των αυθεντικών χαρακτήρων ζημιώνουν εντέλει το φιλμ.
